Ο ρόλος, το τονίζω, βγαίνει μέσα από το σενάριο. Αυτά περί «καμπάνιας» που διαβάζετε, είτε σε ελληνικά είτε σε ξένα δημοσιεύματα (τα αμερικάνικα, μάλιστα, είναι χειρότερα από τα δικά μας σε ασχετίλα ή επιπολαιότητα προσέγγισης) δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, δεν καθορίζουν οι «καμπάνιες» των p.r το ρόλο, αυτές προωθούν διαφημιστικά τον πελάτη. Ο καθορισμός του ρόλου είναι ΑΥΣΤΗΡΑ κι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ υπόθεση της Ακαδημίας που κρίνει το ρόλο με βάση τη θέση που κατέχει στο σενάριο. Μπορεί να είναι και συμπρωταγωνιστικός ο ρόλος σε ΔΙΑΡΚΕΙΑ, δεν είναι όμως αποκλειστικά η διάρκεια εκείνη που καθιστά το ρόλο πρωταγωνιστικό , leading, μα η σεναριακή του τοποθέτηση. Κι είναι κι εντελώς διαφορετικά τα κριτήρια αξιολόγησης σε μια supportingερμηνεία από μια leading. Στη supportingκρίνονται το εκτόπισμα του ηθοποιού (αν φτάνει δηλαδή στο σημείο να «κλέψει» την παράσταση), η ολοκλήρωση του ρόλου (εφόσον πρόκειται για supportingρόλο της μιάς σκηνής), το τέλειο συμπλήρωμα (αν μιλάμε για ρόλο απαραίτητο στη δομή), η κόντρα με το σύνολο (αν ,ας πουμε, πρόκειται για δράμα, και ξαφνικά εμφανίζεται κωμικός ρόλος που κοντράρει το σύνολο) κλπ, κλπ…. Κι ένα εκατομμύριο άλλα διότι η supporting κατηγορία είναι ΑΧΑΝΗΣ. Όπως είχαμε πεί και για τους άνδρες.
Και να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα, πριν φτάσουμε στην παρουσίαση των φετινών υποψηφίων, ότι καλοί ηθοποιοί υπάρχουν και στις 200 τόσες ταινίες της ετήσιας παραγωγής καθώς και στις ξένες , τις εισαγόμενες. Πως θα επιλεγούν οι πέντε αφού μόνο πέντε θα επιλεγούν; Η αξιολόγηση ξεκινά από τα καλά τα έργα, από αυτά που ξεχώρισαν, και μετά αρχίζουν και κατεβαίνουν βαθμίδα. Διότι το ερμηνευτικό επίτευγμα ξεκινά με βάση το ρόλο και τη θέση του ρόλου στο σενάριο, ως υλικό αξίας. Για να ξεχωρίσει ηθοποιός από κάτι «κατώτερο» θα πρέπει το ερμηνευτικό επίτευγμα να είναι τέτοιο ώστε να του αξίζει επισήμανση που κατάφερε και στάθηκε σε κάτι που κατέληξε σε προσωπική του υπόθεση ενώ το έργο δεν ήταν της πρώτης σειράς. Τότε, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να είχε κάτι ο ρόλος από μόνος του ώστε να αστραποβολά η επισήμανση. Είναι εκεί που δεν καταλαβαίνουν αυτοί που δεν ξέρουν την αξία της ΜΑΡΙΣΑ ΤΟΜΕΪ στο «ΞΑΔΕΛΦΑΚΙ ΜΟΥ Ο ΒΙΝΥ» και δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν παρα καταφεύγουν στις βλακείες και στις ξετσιπωσιές του στυλ «ήταν μεθυσμένος ο παρουσιαστής και διάβασε άλλο όνομα». Κάπως έτσι «ασχολούνται» με τα Οσκαρ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ!!!!!!!!!!!!!! Κι αυτά, ξεκινούν από τα ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ δημοσιεύματα, το τονίζω!!!!! Μια κι ασχολούνται δι’ αυτού του τρόπου
ΥΠΟΨΗΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ:
- ΜΑΙΡΗ ΜΠΛΑΪΤΖ «Mudbound»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη της υποψηφιότητα, ωστόσο και διπλή διότι διεκδικεί αγαλματίδιο και σε άλλη κατηγορία, στου ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, για την ίδια ταινία ως συνθέτης και στιχουργός του τραγουδιού που προτάθηκε.
