Βεβαίως, ίσως σε κάποιους αυτή η υποδοχή να φανεί κι υπερβολική. Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους! Όμως , από την άλλη, με όρους καθαρώς ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟΥΣ- ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ , εξηγούνται πράγματα.
Κι ο σκηνοθέτης που είναι σεναριογράφος είναι ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΚ ΚΟΥΑΡΙ, που έχει πάρει ΟΣΚΑΡ ΣΕΝΑΡΙΟΥ για το «ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ», ένα από τα καλύτερα σενάρια της δεκαετίας του ’90 (κι όχι του «Seven» που θεωρούσαν οι… «νομίζοντες») κι ο οποίος έχει προσφέρει και κάτι άλλο σημαντικό στη σεναριογραφία: Είναι ικανότατος σεναριογράφος ψυχαγωγικών περιπετειών. Γνωρίζει τους κανόνες του entertainment στο είδος της περιπέτειας.
Κι αν καθίσει και παρακολουθήσει προσεκτικά κανείς την «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ¨Η ΠΤΩΣΗ», αφού βέβαια θα της έχει αφεθεί, θα δεί ότι η δράση, οι υπολογισμένες σκηνές, η εμφάνιση των highlight σκηνών, δείχνουν χέρι σεναριογράφου και δεν είναι ωραίες σκηνές δράσης αλλά ατάκτως ερριμένες, όπως συμβαίνει σε άλλα blockbuster.
Βέβαια για να γίνει κατανοητό αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό και το άλλο: Ότι το σενάριο έχει κανόνες για όλα τα είδη.
Σε πολύ σωστή δοσολογία ο σεναριογράφος Μακ Κουάιρι μας βάζει στην 6η «Επικίνδυνη Αποστολή» του σινεμά, έχοντας υπογράψει και την Νο 5, κι ο φίλος μας ο Ηθαν, ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ ντε, έχει να αντιμετωπίσει, μαζί με το «επιτελείο» του, μια νέα οργάνωση που λέγεται «Απόστολοι» κι οι οποίοι φυσικά θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο κι αυτή τη φορά ως όργανο καταστροφής έχουν το πλουτώνιο. Από το Βερολίνο ξεκινά η δράση όταν σε μια συμπλοκή με πολλά κενά (όχι σεναριακά..) κλέβεται το πλουτώνιο κι η ομάδα αποδύεται σε έναν αγώνα στον οποίο θέλει να παρεισφρήσει κι η CIA με τους δικούς της σκοτεινούς «όρους». Highlight σκηνή: Η καταδίωξη στο Παρίσι όπου εδώ έχουν κάνει θαύματα οι άνθρωποι του ρεπεράζ για λογαριασμό της σκηνογραφίας εκ μέρους του σκηνοθέτη, όπου θαρρείς και στρατηγικά έχουν ανιχνεύσει το Παρίσι, το κέντρο του Παρισιού, από όπου θα περάσει όλη αυτή η καταδίωξη, που εμφανίζεται ακριβώς στη συμπλήρωση της μίας ώρας κι όπου κάθε γωνιά της Πόλης του Φωτός, κάθε δρόμος, κάθε σημείο, που θα «κοπέί» στο μοντάζ για να συνθέσει ιλιγγιώδη δράση, έχει και κάτι να πει, κάτι να επισημάνει, κάτι να δείξει, κάτι ανεπαίσθητα πρόσθετο στην εξέλιξη της δράσης και συγχρόνως να έχει δείξει όλο το Παρίσι. Ώστε να μπορέσει να θαυματουργήσει και το μοντάζ που θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σεκάνς που προορίζεται για highlight σκηνή. Αυτό αγαπητοί μου είναι σενάριο. Είναι σενάριο σκηνών δράσης. Είναι καταγεγραμμένες, με κάθε λεπτομέρεια κι έτσι τις παραλαμβάνει ο σκηνοθέτης εαυτός του Κρίστοφερ Μακ Κουάιρι και καλεί τους συνεργάτες για το πώς θα το πραγματώσουν το σκηνοθετικό ζητούμενο που προέρχεται από το σενάριο. Και στη δράση ακόμα χρειάζεται σενάριο.
Και φυσικά όλο αυτό έχει να κάνει με το ζητούμενο της παραγωγής, που είναι μια συναρπαστική περιπέτεια να την ευχαριστηθεί ο κόσμος αλλά που να έχει και «κάτι». Εδώ μπαίνει, ή μάλλον από εδώ ξεκινά, ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ, ο οποίος όπως είπα πιο πάνω έχει μυαλού παραγωγού, έχει αντίληψη παραγωγού και φαίνεται από τους συνεργάτες στην κάθε ταινία της σειράς και με τι τρόπο επιδιώκει να δώσει στη σειρά, της οποίας (συν)εξασφάλισε τα κινηματογραφικά δικαιώματα, συνέχεια. Ξέρει ότι είναι καλύτερα να προωθηθεί η ταινία μέσω της δράσης, παρά να προβάλει διαρκώς τον εαυτό του, κάτι που δεν κάνει, η δράση είναι η πρωταγωνίστρια κι η οποία, ως παραγωγός που γνωρίζει, θα ανεβάζει τη στάθμη αν είναι δράση σεναριακή, προερχόμενη δηλαδή από σενάριο. Είναι μεν ο επικεφαλής της αποστολής –αυτό δα έλειπε!- αλλά ούτε ναρκισσεύεται ούτε προβάλλει κάλλη η διάφορα άλλα, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι, που δεν έχουν και τη δική του εμπορικότητα.. Ισως γι αυτό και να το κάνουν..
Από εκεί και πέρα μιλάμε για διασκεδαστικότητα, για ευχάριστη βραδιά, για ξέσκασμα, για όλα αυτά. Μιλάμε για καλή εκδοχή του είδους .Δεν θα έλεγα, όμως, ότι υπάρχει και κάτι εκεί μέσα, μια σπίθα ,ας πούμε, που να ανάβει εκεί που δεν το περιμένεις, και να το κάνει ξεχωριστό στο σύνολο του.
Κι όπως το έβλεπα, σκεφτόμουν αυτή τη νέα κατηγορία στα Οσκαρ, στο «best popular movie», που ακόμα δεν το ξέρουμε στην πράξη αφού θα τα ψηφίζουν κινηματογραφιστές κι όχι κοινό σε αντίθεση με τις άλλες Ακαδημίες που περιλαμβάνουν την κατηγορία και κάνουν έκπττωση προς τους θεατές, αν μια ταινία σαν κι αυτή θα μπορούσε να θεωρείται το φαβορί για τη νέα κατηγορία. Με βάση τις ενδείξεις της φετινής παραγωγής στο είδος, δείχνει να ξεχωρίζει. Εχει προσόντα για να εκτιμηθεί από τους ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ. Εκτός αν δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως την κατηγορία που έτσι κι αλλιώς τελεί υπό διαμόρφωση.