Σκέφτηκα πολλές φράσεις με τις οποίες ήθελα να χαρακτηρίσω την ταινία στον τίτλο του κειμένου που θα έγραφα. Κατέληξα σε αυτόν. Διότι το καλλιγράφημα μπορεί να ηχεί ως κάτι συγγενικό με την καλλιγραφία, την οποία το φιλμ τη διαθέτει, παραπέμπει όμως και σε ποίηση. Κι έτσι η καλαίσθητη αισθητική, ο λεπτός χειρισμός θέματος, τα ψυχανεμίσματα των ανθρώπων και προπάντων το ξύπνημα του έρωτα έτσι όπως δίνεται, σε αυτούς τους απαλούς τόνους, προέκρινε την επικράτηση του «τρυφερού καλλιγραφήματος»

Εντυπωσιάστηκα με την ταινία και κυρίως με τη δουλειά του άγνωστου μου ως τα τώρα σκηνοθέτη ΑΝΤΥ ΜΟΥΣΤΣΕΤΙ, ο οποίος είναι Αργεντίνος που πήγε στο Χόλυγουντ. Και δεν διάβασα τίποτε γι αυτόν διότι η σκηνοθεσία δεν είναι εύκολο να κριθεί όταν δεν υπάρχει κατασκευασμένος auteur, είτε άξιος είτε ανάξιος.

Ως εισαγωγή στην κριτική θα ήθελα να ΣΥΓΧΑΡΏ τα παιδιά του «ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ» που συνέταξαν το πρόγραμμα κι έγραψαν τα κειμενάκια των ταινιών. Διότι στην ταινία του ΜΙΚAΕΛ ΧΑΝΕΚΕ, την πρόσφατη του, που συμμετείχε στο διαγωνιστικό των Καννών με απογοητευτικά ,για τον Βαυαρό της Αυστρίας auteur, αποτελέσματα, συνέταξαν την υπόθεση του έργου που είδαμε. Γύρω από μια εύπορη γαλλική οικογένεια σε περίοδο δικής της κρίσης. Ενώ σε διάφoρα ξένα  sites ή και δημοσιεύματα διάβαζα πως πρόκειται για ταινία που αφορά στην προσφυγική κρίση ή στα γεγονότα του Καλαί κι άλλα σχετικά παρόμοια που ποτέ μου δεν είδα στην ταινία. Αυτό που είδα ως φιλμ  ήταν το σημείωμα του συνεργάτη του «Νύχτες πρεμιέρας» που μας κατατόπιζε πλήρως για το θέμα. Ας μου επιτρέψει να τον συγχαρώ κι ας μην υπογράφει- δεν ξέρω ποιος είναι.

Αν και δεν είμαι θαυμαστής των ταινιών της ΚΛΑΙΡ ΝΤΕΝΙ, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι η δουλειά της στη συγκεκριμένη ταινία, από άποψη καθαρώς κινηματογραφική, είναι εξαιρετική. Όμως ρε παιδί μου, πόσες φορές στην ταινία δεν αναρωτήθηκα αν τους Γάλλους κι ειδικότερα τις Γαλλίδες τις απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από την κλειτορίδα τους; Και συγγνώμη για την έκφραση.

Ανάμεικτα συναισθήματα αφήνει αυτή η ταινία της ΛΥΝ ΡΑΜΣΕΥ, που τιμήθηκε στις Κάννες με διπλό βραβείο, ΣΕΝΑΡΙΟΥ κι ανδρικής ερμηνείας στον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ. Κι ως προς μεν το βραβείο σεναρίου επαυξάνονται οι ενστάσεις (ή έστω οι απορίες) περί των φετινών αποτελεσμάτων του Φεστιβάλ Κανών, ύστερα από το βραβείο σκηνοθεσίας στη Σοφία Κόπολα για την «Αποπλάνηση» και το βραβείο σεναρίου εδώ… Χώρια ότι κατανοώ πλήρως και τις ενστάσεις για τον «Χρυσό Φοίνικα» στην σουηδική «ΠΛΑΤΕΙΑ» που την είδα για τα Ευρωπαικά Βραβεία αντί του γαλλικού «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ». Όμως, όλως αντιθέτως, για το βραβείο ερμηνείας στον Γιοακίν  κάνουμε αληθινή ΥΠΟΚΛΙΣΗ.

Την έχει υποβάλει η ΧΙΛΗ για το ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ του 2018 κι η συμπαραγωγή με Γερμανία- εξού και της προέκυψε και βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου- της προσδίδει καλής ποιότητας παραγωγή που φαίνεται κυρίως στην εξαιρετική φωτογραφία και στη σκηνογραφική διεύθυνση όπου τα χρώματα αποζητούν φωτισμούς για να γίνουν ατμόσφαιρα. Μα πάνω από όλα μας αποκαλύπτει την ΝΤΑΝΙΕΛΑ ΒΕΓΚΑ, μια αληθινή καλλιτέχνιδα, τρανσέξουαλ, που δίνει ΥΠΟΣΤΑΣΗ στην τρανσέξουαλ ηρωίδα του σεναρίου.

Άλλο ένα δυνατό φιλμ από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» που το έχουμε και στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία για τα προκριματικά…. Από τη ΡΩΣΙΑ κι από τον σκηνοθέτη του «ΛΕΒΙΑΘΑΝ» ΑΝΤΡΕΪ ΖΒΥΑΓΚΙΝΤΣΕΦ, που το έχει υποβάλει η χώρα του και για το ΟΣΚΑΡ.

….Εφόσον, το παρακολουθήσει κανείς υπομονετικά ως το τέλος ώστε να βρει κι ο συνήγορος τα επιχειρήματα. Διότι εάν ακολουθηθούν οι διαθέσεις του κοινού, τότε το έργο κινδυνεύει να σκοντάψει μια και του λείπει καταρχάς η φόρμα.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το φιλμ του ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΑΟΖ από το ΙΣΡΑΗΛ, που είδα χτες Κυριακή στις «Νύχτες πρεμιέρας» κι αποτελεί και την υποβολή της χώρας για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2018. Εκδηλώνω προτίμηση με δεύτερο το «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ» για το όποιο έγραψα, επίσης από τις «Νύχτες πρεμιέρας», που αποτελεί υποβολή της ΓΑΛΛΙΑΣ. Η Ιταλία δεν έχει καταθέσει ακόμα….

Δυνατή ταινία αυτή η γαλλική, η οποία κυκλοφορεί και ΣΥΝΤΟΜΟΤΑΤΑ στους κινηματογράφους κι η οποία με έβαλε και μένα σε σκέψεις αν αδικήθηκε ή όχι στις Κάννες με την «στέρηση» του «Χρυσού Φοίνικα» και την «αντικατάσταση» του με το «GRAND PRIX».