Εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στις φετινές ΧΡΥΣΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ λοιπόν είναι πως όλοι αυτοί οι p.r που στήνουν και προωθούν το παιχνίδι μέσω των ψηφοφόρων του …αιγυπτιακού «σταυρόλεξου» και του ιαπωνικού .. «μαμά και νυφικά» , άφησαν εντελώς απέξω δύο ταινίες που έμοιαζαν πολύ «χρυσοσφαιράδικες» για προώθηση: «Η ΜΑΙΡΗ ΠΟΠΙΝΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ» δεν πήρε ΤΙΠΟΤΕ και το «ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ» σχεδόν τίποτε, παρά μόνο του τραγουδιού για το «shallow».Κι αντ’ αυτών, υπερ-προώθησαν κάτι άλλο σε μουσική βιογραφία, το «BOHEMIAN RHAPSODY» οπότε δεν «έσπασαν» την παράδοση.  Αρα, από τους p.r κι από τα στούντιο,  μεγαλύτερο ενδιαφέρον υπάρχει για τη μουσική βιογραφία του Φρέντυ Μέρκιουρυ, που καλή ταινία είναι, δεν λέω, αλλά κι ως καλύτερο δράμα.. πάλι, τι σου λέει …

….  ή  ΕΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ ΜΑΘΗΜΑ, ή FEEL-GOOD MOVIE ΚΛΑΣΕΩΣ, ή ΗΘΟΠΟΙΙΕΣ ΠΕΡΙΩΠΗΣ, ή ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΑ ΣΤΕΓΑΝΑ….   είναι μερικές φράσεις που θα μπορούσαν να έχουν μπει ως τίτλοι της κριτικής αυτής. Καθώς και πολλές ακόμα.

Αν και τα βραβεία τους θα απονεμηθούν τρεις μέρες ΠΡΙΝ την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα ΟΣΚΑΡ, το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ μόλις τώρα ανακοίνωσε τη δική του δεκάδα. Υπενθυμίζω στους αναγνώστες-φίλους του σινεμά πως τα βραβεία των Παραγωγών απονέμονται στις 19 Ιανουαρίου ενώ οι υποψηφιότητες των Οσκαρ ανακοινώνονται στις 22 του ίδιου μήνα.

Ξεκινά ως σάτιρα αλλά καταλήγει σε έργο ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ. Αυτό είναι που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας, αυτό είναι που κατασταλάζει εντός σου, όσο περνούν οι μέρες.

Μα τι ωραίο παραμύθι είναι αυτό! Τι ωραίο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ παραμύθι. Κι ενώ δεν μου αρέσει να επικαλούμαι τα ταμεία όταν θέλω να «κατανοήσω» μια ταινία, διότι δεν γίνεται να επικαλείται κανείς το ταμείο «αλα καρτ» , δηλαδή μόνο όποτε τον συμφέρει, άρα ή το επικαλείσαι στα πάντα ή πουθενά, εν τούτοις, στη συγκεκριμένη περίπτωση κι εγώ αναφώνησα υπέρ του.

Αυτό είναι το μεγάλο προσόν του Ιρανού σκηνοθέτη-σεναριογράφου ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ. Ο οποίος έχει χαρίσει δύο ξενόγλωσσα ΟΣΚΑΡ στο ΙΡΑΝ, τα δύο της Ιστορίας του. Κι έχει κάνει και στη Γαλλία και τώρα στην Ισπανία. Ο ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ είναι αυτό που λέμε storyteller, ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ.

Η «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ συνεχίζει την εντυπωσιακή πορεία της, τουλάχιστον σε επίπεδο υποψηφιοτήτων. Όταν θα έρθει η ώρα των απονομών εκεί θα δούμε ως που έφτασε. Πάντως στις ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων από το  NATIONAL SOCIETY OF FILM CRITICS (on line) , η «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ» ηγείται της κούρσας με 8 (ΟΚΤΩ) υποψηφιότητες, στις οποίες εκτός από του σκηνοθέτη περιλαμβάνεται κι η παρουσία στο μοντάζ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΥΡΟΨΑΡΙΔΗ, ο οποίος έχει μπει και σε άλλες λίστες που περιλαμβάνουν διάκριση μοντάζ. Το πόσο θα χαρώ να δω το Γιώργο υποψήφιο για ΟΣΚΑΡ ΜΟΝΤΑΖ , ούτε που συζητιέται.  

…..Ισως τότε να μοιραζόμουν με τους άλλους ενθουσιώδεις τους ενθουσιασμούς για αυτή την ταινία. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «επίτευγμα» και να καταλάβαινα γιατί η ΔΑΝΙΑ σπρώχνει τόσο πολύ αυτή την ταινία του σκηνοθέτη ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΜΕΛΕΡ ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο και μας την έχει στείλει στα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και παραλλήλως την έχει υποβάλει και για το Ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «θαύμα» όπου σχεδόν εξ ολοκλήρου βλέπουμε έναν άνθρωπο στο τηλέφωνο και δεν αλλάζουμε πλάνο ούτε σκηνικό, έναν αστυνομικό στο κέντρο λήψης σημάτων ο οποίος έχει λάβει ένα παράξενο τηλεφώνημα  από μια γυναίκα που δηλώνει «απαχθείσα» και ο αστυνομικός διευθύνει και κατευθύνει τόσο την ίδια τη γυναίκα όπως και τις επιχειρήσεις εντοπισμού και διάσωσης  από αυτό το τηλέφωνο. Με ό,τι άλλο, συνυφαίνεται παραλλήλως.

Το λέω αυτό επειδή στην περίπτωση της καινούργιας «Μαίρη Πόπινς» από κι διεθνείς κοντυλοφόρους, πληρωμένους ή μη, κι από κατά τόπους αντιγραφείς τους, περνά η «διαβεβαίωση» ότι πρόκειται για sequel, ότι πιάνει την ιστορία μερικά χρόνια μετά από εκεί που την είχε αφήσει η αλησμόνητη ταινία που γνωρίζουμε , ότι τα παιδάκια εκείνα έγιναν άντρας και γυναίκα κλπ, κλπ κι ότι θα δούμε μια νέα ιστορία με την «Μαίρη Πόπινς». Σας πληροφορώ λοιπόν ότι όλο αυτό λειτουργεί απλώς προσχηματικά, κι ότι τα έργο δεν είναι sequel επί της ουσίας αλλά κανονικότατo REMAKE. Πιο…remake δεν γίνεται.. Ομως, ΤΙ REMAKE!!!!

«Αυτή» είναι η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΑΫΚ. Μια ηθοποιός που την είχα θαυμάσει στο «ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ», για το οποίο είχε προταθεί για το Οσκαρ το 2015, και σε ό,τι άλλο την έχω δει κι ας μην ήταν οι ρόλοι τις περισσότερες φορές, από εκείνους που λέμε «χρυσούς». Χάρη σε «αυτήν» , δίνεται κινηματογραφική αναγνώριση κι ευρύτερη πληροφορία  για τη δημοσιογράφο – πολεμική ανταποκρίτρια ΜΑΡΙ ΚΛΟΒΙΝ που σκοτώθηκε στη Συρία, κατά την πολιορκία της πόλης Χομς το 2012.. Κι η ερμηνεία της Πάυκ, η ενσάρκωση της Κλόβιν από την Πάυκ, τιμά την ηρωική δημοσιογράφο και κάνει το έργο να αξίζει για «αυτήν». Η αντωνυμία, όπως βλέπεται, έχει διπλή χρήση αξίας.