Και φυσικά, όλο αυτό κάποια ανάγκη το γεννάει

Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν έχει πιά καθιερωθεί, τα σενάρια που πάνε για Oscar να είναι γραμμένα από το σκηνοθέτη τους. Σε κάποιες περιπτώσεις   , με συνεργάτες, σε κάποιες άλλες, άνευ.

Στη φετινή 5άδα, θα αρχίσω από το ένα  που εχει τους πολλούς σεναριογράφους κι ο σκηνοθετης απλώς(?) συνυπογράφει. Το «απλώς» σηκώνει πολλά ερωτηματικά, συνήθως η συμμετοχή στο σενάριο, όταν φοντάρουν κι άλλα ονοματα, δηλώνει παρεμβαση κινηματογραφικότητας στην αφήγηση.

Το ενδιαφέρον της φετινής μουσικής πεντάδας είναι η παρουσία δυο μιούζικαλ και το πως αυτά κρίνονται μουσικά -κινηματογραφικά. Κι από την άλλη υπάρχει, η μουσική ως score που υπακούει και εκφράζει μια σκηνοθεσία.

Είναι το «PRODUCTION DESIGN» που ως «σχεδιασμός παραγωγής» σε αυτολεξί μετάφραση δεν σημαίνει τίποτα. Όπως δεν σημαίνει και το «Φωτογραφία» (Picture) για την Ταινία, το «Διεύθυνση» (Directing) για τη Σκηνοθεσία,η «Κινηματογραφιση» (Cinematography) για τη Φωτογραφία, η «Εκδοση» ή »Εκτύπωση» (Editing) για το Μοντάζ, υπάρχουν ελληνικές λέξεις που αποδίδουν την κάθε κατηγορία στη δική μας γλώσσα (αν και το «μοντάζ» προτίμησε να παραμείνει στα…γαλλικά παρα να του αποδοθεί στα ελληνικά ο γαλλικός «συναρμολόγηση», που είναι ίδιο και στα ιταλικά)

Η βράβευση του ΣΩΝ ΜΠΕΪΚΕΡ για την «ANORA» από το Σωματείο Σκηνοθετών, κάνει τη φετινή κούρσα ιδιαιτέρως ελκυστική, από πλευράς σασπένς. Διότι από τη μια η δημοσιότητα ήταν στραμμένη σε άλλους, από την άλλη υπενθυμίζεται ότι υπάρχει κι ένας «Χρυσός Φοίνικας» που συνοδεύει την ταινία, ο οποίος αμφισβητήθηκε από παλαιολιθικές κρίσεις περί «Φοίνικα», ο ίδιος, όμως έρχεται να δικαιωθεί μέσω της εξελιξης της ταινίας  και να δείξει ότι κι αυτος είναι εκεί. Κι επηρεάζει.

Ηχος συνολικός, κι ως σχεδιασμός κι ως μείξη κι ως μονταρίσματα ηχητικά κι ως εφέ , όλα μαζί σε ένα, κι όλοι οι εκπρόσωποι του κλάδου με τις πολλαπλές αποκλίσεις και ιδιότητες, τι είδαν ως απολογισμό χρονιάς, ως επιτεύγματα συνολικά της Τέχνης τους;

Ασυνήθιστο όχι μόνο ως υπόθεση αλλά κι ως διαχείριση υπόθεσης τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, απρόβλεπτο ,όχι με την αστυνομική έννοια και τη λογική του σασπένς αλλά επειδή διαρκώς ξεγλιστρά από ο,τιδήποτε σύνηθες. Δεν υπάρχει τίποτε από αυτά που περιμένεις ούτε ως υπόθεση ιστορίας, ούτε ως περίπτωση κεντρικού ήρωα, ωστόσο υπάρχουν πράγματα που σιγοβράζουν  για να σε πάνε πάλι εκεί που αυτά θέλουν κι όχι εκεί που νόμιζες εσύ

Νομίζω πως οι μυημένοι αναγνώστες του PANTIMO.GR, που έχουν παρακολουθήσει συστηματικά τις πολυετείς αναλύσεις, γνωρίζουν πλέον ότι το ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ κρίνεται με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι απλώς μουσικά ή δισκογραφικά ή συναυλιακά ή όποια αλλα παρεμφερή, όπως τα Hit-άκια, τα chart κλπ κι ότι το Oscar Τραγουδιού δεν είναι ούτε “Grammy” ούτε…..”billboard”.

Προσωποκεντρικά είναι ως επί το πλείστον τα 5 φιλμ που ξεχώρισαν οι ΜΑΚΙΓΙΕΡ-ΚΟΜΜΩΤΕΣ της Ακαδημίας και τα έστειλαν στην κορυφή για τη διεκδίκηση.

Ο τιτλος της κριτικής που διαβάζεται ως αίνιγμα αφορά σε μια πρωτοτυπία με την οποία θα γράψω γα την ταινία του ΤΖΕΗΜΣ ΜΑΝΓΚΟΛΝΤ γύρω από τον «Μπομπ Ντύλαν», θα το κάνω σαν ενός τυπου αντιπαραβολή με το δικό μας «Υπάρχω». Και θα το κάνω επειδή, μέσα από την κριτική πρέπει να μαθαίνουμε και μερικά πράγματα, να ξέρουμε ώστε να μην κοροϊδεύομε. Γιατί αν κοροϊδεύουμε όταν δεν ξερουμε  αυτό που δεν ξέρουμε, είναι κολάσιμο