Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ μετά από τις δύο τεράστιες  διεθνείς επιτυχίες του, την «Ευνοούμενη» και το «Poor things» οι οποίες τον κατέστησαν και συνομιλητή» των Oscar, σαν να επιστρέφει, σαν να επισκέπτεται μέρη γνώριμα, εκείνα από τα οποία ξεκίνησε  και τα οποία του άνοιξαν τον διεθνή δρόμο και την «κατοχύρωση» της ονομασίας «weird cΙnema» ως ταυτότητα, τουλάχιστον των προγενέστερων ταινιών του. Η επίσκεψη έχει κι ονοματεπώνυμο: ΕΥΘΥΜΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ. Είναι ο σεναριογράφος με τον οποίο συνεργάστηκε στα φιλμ που τον εισήγαγαν, μαζί μοιράστηκαν κι υποψηφιότητα για Oscar Σεναρίου στον «Αστακο» και βραβείο σεναρίου στις Κάνες για το « Ο θάνατος του ιερού ελαφιού». Ηταν τέτοια η ταυτοποίηση των δυο συνεργατών , ως προς το αποτέλεσμα, ώστε να μην ξέρει κανείς που σταματά ο ένας, που αρχίζει ο άλλος, ποιος επηρεάζει τι και ποιόν.

O «ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ» είναι η ταινία, τα «ΘΕΡΙΝΑ» είναι η αντίληψη του είδους κι η «ΑΛΛΗ ΣΙΝΕΦΙΛΙΑ» είναι το κρυμμένο περιεχόμενο

Είναι οι δύο βασικοί πυλώνες για να παρακολουθήσουμε αυτή την ταινία και να κάνουμε και την κριτική της. Διότι ­η κριτική οφείλει να γίνεται βάσει των κανόνων με τους οποίους έγινε η ταινία κι όχι με κανόνες , συνταγές ή συνθήκες άλλων έργων. Βασική αρχή.

Στη μεταξύ τους «σύγκρουση», επικρατεί η δεύτερη. Κυριαρχεί! Προλαβαίνει, όμως, και το πρώτο, αν και μοιάζει με τρομαγμένο μωρό, να ακουστεί.

Από αυτές που μου θυμίζει το facebook και τις «απαθανατίζω» στο PANTIMO.GR

Ακολουθεί το κείμενο της «ατόφιας» κριτικής

Σε αυτό στέκομαι κι από αυτό το σημείο πατώ το διαβήτη κι ατενίζω εξεταστικά όλη τη σειρά.

«Δεν καταλαβαίνει.. δεν καταλαβαίνει…Εγώ τα λέω; Εγώ τα ΑΚΟΥΩΩΩΩΩ» Και τράβαγε τη φωνή, τη μετέβαλε σε «στριγγλιά» λαϊκής γυναίκας κι εκεί ανακάλυπτα μια νέα κωμικό, η οποία είχε και συνεχεια. Εκεί, στο καλοκαίρι του 1976, στο ΑΛΣΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ με το «Ελεύθερο Θέατρο» στο «ΤΡΑΜ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ»