Στο star performance παίζεται ο φετινός Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ κι από κει θα κερδίσει αλλά από κει μπορεί και να χάσει..

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΗΘΟΠΟΙΩΝ, που είναι και πρόσφατο, κι έκανε ην «ανατροπή», φέρνοντας μπροστά τον ΤΙΜΟΤΕ ΣΑΛΑΜΕ στο «A COMPLETE UNKNOWN» ως Μπομπ Ντλαν ενώ μέχρι εκείνη την ώρα, τα προεόρτια στηριζαν κατά βαση ΑΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΥ στο «THE BRUTALIST»

Tα χρώματα; Η ατμόσφαιρα; Η κίνηση της κάμερας; Η σύλληψη της στιγμής ή και της αίσθησης; Η παρακολούθηση των εφφέ;

Και το adapted screenplay, το Εκ Διασκευης Σενάριο, που η πρώτη ύλη του προέρχεται από άλλη πηγή και δεν είναι πρωτότυπης επινόησης, στην τελική με ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟΥ θα αξιολογηθεί και θα κριθεί κι όχι με τους κανόνες της αρχικής πηγής.

Σκεφτείτε πως 3 από τις 5 υποψήφιες έχουν περάσει και σε άλλες κατηγορίες , δυο εξ αυτών έχουν μπεί στη λιστα της εν γένει καλύτερης ταινίας  εκ των οποίων η μία είναι υποψήφια σε 13 (ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ κατηγορίες), και μία εχει περάσει και στην πενταδα του κινουμένου σχεδίου. Αυτά όλα μαρτυρούν το «globality» της Ακαδημίας που εδώ και χρόνια την κάνει κυρίαρχη και σε όλες τις χώρες πλέον έχουν κατά νου και κατ’ ελπίδαν, σε κάθε φιλμ που κάνουν, την πιθανότητα του Oscar. Με πρώτη τη δικιά μας την ευρωπαϊκή που άλλαξε και τους κανονισμούς αφού η Αμερικανική την κάλεσε να είναι από τις ξένες,  η Πρώτη Κυρά.

Τα περί supporting και β’ ρόλου είναι τα ίδια που διαβάσατε στον απολογισμό του Β΄ΑΝΔΡΙΚΟΥ, που δημοσιεύεται παραπλεύρως ή θα το βρείτε γειτνιάζον με εκείνο , όταν περάσουν τα άρθρα στην αποθήκευση , στο «Περί Oscar». Πάμε λοιπόν να κοιτάξουμε απευθείας τις 5 υποψήφιες και τα στοιχεία τους που χαρακτηρίζουν το φετινό «μενού» της κατηγορίας.

Ποιος στηρίζει καλύτερα, πόσο αποτελεσματικά; Η θέση που κατέχει ο ρόλος στο σενάριο, το σημείο που εμφανίζεται στη δράση και πως ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙ*, η σχέση του με τον «οδηγητικό» ρόλο, του supporting με τον leading, δηλαδή με τον πρωταγωνιστή ή την πρωταγωνίστρια είναι μερικά από τα ΒΑΣΙΚΑ συστατικά της εξέτασης μιας ερμηνείας β’ ρόλου ΄supporting, , στηρικτικού δηλαδή, κατά την αγγλική γλώσσα  (αν και τον όρο τον έχουν λανσάρει κι επιβάλει οι Αμερικάνοι- για να τα πούμε κι αυτά, στο θέατρο οι Βρετανοί χρησιμοποιούσαν τον όρο feature) (και το κάνουν κι οι Αμερικανοι στο Μπροντγουει, όχι στο σινεμά) κι είναι τέλειος όρος σε αντίθεση με το δικό μας τον υποτιμητικό, «β ρολος» που κάνει τους ηθοποιούς έξαλλους κι όλοι να λένε «έχω πρώτο ρόλο», ενώ δεν πάνε πίσω ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Ιταλοί , από τους Γάλλους, άλλωστε , έχουμε πάρει το β’ , εκείνοι χρησιμοποιούν το deuxième αλλά πιο επίσημα το «second role» στα Σεζάρ τους , εξου κι ο ελληνο-σουσουδισμός το υιοθέτησε ,επειδή είναι γαλλικό, ωστόσο κατά την ελληνική εκφορά του κακοφαίνεται, οι δε Ιταλοί του δίνουν και καταλαβαίνει «attore-attrice-NON PROTAGONISTA» και τότε κάθε  περι πρωταγωνιστιλικιού ματαιοδοξία, παει περίπατο.

Που ποντάρει η κάθε ταινία με το ΜΟΝΤΑΖ της που αναδείχθηκε ως ένα εκ ων 5 καλύτερων της χρονιάς;

Αυτό θα με ενδιέφερε να συζητήσουμε στο φετινό απολογισμός της Νο 2 αγαπημένης κατηγορία του υποφαινόμενου, μετά το Σενάριο και πριν τα Κοστούμια.

Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν έχει πιά καθιερωθεί, τα σενάρια που πάνε για Oscar να είναι γραμμένα από το σκηνοθέτη τους. Σε κάποιες περιπτώσεις   , με συνεργάτες, σε κάποιες άλλες, άνευ.

Στη φετινή 5άδα, θα αρχίσω από το ένα  που εχει τους πολλούς σεναριογράφους κι ο σκηνοθετης απλώς(?) συνυπογράφει. Το «απλώς» σηκώνει πολλά ερωτηματικά, συνήθως η συμμετοχή στο σενάριο, όταν φοντάρουν κι άλλα ονοματα, δηλώνει παρεμβαση κινηματογραφικότητας στην αφήγηση.

Το ενδιαφέρον της φετινής μουσικής πεντάδας είναι η παρουσία δυο μιούζικαλ και το πως αυτά κρίνονται μουσικά -κινηματογραφικά. Κι από την άλλη υπάρχει, η μουσική ως score που υπακούει και εκφράζει μια σκηνοθεσία.