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει μια μάνα αλα «σταφύλια της οργής» (ή κι «ένα σταφύλι στον ήλιο»), μια βασανισμένη μαύρη γυναίκα στην Αμερική , στην επαρχία, κατά τη λήξη του πολέμου, που η οικογένεια της αντιμετωπίζει προβλήματα ρατσισμού ενώ έχει δώσει και ήρωα σε αυτόν τον Πόλεμο.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Εκφραστικότητα, δραματικότητα, ήπιοι τόνοι που συντείνουν κι άλλο στο δράμα, χωρίς υπερβολή αλλά και χωρίς υποτονικότητα κι είναι και ρόλος κόντρα διότι πρόκειται για νέα γυναίκα που κάνει τη μεγάλη και τη βασανισμένη, η δε φυσιογνωμία της στην κανονική ζωή μόνο με αυτό το ρόλο δεν έχει σχέση. Από το ερμηνευτικό σύνολο της ταινίας είναι η μόνη που προτάθηκε, άρα της παρέχεται ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ.
- ΑΛΙΣΟΝ ΤΖΑΝΕΫ «Εγώ η Τόνια» (I, Tonya)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα.
Ο ΡΟΛΟΣ: Η μάνα της ηρωίδας, της Τόνια του τίτλου, της Τόνια Χάρντινγκ της πατινέρ, σε ρόλο κόντρας με την πρωταγωνίστρια, μια γυναίκα σκληρή κι απάνθρωπη στη σχέση με την κόρη της που οδηγεί την τελευταία στην έλλειψη κάθε αυτοεκτίμησης αλλά που από κάτω κρύβει το πόσο ευάλωτη είναι η ίδια κι από πού ξεκινά αυτή η συμπεριφορά της.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Η Αλισον Τζάνευ δίνει ερμηνεία γεμάτη παλμό κι ενέργεια, κοντράρει ερμηνευτικά την πρωταγωνίστρια, έχει βρει ιδιοφυώς τον τόνο που χρειάζεται και τον έχει αντλήσει από τη μεγάλη σε ουσία σκηνή της, εκεί που μιλά για τη δική της τη μάνα, και πάνω εκεί έχει χτίσει το πριν και το μετά του ρόλου. Αποτέλεσμα: Σαρώνει!!!!!!!!
- ΛΕΣΛΥ ΜΑΝΒΙΛ «Αόρατη κλωστή» (Phantom thread)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα.
Ο ΡΟΛΟΣ: Η αδελφή του μόδιστρου, προβληματικού ήρωα της ταινίας, γυναίκα που παρακολουθεί στενά τον ίδιο και την οικογενειακή επιχείρηση με την υψηλή πελατεία, και παρεμβαίνει στη ζωή του με όπλα είτε την τυπικότητα είτε τη σιωπηλή παρακολούθηση.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Δεν έχει παίξει την ανύπαντρη αδελφή με τα κλισέ της γεροντοκόρης- κάθε άλλο! Την έχει δουλέψει με βάση το κοστούμι, τα στενά ρούχα που φορεί τα οποία προυποθέτουν κομψότητα λόγω Οίκου Ραπιτικής που διευθύνουν, κι από το κοστούμι αντλεί τυπικότητα και αυτό-περιορισμό και τα βάζει στο ρόλο. Είναι από τις επισημάνσεις της Ακαδημίας που εντυπωσιάζουν με το τι πρόσεξαν.
- ΛΟΡΙ ΜΕΤΚΑΛΦ «Ladybird».
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη της υποψηφιότητα.
