Αυτό είναι το μεγάλο προσόν του Ιρανού σκηνοθέτη-σεναριογράφου ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ. Ο οποίος έχει χαρίσει δύο ξενόγλωσσα ΟΣΚΑΡ στο ΙΡΑΝ, τα δύο της Ιστορίας του. Κι έχει κάνει και στη Γαλλία και τώρα στην Ισπανία. Ο ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ είναι αυτό που λέμε storyteller, ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ.
…..Ισως τότε να μοιραζόμουν με τους άλλους ενθουσιώδεις τους ενθουσιασμούς για αυτή την ταινία. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «επίτευγμα» και να καταλάβαινα γιατί η ΔΑΝΙΑ σπρώχνει τόσο πολύ αυτή την ταινία του σκηνοθέτη ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΜΕΛΕΡ ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο και μας την έχει στείλει στα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και παραλλήλως την έχει υποβάλει και για το Ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «θαύμα» όπου σχεδόν εξ ολοκλήρου βλέπουμε έναν άνθρωπο στο τηλέφωνο και δεν αλλάζουμε πλάνο ούτε σκηνικό, έναν αστυνομικό στο κέντρο λήψης σημάτων ο οποίος έχει λάβει ένα παράξενο τηλεφώνημα από μια γυναίκα που δηλώνει «απαχθείσα» και ο αστυνομικός διευθύνει και κατευθύνει τόσο την ίδια τη γυναίκα όπως και τις επιχειρήσεις εντοπισμού και διάσωσης από αυτό το τηλέφωνο. Με ό,τι άλλο, συνυφαίνεται παραλλήλως.
Το λέω αυτό επειδή στην περίπτωση της καινούργιας «Μαίρη Πόπινς» από κι διεθνείς κοντυλοφόρους, πληρωμένους ή μη, κι από κατά τόπους αντιγραφείς τους, περνά η «διαβεβαίωση» ότι πρόκειται για sequel, ότι πιάνει την ιστορία μερικά χρόνια μετά από εκεί που την είχε αφήσει η αλησμόνητη ταινία που γνωρίζουμε , ότι τα παιδάκια εκείνα έγιναν άντρας και γυναίκα κλπ, κλπ κι ότι θα δούμε μια νέα ιστορία με την «Μαίρη Πόπινς». Σας πληροφορώ λοιπόν ότι όλο αυτό λειτουργεί απλώς προσχηματικά, κι ότι τα έργο δεν είναι sequel επί της ουσίας αλλά κανονικότατo REMAKE. Πιο…remake δεν γίνεται.. Ομως, ΤΙ REMAKE!!!!
«Αυτή» είναι η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΑΫΚ. Μια ηθοποιός που την είχα θαυμάσει στο «ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ», για το οποίο είχε προταθεί για το Οσκαρ το 2015, και σε ό,τι άλλο την έχω δει κι ας μην ήταν οι ρόλοι τις περισσότερες φορές, από εκείνους που λέμε «χρυσούς». Χάρη σε «αυτήν» , δίνεται κινηματογραφική αναγνώριση κι ευρύτερη πληροφορία για τη δημοσιογράφο – πολεμική ανταποκρίτρια ΜΑΡΙ ΚΛΟΒΙΝ που σκοτώθηκε στη Συρία, κατά την πολιορκία της πόλης Χομς το 2012.. Κι η ερμηνεία της Πάυκ, η ενσάρκωση της Κλόβιν από την Πάυκ, τιμά την ηρωική δημοσιογράφο και κάνει το έργο να αξίζει για «αυτήν». Η αντωνυμία, όπως βλέπεται, έχει διπλή χρήση αξίας.
Το «ROMA» είναι η απόλυτη τελειότητα!! Κατά μία εκδοχή μπορεί να είναι κι η καλύτερη ταινία του ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ, ενός σκηνοθέτη που βρίσκεται σε διαρκή και καλπάζουσα άνοδο κι ο οποίος έχει περάσει εδώ και χρόνια τα σύνορα του Μεξικό, της πατρίδας του, με έργα σαν τα «ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» και κυρίως το «GRAVITY» που του είχε χαρίσει και το ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ τα 2014.
Τα τελευταία χρόνια σαν να διαπιστώνω ότι ο «Χρυσός Φοίνικας», σε αντίθεση με το υπόλοιπο Φεστιβάλ των Κανών και την καλλιεργημένη σχετική νοοτροπία του, δεν καταλήγει σε auter- ίστικο φιλμ αλλά σε… φιλμ. Ο Χρυσός Φοίνικας του 2018 είναι μια τέτοια περίπτωση μια και το φιλμ είναι περισσότερο «Κλέφτες Καταστημάτων» παρά γενικώς κι αορίστως «ένα έργο του Κορε-έντα». Ο οποίος ΧΙΡΟΚΑΖΟΥ ΚΟΡΕ-ΕΝΤΑ είναι ένας θαυμάσιος σκηνοθέτης και το είχαμε διαπιστώσει στο αστυνομικό, ψυχολογικό φιλμ «ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ».
Ο «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΟΣΚΑΡ» είναι μια ταινία για τον ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ ή μήπως μια ταινία του ΡΟΥΠΕΡΤ ΕΒΕΡΕΤ για τον ΡΟΥΠΕΡΤ ΕΒΕΡΕΤ μέσω του Οσκαρ Oυάιλντ; Η μήπως συνδυασμός και των δύο; Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα ελκύει κυρίως γ;yρω από τον Εβερετ.
Οι προσμονές, που ξεκινούν από ονόματα, πολλές φορές οδηγούν και καταλήγουν στην απογοήτευση. Λογικό αν και δεν θα έπρεπε διότι τα ονόματα δεν βρίσκονται πάντοτε στην καλύτερη τους ώρα ή στην καλύτερη συνθήκη. Και τα έργα δεν γίνονται από «ονόματα» αλλά από πολλούς παράγοντες.