To 2002, στο Λος Αντζελες, μία φίλη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΣ, μέλος της Ακαδημίας Τηλεόρασης με προσκάλεσε σε ένα ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ , στο διάσημο Πανεπιστήμιο UCLA, όπου δέχονταν κι ακροατές. «Ελα, είναι κάτι που θα σου χρησιμεύσει πολύ στη δουλειά σου» μου είχε πει.
Η ΟΥΓΓΡΙΚΗ αυτή ταινία, που ήταν κι υποβολή της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Οσκαρ αλλά και για τα Ευρωπαικά Βραβεία, δεν πέρασε πουθενά, κέρδισε όμως στη Θεσσαλονίκη τον «ΧΡΥΣΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ», με εντυπωσίασε και με παραξένεψε ακριβώς πάνω σε αυτό.
Το ΜΟΝΤΑΖ είναι ένας κλάδος με τον οποίο έχω ασχοληθεί επισταμένως τόσο στα αφιερώματα Περί Oscar όσο και στις κριτικές των ταινιών. ΚΙ αυτό επειδή το μοντάζ όπως συχνά –πυκνά αναφέρω είναι η ραχοκοκαλιά της ταινίας.
Το λέω απευθείας στον τίτλο διότι είμαι βέβαιος πως «αστέρια» κι «αστεράκια» θα την τακτοποιήσουν με κανένα δυάρι (ούτε καν... στα Πατήσια…) επειδή δεν είναι ταινία του auteur, οπότε θα την απαξιώσουν, θα τη χαρακτηρίσουν "«ακαδημαϊκή»…. Τα γνωστά! Κι όσοι, οι πολλοί πιθανόν , ανήκετε στην κατηγορία των «κινηματογραφάκιδων» κι όχι των…. «σινεφίλ» θα έχετε χάσει μια ταινία από εκείνες ακριβώς που μας έκαναν να αγαπάμε το σινεμά.
Ευκαιρία, με αφορμή ΚΥΡΙΩΣ τον Α’ γυναικείο ρόλο, να μιλήσουμε και για κάποια σημεία του Καταστατικού που καλό είναι να τα γνωρίζει ο κόσμος ώστε να μη βγάζει λάθος συμπεράσματα.
Μου είχε πεί κάποτε η ΘΕΩΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ-ΩΛΝΤΡΙΝΤΣ, η διεθνής Ελληνίδα ενδυματολόγος που τιμήθηκε με τρία «Τόνυ» στο θέατρο και με ΟΣΚΑΡ στο σινεμά για τον «ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΚΑΤΣΜΠΥ» του 1974, η οποία υπήρξε από τις μεγάλες δασκάλες μου στα μυστικά των επι μέρους κλάδων του σινεμά πως «δεν γίνεται να πάρεις Οσκαρ με ένα ωραίο πουλόβερ».
Ο τίτλος αφορά στο Βραβείο Ensemble Cast, της ομαδικής, δηλαδή, ερμηνείας που άλλο αναμενόταν κι άλλο προέκυψε και ίσως εκ του… πουθενά. Κι εγένετο…. HIDDEN FIGURES
Ευκαιρία είναι, μέσα από εδώ, να ξεκαθαρίζονται μερικά πράγματα γύρω από το θέμα της μουσικής στον κινηματογράφο και των κανόνων αξιολόγησης της. Διότι υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση από μεριάς πολλών fan, που φτάνει τα όρια της παρερμηνείας.
Μετά τους ΜΟΝΤΕΡ άλλο ένα κινηματογραφικό Σωματείο δίνει την ψήφο του στο «La-La-Land» κι αυτοί είναι οι Παραγωγοί.
Η ταινία με ενθουσίασε. Με κατέπληξε. Μπορεί να μην κάνω καν μεγάλο κείμενο επειδή τα «ωσανά» κουράζουν. Και δεν είναι κι ωραία. Όταν όμως έχεις τέτοια ταινία, στα ωσανά θα καταλήξεις.