Η εν λόγω ταινία, ασιάτικη κι αμερικάνικη ταυτόχρονα, έχει κάνει την πιο ιδιαίτερη αίσθηση στον ετήσιο απολογισμό. Η αίσθηση αυτή βρίσκει οπαδούς, βρίσκει όμως κι απορημένους- όχι αναίτια. Ισως κι εναντιωμένους. Το θέμα είναι ότι τάραξε τα νερά κι αυτό την καθιστά ξεχωριστή.
Ναι, είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ αυτό που βλέπουμε κι έχει όλο να κάνει με την φαντασία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου της ταινίας) ΝΤΑΜΙΕΝ ΣΑΖΕΛ και προβάλλω και τον όρο ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ επειδή όλο αυτό βλέπεται πολύ ευχάριστα, ενίοτε μεθάει, εις πείσμα της μεγάλης διάρκειας του. Ισως και να μην καταλαβαίνεις το 3ωρο.
Η ταινία αυτή ξεκίνησε ως θεατρική οπερέτα. Των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, μόλις είχε ξεκινήσει η γόνιμη συνεργασία τους, , ο Σακελλάριος έκανε ως τότε ντουέτο κυρίως με τον Δ. Ευαγγελίδη. Η οπερέτα αυτή λεγόταν «ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ» από την ελληνική απόδοση της άριας του Ριγολέτου , μια κι ο ήρωας είναι επίδοξος καλλιτέχνης της όπερας, η ηρωίδα, όμως, είναι «φτερό στον άνεμο/γυναίκας μοιάζει» όπως έλεγε η ελληνική απόδοση, αφου είναι κοκότα. Κοκότα πολυτελείας. «Σπιτωμένη» από πλούσιο κύριο , η οποία, όμως ερωτεύεται tον φτωχό μουσικο. Κι υπάρχει και το τρίτο πρόσωπο, η κοπέλα του μουσικού που του παραστέκεται…
Η Οδύσσεια ενός ράπερ είναι το θέμα της καινούργιας ταινίας του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, του τουρκικής καταγωγής Γερμανού σκηνοθέτη, κι ο ράπερ αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο κι η ζωή του είναι ένα κανονικό ομηρικό έπος. Με προσφυγιά κι υπόκοσμο.
Ναι, θα μπορούσε να λέγεται κι έτσι. Διότι τι άλλο είναι παρά αυτό: "Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ"
Είναι «ΤΟ ΑΜΑΞΑΚΙ» της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ σε σκηνοθεσία ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ και σενάριο ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ (συνυπογράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ) με τον ΟΡΕΣΤΗ ΜΑΚΡΗ. Επιβεβλημένο πλέον ως δραματικό ηθοποιό. Ως δραματικό πρωταγωνιστή
Χωρίς να μένει αμέτοχος σε όλο αυτό κι ο σκηνοθέτης, ο ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ που τον αδικούν οι «θαυμαστές» του όταν κάνει κακές ταινίες και πάνε να τις παρουσιάσουν για αριστουργήματα ενώ ο άνθρωπος είναι μια αξία με δικαίωμα και στην κακή ταινία και στην αποτυχία. Για αυτό είμαι ευγνώμων στον Εργοκεντρισμό και στην Αριστοτελική Θεωρία διότι με έμαθαν να βλέπω το εκάστοτε έργο ως ΕΡΓΟ και μέσα από αυτό τη δουλειά των δημιουργών. Κι όχι ανάποδα ώστε να χάνω τον μπούσουλα και να είμαι εκτός κινηματογραφικής πραγματικότητας.
Το έργο είναι remake της ταινίας του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ «IKIRU» , που ήταν original σεναριο και τωρα το εχει αναλάβει στη διασκευή του ο ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ , του οποίου κι αν το όνομα δεν λέει, σίγουρα θα λένε «ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ»
Σε μια κακοκεφιά, σε μια δυσθυμία, συνηθίζουν οι άνθρωποι να αποζητούν να δουν μια ΚΩΜΩΔΙΑ, κάτι να γελάσουν, να τους φτιάξει τη διάθεση. Στους δύσκολους καιρούς, όμως, το ΔΡΑΜΑ είναι εκείνο που επιδρά ευεργετικά, που έρχεται και «καθαρίζει» από το βάρος που οι άνθρωποι κουβάλησαν. Σε αυτή την περίπτωση , η κωμωδία μόνο πρόσκαιρα φτιάχνει το κέφι και μετά η εξω ζωή, το ξαναχαλάει..
Διότι το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι ο Καραβάτζιο, όπως ξέρουμε τον μεγάλο ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Μικελάντζελο Μερίζι, κι ο Καραβάτζιο είναι μια μορφή συγκλονιστική που υπέφερε για την Τέχνη του κι εξαιτίας των σχέσεων του με την Καθολική Εκκλησία. Συνεπώς οι πίνακες του οφείλουν-και στο συγκεκριμένο έργο το επιτυγχάνουν για αυτό κι αποκτά ξεχωριστή τοποθέτηση- να γίνουν μέρος του δράματος και της υπόθεσης. Και στη συνέχεια, και της αισθητικής της ταινίας.