Ο ΡΟΤΖΕΡ ΜΟΥΡ, που έφυγε για το δικό του τελευταίο ταξίδι, είναι το πρώτο πρόσωπο που θαύμασα στις μαυρόασπρες μέρες της παλιάς τηλεόρασης. Τότε που πιτσιρικάς είδα να μπαίνει το κουτί στο σπίτι και ζαλίστηκα. Ο «ΑΓΙΟΣ» ήταν το δώρο κι η απειλή για το αν έχω τελειώσει τα μαθήματα μου ή αν έχω πάρει καλούς βαθμούς στο σχολείο.

……αλλά και το ζεύγος ΠΙΕΡ και ΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ. Και το πώς δομείται μια σειρά τηλεοπτική και μέσω ποιών ευρημάτων τίθενται τα «εμπόδια» από το σενάριο ώστε να φτάσουμε στο τέρμα. Και μέχρι να φτάσουμε, έχει ολοκληρωθεί πλοκή κι έχουμε απολαύσει.

Δεν το περίμενα αν κι από το trailer μου είχε στείλει ένα «μήνυμα» κι αυτό το μήνυμα είναι που με έσυρε ως το σινεμά με ενδιαφέρον κι όχι από επαγγελματική υποχρέωση και μόνο.

Αυτό έχει ένα καλό, έχει κι ένα «κακό»: Θα τα εξετάσουμε και τα δύο

Απλώς του λείπει η ΠΟΙΗΣΗ ώστε να γινόταν… «IDA».

Μια κι ο PANTIMO.GR παρακολουθεί την Eurovision, που είναι επισήμως το πιο δημοφιλές ψυχαγωγικό πρόγραμμα που έχει βγάλει η Ευρώπη με θεαματική απήχηση σε όλο τον πλανήτη, κι αυτό είναι ΓΕΓΟΝΟΣ επισήμως καταγεγραμμένο, θα βάλει το δικό του πετραδάκι στα φετινά. Μόνο που δεν θα ασχοληθώ με τη νίκη της ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ για την οποία χάρηκα αφάνταστα (αυτήν ψήφισα κι όχι την Ιταλία-καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για μένα αλλά έχω να θέμα με την αντικειμενικότητα, κριτικός γαρ) ούτε με την ανυπόφορη στην ώρα της ψηφοφορίας ελληνική μετάδοση που θα πρέπει να φροντίσει να μην επαναληφθούν αυτά στο μέλλον- η μετάδοση γίνεται για τον θεατή κι όχι για μας που μιλάμε.. Με τι θα ασχοληθώ λοιπόν; Με ένα δωράκι προς τους φίλους τόσο του site όσο και της Eurovision, με μιά κυριακάτικη ξεκούραση, για χαλάρωση της μέρας.

Ισχύει για πολλά έργα, μην πω και για τα περισσότερα, όμως το συγκεκριμένο είναι το πλήρες παράδειγμα του «από ποια σκοπιά το βλέπεις».

Φυσικά κι αυτό που συμβαίνει και καταλήγει στο παίξιμο έχει να κάνει αφενός με το σενάριο και το συνολικό «concept» που λένε και στον…. Περαία αλλά και με τη σκηνοθεσία και με όλη την ποιότητα παραγωγής που έχει στραφεί στα καντράν αντί για τις μεγάλες οθόνες.

….για τα σημερινά δεδομένα , όπου όταν λένε ή ακούμε τη λέξη «θρίλερ», το μυαλό μας πηγαίνει πιά απευθείας στις «σπλατεριές» , παρόλο ότι και σε αυτές εκεί μέσα, μπορείς να ανιχνεύσεις ταλέντα του είδους. Όμως , δεν είναι τα ταλέντα που φταίνε αλλά το εκάστοτε «προιόν» ως αντίληψη. Οπότε, και το ταλέντο, σε ένα δοσμένο «προιόν» δεν έχει πολλά να δώσει, ελέγχονται οι κινήσεις του κι οι πρωτοβουλίες του.

Αυτή την περίοδο, η σχέση μου με το σινεμά, διέρχεται μία κρίση. Του κάνω «απιστία», κάτι που δεν συνηθίζω. Δεν είναι, όμως, το φταίξιμο όλο δικό μου από τη στιγμή που ένας – ένας οι άνθρωποι του μεταναστεύουν στην τηλεόραση και με αφήνουν μόνο μου (μαζί με κάποιους σαν και μένα) να τους κουνώ το μαντήλι. Ισως, όμως, τελικά να μην είναι «απιστία» αφού αποφάσισα να πάω να τους βρώ εκεί που οι ίδιοι, αυτοί δηλαδή που κάνουν το σινεμά, θέλησαν να πάνε.