Ο ΡΟΛΟΣ: Μητέρα της ηρωίδας που ζει σε προάστιο στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια, γυναίκα με διαρκή έντονη κόντρα με την κόρη της που δυσκολεύεται να εκδηλώσει αλλιώς το συναισθηματικό της ενδιαφέρον.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο απόλυτος ρεαλισμός στο παίξιμο. Η μάνα της Λόρι Μέτκαλφ είναι αυτό που δείχνει η ταινία, απολύτως αληθινή. Το παίξιμο της είναι απολύτως ήπιο, ευθύτατα συντονισμένο με το συνολικό τόνο των λοιπών ερμηνευτών που είναι κι ο τόνος της σκηνοθεσίας από την Γκρέτα Γκέργουικ.
- ΟΚΤΑΒΙΑ ΣΠΕΝΣΕΡ «Η μορφή του νερού» (The shape of water)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ. Η μόνη από την πεντάδα που όχι μόνο έχει ξαναπροταθεί αλλά κι έχει ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΟΣΚΑΡ , το 2012 για τις «ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ», στην supportingκατηγορία. Ηταν και πέρσυ υποψήφια, στην ίδια κατηγορία, με τις «Αφανείς ηρωίδες» όπου εκεί δεν το πήρε.
Ο ΡΟΛΟΣ: Μια ταπεινή αλλά και δυναμική εργάτρια σε παράξενο κέντρο Ερευνών, στην Αμερική του 1962, που βοηθά την μουγκή ηρωίδα σε μια παρακινδυνευμένη κίνηση η οποία την φέρνει αντιμέτωπη με την ίδια την Κυβέρνηση.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Κάνει εντελώς δικό της ένα είδος ρόλου που πολλές ηθοποιοί δεν ονειρεύονται όταν ξεκινούν να ανοίξουν τα φτερά τους: Τη φιλενάδα ης ηρωίδας. Ελα, όμως, που η Σπένσερ του δίνει άλλη διάσταση, κι επιπλέον δίνει ξεχωριστή παραλλαγή χαρακτήρα που έπαιξε παρόμοιους στις προηγούμενες επισημάνσεις ή διακρίσεις της και τον παίζει εδώ με ήπιους και γλυκείς τόνους ώστε να συντονίζεται και με την μουγκή ηρωίδα αλλά και με την σκηνοθετική γραμμή που έχει απαλότητα παραμυθιού εν μέσω σκληράδας περιεχομένου. Καλή Ηθοποιός!
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: ΑΛΙΣΟΝ ΤΖΑΝΕΫ. Τι ενέργεια, τι παλμός, τι ερμηνευτική παρέμβαση. Τι μάνα είναι αυτή!! Λογικά είναι δικό της. Αν θέλουμε να της βρούμε αντίπαλο, τότε θα την αναζητήσουμε στην άλλη «μάνα» της πεντάδας, στη Λόρι Μέτκαλφ όπου στη γεμάτη παλμό Τζάνεϋ αντιτάσσει την απολύτως αληθινή, καθημερινή και σβησμένη ρεαλιστική άποψη που είναι κι άποψη της σκηνοθεσίας. Βέβαια, η αλήθεια της Μέτκαλφ οδηγεί ενίοτε στην υποτονικότητα απέναντι στη θύελλα της Τζάνεϋ. Εδώ κι αν ακούγονται απόψεις πάνω στις δύο ερμηνείες κι από ό,τι φαίνεται οι Ηθοποιοί θα ψηφίζουν Τζάνεϋ γόγω ερμηνευτικού εκτοπίσματος και πρωτοβουλιών, οι σκηνοθέτες Μέτκαλφ επειδή παίζει τον τόνο της σκηνοθεσίας, οι ενδυματολόγοι θα λοξοκοιτούν προς Μάλβιν, οι σκηνογράφο θα εντάσσουν πλήρως στο σκηνικό την Σπένσερ, μένουν οι σεναριογράφοι όπου εκεί θα γίνεται της τρελής ανάλογα με το πώς βλέπουν ρόλο γραμμένο κι ερμηνευτική του απόδοση καθώς κι οι μοντέρ που θα κρίνουν με βάση το ποια είναι πιο αποδοτική στη δική τους δουλειά, ποια δηλαδή θα βγάλει τη σκηνή από όπου κι αν ο μοντέρ την «κόψει».
