Διότι, στην τελική, τι είναι αυτό που οδηγεί τον θεατή στην απόλαυση; Μα η αρτίωση, σε όποιο τύπο κι αν ανήκει.

Ο σκηνοθέτης είναι πολυπράγμων, είναι σαν τον Ιταλό του «ΜΕ ΛΕΝΕ ΤΖΙΓΚ», τον ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΕ ΜΑΪΝΕΤΙ, κι έχει κι αυτός πλούσιο βιογραφικό στις Τέχνες κυρίως ως ηθοποιός αλλά και συγγραφέας, πριν το γυρίσει και στη σκηνοθεσία, κάνοντας θριαμβευτική είσοδο με αυτή την ταινία, τόσο στο χώρο της σκηνοθεσίας όσο και στα βραβεία ΓΚΟΓΙΑ, τα «ισπανικά Οσκαρ».

Κι η απόλαυση που μας χαρίζει είναι που επιβεβαιώνει τις ικανότητες του και τα συνολικά του χαρίσματα.

Η υπόθεση, η ιστορία μάλλον ή η αφορμή-καλύτερα, είναι μια ιστορία εκδίκησης. Ενας καταδικασμένος για ληστεία όπου στον απολογισμό υπάρχει και νεκρός αλλά ενέχονται και συνεργοί, αποφυλακίζεται, επιστρέφει στον τόπο του για να πάρει εκδίκηση. Η εκδίκηση είναι πολλαπλών αποχρώσεων. Διότι υπάρχουν κι ερωτικά ζητήματα στη μέση και προδοσίες κι απάτες και πειραγμένα αισθήματα. Μα το όλο περιβάλλον για την ανάπτυξη της ιστορίας είναι αστυνομικό. Κι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας δεν είναι αυτός που αποφυλακίζεται. Εξού και τα υλικά ευνοούν τις ανατροπές στην υπόθεση.

Ως προς το σενάριο, η αξία της λεπτομέρειας είναι που δίνει αξία στο έργο, η επεξεργασία των στοιχείων, των χαρακτήρων, το σπάσιμο της αφήγησης που συνεχώς ερεθίζει το ενδιαφέρον του θεατή, το δέσιμο της πλοκής, η κλιμάκωση των καταστάσεων με την επιβεβλημένη ή έστω την απαιτούμενη δραματικότητα είναι που δίνουν σεναριακή αξία στο έργο: Το γεγονός πως όλα είναι δουλεμένα κι επεξεργασμένα και δεν βλέπουμε απλώς έναν άνθρωπο να βγαίνει από τη φυλακή και να πηγαίνει να «καθαρίζει» όπου το ζητούμενο θα είναι το πόσα πτώματα σκόρπισε γύρω του.

Το ενδιαφέρον μάλιστα στο παραπάνω είναι πως αν καθίσει κανείς- αυτό σε μια δεύτερη φορά παρακολούθησης της ταινίας- να «μετρήσει» τη δράση, θα διαπιστώσει ότι οι σκηνές δράσης με την blockbuster- ίστικη αλλά και του είδους περιπέτεια έννοια του όρου, θα τις βρει ελάχιστες. Κι όμως, ο σκηνοθέτης σου αφήνει την αίσθηση ότι παρακολούθησες έργο δράσης, ακριβώς επειδή έχει σκηνοθετήσει υπέροχα την εσωτερική ένταση και την έχει επιβάλει στην ταινία ως απόλυτα κυρίαρχη.

Επίσης, το έργο έχει χαρακτήρες. Ζωντανά πρόσωπα, παθιασμένα, παλλόμενα, ρηξικέλευθα. Κι η επεξεργασμένη ένταση και το δουλεμένο πάθος αυτών των ηρώων, αυτών των χαρακτήρων, ανεβάζουν τη θερμοκρασία στην ταινία.

Βλέπετε τι σημαίνει «Καλό σενάριο»; Δεν εξαρτάται από το είδος στο οποίο ανήκει αλλά από τη δουλειά πάνω στην κύρια γραμμή, στην υπόθεση και σε όσα την συναποτελούν.

Βλέπετε και που βασίζεται ένας σκηνοθέτης  ώστε να κάνει καλή ταινία; Αν κάτι με εντυπωσίασε με το σκηνοθετικό καθαρά κομμάτι είναι ο ΕΛΕΓΧΟΣ, ο απόλυτος έλεγχος του σκηνοθέτη επί του υλικού του.

Εξαίρετοι ηθοποιοί, με επικεφαλής τον ΑΝΤΟΝΙΟ ΝΤΕ ΛΑ ΤΟΡΡΕ στο ρόλο του Χοσέ-κεντρικού ήρωα-θύματος περιστάσεων του αποφυλακισμένου, δίνουν τους ήρωες στο κοινό. Τους δίνουν. Δεν τους παίζουν απλώς. Φωτογραφία και σκηνογραφικό πλαίσιο πρώτης γραμμής για το είδος και για το ζητούμενο.

Το ισπανικό σινεμά εδώ και κάποια χρόνια κάνει τεράστιες προόδους στο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΕΙΔΟΣ ολων των μορφών και των αποχρώσεων. Ειδικά στο αστυνομικό, ό,τι έχω δει από την ΙΣΠΑΝΙΑ τα τελευταία χρόνια, με έχει διεγείρει τρομακτικά, δεν το έχω δει σε καμία άλλη κινηματογραφία αυτής της εποχής, ούτε καν στη δανέζικη ή την ευρύτερη σκανδιναβική που μπορεί μεν κι αυτές να υπηρετούν το αστυνομικό αλλά περισσότερο ως κινηματογραφική μεταφορά της αστυνομικής λογοτεχνίας που τα τελευταία χρόνια ανθεί στις χώρες αυτές, παρά με κανόνες 100 ο/ο κινηματογραφικούς πάνω στο ΕΙΔΟΣ- αυτό που κάνουν δηλαδή οι Ισπανοί.