Το υπενθύμισε το φβ και θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να περάσει στο pantimo.gr και να απευθυνθεί σε αναγνώστες και μελετητές.
Κάτι από τις «Αγριες Μέλισσες»…… Του 2021..
Και σε αυτό οφείλεται μια ευγνωμοσύνη, τόσο από τη ΜΑΡΘΑ, τη ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, σε αυτήν αφιερώνω, όσο κι από τους θαυμαστές και το ελληνικό κοινό προς τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος είχε δει κάτι που οι άλλοι δεν έβλεπαν κι η Μάρθα ούτε που το υποπτευόταν: Να την κάνει κάποια στιγμή κωμικό.
Κι ο ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ στη τρίτη του απόπειρα ως αυτοσκηνοθετούμενος Πουαρώ, δεν καταφεύγει σε remake αλλά πιάνει ένα μυθιστόρημα της Αγκαθα Κρίστι , «TO ΠΑΡΤΥ», όπως ηταν ο ελληνικός ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ τίτλος του «Halloween Party» , το οποίο δεν είχε γίνει ταινία στον κινηματογράφο. Κι έτσι ξεκινά με ένα ελκυστικό κίνητρο. Για το κοινό. Οι κριτικοί θα του γράψουν τα …δικά τους
Εντυπωσιάζει η επιτυχία της συνέχειας του φιλμ που σκόρπισε τον τρόμο το 2018 κι εντυπωσιάζει επειδή είναι παγκόσμια, και συνέβη επίσης και στην Ελλάδα. Κι όταν εμφανίζεται, όπου εμφανίζεται, καταλαμβάνει την πρώτη θέση εκτοπίζοντας έργα ισχύουσας αντοχής. Επειδή δεν πιστεύω στο «τυχαίο» κι επειδή για όλα υπάρχει εξήγηση, πήγα και το είδα, αν και το πρωτο φιλμ μου είχε φανεί ευτελές. Με το καινούργιο δεν συνέβη το ίδιο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ
Το λέω αυτό επειδή η ταινία της Γαλλίδας ΖΙΣΤΙΝ ΤΡΙΕ, δεν είναι το αντιπροσωπευτικό είδος που παίρνει ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ. Με τίποτα δεν είναι ταινία του auteur, του είδους δηλαδή που επιδιώκουν Φεστιβάλ και Κάνες, κι αν πάμε στο σινεμά των ειδών, που το βραβεύουν σπανιότατα στα Φεστιβάλ, σίγουρα δεν μιλάμε για κάποια «ανατομία» (για να μεταχειριστώ τη λέξη του τίτλου), στο είδος, στο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ώστε να δικαιολογηθεί προς τα εκεί ο «Φοίνικας»…. Ωστόσο, με ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κριτήρια δεν παύει να είναι ένα ενδιαφέραν φιλμ.
Και τι εννοώ με τη λέξη «ΠΟΙΗΣΗ»; Για την οποία πολύς κι αυθαίρετος λόγος έχει γίνει……
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΕΡΡΗΣ σε αυτή την ταινία παραθέτει κάποια πολύ σοβαρά μαθήματα, με το πως γεννιέται αυτή η ποίηση και από κει και μετά με το πως μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον θεατή.
Πριν από πολλά χρόνια, πάνε 30 περίπου, ο ΦΡΑΝΣΙΣ ΦΟΡΝΤ ΚΟΠΟΛΑ, σε μία συνάντηση μας, μου είχε παραδώσει ένα φοβερό μάθημα, πάνω στο πως γίνονται τα έργα Κι από που ξεκινάμε. Το παράδειγμα του Κόπολα αφορούσε, με αφορμή ένα μπουκάλι νερό «Evian» που βρισκόταν στο τραπέζι μας, στο πως θα φτιάχναμε ας πούμε την ιστορία του κυρίου Εβιάν..Αν την κάναμε ταινία. Από που θα αρχιζαμε; Από τον ίδιο. Ποιός είναι; Γιατί ασχολούμαστε μαζί του; Τι παραγει; Ποια η σχέση του με αυτό που παράγει; Τι τον οδήγησε στην παραγωγή, ποια η διαδρομή του στο προϊον για να γίνει ισχυρός, ποιοι οι ανταγωνιστές, ποιο το θέμα του περιβάλλοντος αφου εμπορεύεται δημόσιο αγαθό.. Με βάση αυτό, θα φτιάχναμε την πρώτη ύλη, μέσα από την επεξεργασία της θα προχωρούσαμε στους χαρακτήρες, θα βρίσκαμε και την ανάλογη αισθητική, που να συνάδει με το προϊον του κεντρικού ήρωα, θα τον εξετάζαμε μέσα από τα γεγονότα ψυχολογικά, στο τι πιστεύει κλπ, κλπ, κλπ…, στη ζωή του και στις σχέσεις του και πως όλα αυτά είναι υπό την επήρεια του κεντρικού του θέματος.
Σημειωτέον ότι στις «4 αντίπαλες» περιλαμβανόταν και «ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ», του νεαρού ΡΟΜΑΝ ΠΟΛΑΝΣΚΙ, που ήταν κι η πρώτη υποψηφιότητα Ανατολικής Χώρας (Πολωνία).
Την ταινία την ξεχωρίζω, συνέχισε ο Φελίνι ο οποίος ήταν εκεί για το «ΟΚΤΩΜΙΣΗ» και θεωρείτο το φαβορί, για δυο λόγους που μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση.