Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΣΑΔΕΡΛΑΝΤ ήταν πάνω από όλα μια προσωπικότητα. Με πολύ καλό υλικό μέσα του, και τρόπο που την επέβαλε μοναδικά.
«Δεν καταλαβαίνει.. δεν καταλαβαίνει…Εγώ τα λέω; Εγώ τα ΑΚΟΥΩΩΩΩΩ» Και τράβαγε τη φωνή, τη μετέβαλε σε «στριγγλιά» λαϊκής γυναίκας κι εκεί ανακάλυπτα μια νέα κωμικό, η οποία είχε και συνεχεια. Εκεί, στο καλοκαίρι του 1976, στο ΑΛΣΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ με το «Ελεύθερο Θέατρο» στο «ΤΡΑΜ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ»
Κι όμως εγώ τον έχω κρατήσει μέσα μου ως "Ρόντνεϋ Χάρινγκτον" στο τηλεοπτικό "Peyton Place" που το έβλεπα 10χρονο, κολλημένος στη μαυρόασπρη, όπου πρωταγωνιστούσε η αγαπημένη ΝΤΟΡΟΘΥ ΜΑΛΟΟΥΝ στο ρολο που είχε παίξει στο σινεμά η έτερη αγαπημένη ΛΑΝΑ ΤΑΡΝΕΡ.
Στα 91 της
Αυτής της κοπέλας, αυτής της ηθοποιού, με «ερέθιζε» η ιστορία της, η περίπτωση της και το πως της πήγαν τα πράγματα.. Αν και το Οσκαρ τελικά δεν το κέρδισε, θα τα πούμε πιο κάτω..
Κι αυτά από κοινού ύφαναν στον αργαλειό της τη σύνθετη προσωπικότητα, που το ένα στοιχείο ενίσχυε το άλλο και κατέληξαν να την αποθεώσουν.
Και σε αυτό οφείλεται μια ευγνωμοσύνη, τόσο από τη ΜΑΡΘΑ, τη ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, σε αυτήν αφιερώνω, όσο κι από τους θαυμαστές και το ελληνικό κοινό προς τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος είχε δει κάτι που οι άλλοι δεν έβλεπαν κι η Μάρθα ούτε που το υποπτευόταν: Να την κάνει κάποια στιγμή κωμικό.
Περονοσπόρου συνέχεια.
Σχεδόν δύο 24ωρα μετά τον ΡΟΜΠΙΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ, αποχαιρετάμε και τη ΛΩΡΗΝ ΜΠΑΚΩΛ. Πίκρα πολλή.
Την αποκάλεσαν έτσι, ως «Η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου», μα ήταν και τίτλος ταινίας της, που παίχθηκε στα ελληνικά ως «Η ΩΡΑΙΑ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ» Μα, ναι , για την ΤΖΙΝΑ ΛΟΛΟΜΠΡΙΓΚΙΤΑ όλα αυτά…….όπως την μάθαμε εμείς, στις δεκαετίες του μεσουρανήματος της ή ΤΖΙΝΑ ΛΟΛΟΜΠΡΙΝΤΖΙΝΤΑ όπως την προφέρουν οι Ιταλοί. Λολομπρίντζιντα για εκείνους, Λολομπριγκίτα για μας (τουλάχιστον για μένα που κρατώ το.. παλαιοημερολογίτικο)