Όταν, όμως, έχει προηγηθεί το «ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟ», το «Locke» που μας αποκάλυψε ουσιαστικά τον ΤΟΜ ΧΑΡΝΤΥ ως πρωταγωνιστή , και, παρόλο ότι ο σκηνοθέτης του φιλμ εκείνου, ο ΣΤΗΒΕΝ ΝΑΪΤ, διακεκριμένος σεναριογράφος με υποψηφιότητα για Οσκαρ στο «Dirty pretty things» του Στήβεν Φρήαρς (και με πολλά άλλα ενδιαφέροντα σενάρια) ως σκηνοθέτης δεν ξανακούστηκε .. μαγκώνομαι κι αδυνατώ να συμμετέχω στους ενθουσιασμούς για αυτή την ταινία. Παρόλο ότι δεν επηρεάζομαι από τις συγκρίσεις, παρόλο ότι τα έργα τα παρακολουθώ ως αυτοτελή δημιουργήματα, εν τούτοις υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή, που εγείρουν προβληματισμούς.
Και τούτο διότι το «Σε λάθος χρόνο» δεν ήταν απλά ένα σεναριακό εύρημα που απλώθηκε σε ολόκληρη ταινία και μετετράπη σε εύρημα ταινίας μα ήταν και κάτι παραπάνω, ήταν ένα ΠΕΙΡΑΜΑ που είχε ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του πειράματος κι είχε προχωρήσει στην απόδειξη, άρα στην επιτυχία. Διότι πολλές φορές ακούμε για «πειράματα» αλλά τα πειράματα για να καταγραφούν ως επιτυχή, χρειάζονται απόδειξη. Το «Σε λάθος χρόνο» την είχε. Ενας άνθρωπος στο τιμόνι του αυτοκινήτου στη διάρκεια μιάς νυχτερινής διαδρομής, χωρίς τη μετακίνηση της κάμερας παρά εντελώς επικουρικά όσο να μην το παίρνεις χαμπάρι, ζούσε την εξέλιξη μιάς ιστορίας. Κι αντί αυτό το πράγμα να γίνεται στατικούρα , αποκτούσε κατά την εξέλιξη του συναρπαστικό ενδιαφέρον και θεοποιούσε και το εύρημα- σεναριογράφος γαρ ο σκηνοθέτης!!!!!!!!!!
Συνεπώς, ένα έργο πάνω σε αυτό το έτοιμο πρότυπο, μπορεί να προκαλέσει τους ίδιους ενθουσιασμούς; Υπάρχει πρωτοτυπία; Υπάρχει κάτι που να θαυμάσεις παρά μόνο ότι κατάφερε κι αυτός να πετύχει εκεί που πέτυχε κι ο άλλος;
Ναι, διότι θα παραδεχτώ ότι πετυχαίνει σε αυτό που κάνει, θα παραδεχτώ ότι κι εδώ η υπόθεση παρουσιάζει εξέλιξη κι αστυνομικό ενδιαφέρον μέσα από τα διαρκή τηλεφωνήματα και τον αστυνομικό κρεμασμένο στο καλώδιο του τηλεφώνου με την αγωνία στο πρόσωπο, θα αναγνωρίσω την εξαιρετική ερμηνεία του ηθοποιού ΓΙΑΚΟΜΠ ΣΕΝΤΕΡΓΚΕΝ στο ρόλο του αστυνομικού και την κλιμακούμενη αγωνία του αλλά….. αλλά…. Πώς να το κάνουμε; Το κύριο στοιχείο ικανότητας βασίζεται στο συγκεκριμένο εύρημα. Ε, αυτό το εύρημα ανήκει σε άλλον. Αν και θα παραδεχτώ ότι το σενάριο του «ΕΝΟΧΟΥ» είναι αυτόνομο, αυθύπαρκτο, δεν έχει καμία σχέση με το προηγηθέν- ως προς την ΥΠΟΘΕΣΗ εννοώ. Και προφανώς αυτός είναι κι ο λόγος που η ταινία σπρώχνεται, πέρασε και στο short list της Ακαδημίας των ΟΣΚΑΡ. Στα Ευρωπαϊκά πήρε υποψηφιότητες (όχι όμως βραβεία) πάλι γα το σενάριο καθώς και για την ερμηνεία.
Βέβαια, επειδή μίλησα για «προβληματισμό» γύρω από αυτό, τα μίλησα με τον εαυτό μου, αριστερός και δεξιός λοβός έκαναν ένα διάλογο , κάποτε και σε υψηλούς τόνους, για το ότι αφού μιλάς για πείραμα με απόδειξη άρα με επιτυχία, ως προς την περίπτωση του «LOCKE», πως παραγνωρίζεις το θέσφατο που δημιουργεί ένα πετυχημένο πείραμα; Πως προσπερνάς την δημιουργία νέου τρόπου στην κινηματογραφική αφήγηση κι ότι επειδή το έκανε ένας δεν μπορεί να το κάνει κι άλλος; Ναι, είναι είδος ή τεχνοτροπία; Συνεχιζόταν ο θερμός εσωτερικός διάλογος. Διότι αν είναι είδος δεν θα είχα καμία αντίρρηση, Αν όμως το δεχτούμε ως τεχνοτροπία ότι βάζω ένα πρόσωπο απέναντι στο φακό και γράφω ένα σενάριο, μιά υπόθεση, που θα μου τον δείχνει «αμετακίνητο» σε όλη την εξέλιξη της δράσης, αυτό δεν μοιάζει με αντίγραφο;…
Κι η κατάληξη αυτού του εριστικού διαλόγου μεταξύ των δύο λοβών του εγκεφάλου ήταν αυτή με την οποία ξεκίνησα: Αν δεν είχε προηγηθεί το «Locke» τι θα έλεγες τότε για αυτή την ταινία; Κι ο έτερος και πείσμων απάντησε: Ναι, αλλά προηγήθηκε..
Μερικές φορές όταν συνομιλούν αυτοί οι δύο κι επιμένουν τόσο πολύ στις θέσεις τους, δεν τους αντέχω, τους παρατάω και βγαίνω βόλτα. Όπως θα κάνω και τώρα…..