Δεν είναι κάτι που ξαφνιάζει, δεν είναι ένα θέμα που μας έρχεται σπάνια, δεν πρόκειται ίσως για κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Είναι, όμως, ένας κοινωνικός κινηματογράφος ο οποίος , μέσα από ένα υποδειγματικό σενάριο (το διαβάζετε αγαπητοί συν (και σιν….-)-Ελληνες;) , μας εξιστορεί το δράμα ενός ανθρώπου και κατεπέκταση της οικογένειας του, όπου προσωποποιείται το κοινωνικό πρόβλημα, την ίδια στιγμή που κοινωνικοποιείται το προσωπικό. Κι αν κάτι έχω (ΕΧΟΥΜΕ) πάρει από το Ιράν, από το κινηματογραφικό Ιράν, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι η θεωρία του auteur που μας πλάσαραν και μας τάισαν τα Φεστιβάλ , στα αρκετά προηγούμενα χρόνια με το focus στον Αμπάς Κιαροστάμι, όπου κάθε αδυναμία την βάφτιζαν «ποίηση» αλλά το καθαρά κοινωνικό σινεμά που δημιουργείται εκεί. Ένα σινεμά, που είτε το γνωρίζει και το πράττει συνειδητά, είτε είναι η καταφυγή των καλλιτεχνών του σε αυτή την επιλογή, συνδέεται πάντως με τον πάλαι ποτέ νεορεαλισμό των Ιταλών, που δείχνει ότι φύτεψε γερό σπόρο κι ότι οι ρίζες του έχουν φτάσει στο… Κέντρο της Γης. Βέβαια, δεν είναι μόνο οι Ιταλοί. Είναι κι οι σημερινοί Ρώσοι. Οπου, τα θέματα κοινωνίας, πολιτικής και διαφθοράς περιτυλίγουν τους ήρωες των ανθρωπίνων δραμάτων  και βλέπουμε τους μεν προέκταση των δε και τούμπαλιν (όρα ταινίες του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ)

Ο,τι έχω ξεχωρίσει από το Ιράν, στα χρόνια που μας έγινε γνωστός ο κινηματογράφος του, είναι αυτά τα κοινωνικά φιλμ,  όπου Ανθρωπος και Κοινωνία βρίσκονται σε διαρκή και δυνατή σύγκρουση και μέσα από εκεί ορθώνονται δράματα. Θα ήθελα , βέβαια, κάποια στιγμή να δω και το αστικό Ιράν τι είδους δράματα πρεσβεύει κι όχι μόνο το προλεταριακό με τη δεδομένη σύγκρουση, που για κάποιους, κι όχι αδίκως ίσως, θα θεωρηθεί κι «εύκολη» μια κι έχει δεδομένη τη σύγκρουση.

Στο συγκεκριμένο φιλμ που παρακολουθούμε, και το οποίο υπογράφει ο ΜΟΧΑΜΑΝΤ ΡΑΣΟΥΛΟΦ, παίρνουμε πλήρη εικόνα από το Ιράν που θέλει να καταγγείλει η ταινία και βλέπουμε την ιστορία ενός ανθρώπου που ξετυλίγεται σιγά σιγά και μας δίνει δυνατές πληροφορίες κι από το παρελθόν του, ενός νέου άντρα, παντρεμένου με παιδί, ενός οικογενειάρχη δηλαδή, που εγκατέλειψε την Τεχεράνη επειδή δεν μπορούσε να αντέξει το καθεστώς των μουλάδων και της φονταμεταλιστικής επανάστασης  και βρέθηκε στην επαρχία, σε μιά  σχεδόν απομονωμένη  περιοχή. Ομως κι εδώ τον περιμένουν νέα δεινά, νέες δυσάρεστες καταστάσεις, με τους τοπικούς παράγοντες και τη διαφθορά τους σε σύνδεση με την κεντρική εξουσία, οι οποίοι θέλουν να τον πετάξουν από τον τόπο του, να του φάνε το βιός , να τον εξαφανίσουν. Και φυσικά, η έξωθεν πίεση περνά και μέσα στο σπίτι, φτάνει στην οικογένεια, επηρεάζει την σχέση του ζευγαριού που δείχνει ότι μέχρι κάποια στιγμή κυριαρχούσε μεταξύ του η κατανόηση. Κι η αγάπη ως δεδομένη.

Το θέμα είναι η αδέκαστη συμπεριφορά του ανθρώπου, του κεντρικού ήρωα, ο οποίος παραμένει όρθιος κι ο τρόπος με τον οποίο εξιδανικεύει τις αρετές του η ταινία, είναι ανθρώπινος κι όχι μια κατευθυντήρια «εκβιαστική» γραμμή του σεναρίου, να τον οδηγήσει δηλαδή κάπου με το ζόρι όπου από τα ίδια τα πράγματα δεν δείχνει να πηγαίνει προς τα εκεί, . Γι αυτό, άλλωστε, υπάρχει κι η κάθαρση ώστε ο ήρωας να ανταμείβεται  ή να τιμωρείται για το ανάστημα που σήκωσε και το αν θα καταλήξουμε στο πρώτο ή στο δεύτερο, είναι θέμα δομής του σεναρίου όπου διαφορετικά θα πλαστεί το story για να καταλήξει στη μια περίπτωση κι εντελώς αλλιώτικα στην άλλη.

Η ταινία διαθέτει εμπνευσμένες σκηνές , που προάγουν την δραματικότητα, είναι ωραία γραμμένες, με κινηματογραφική αντίληψη, δίνονται στο θεατή, τον κάνουν να συμπάσχει με τον ήρωα όπου στη θέση του ο Ρασούλωφ διάλεξε ένα πολύ γοητευτικό κι εκφραστικό άνθρωπο, που το βλέμμα του εκπέμπει οργή και πάθος, που μας κάνει να αισθανόμαστε συχνά ότι επέρχεται ένα ξέσπασμα το οποίο στη συνέχεια σβήνει αλλά ο ηθοποιός μας κρατάει σε μια «αγωνία» για το αν θα πράξει αυτό που περιμένουμε ή νομίζουμε κι αυτό είναι επίτευγμα του σκηνοθέτη και της επιλογής- το όνομα του πρωταγωνιστή  ΡΕΖΑ ΑΧΛΑΚΙΡΑΝΤ. Επίσης, κι η κοπέλα που του έβαλαν για παρτενέρ για το ρόλο της συζύγου είναι πολύ όμορφη, πολύ αυτοελεγχόμενη στη δραματικότητα της , πολύ αποτελεσματική στην εκδήλωση μιάς δύναμης που δείχνει να κρύβει μέσα της- ονομάζεται ΣΟΥΝΤΑΜΠΕ ΜΠΕΪΖΑΕ.