Για τον ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΕΝ αυτά, ο οποίος αποφάσισε να  κάνει και μια ταινια ΓΑΛΛΙΚΗ, ύστερα από αμέτρητες εκδηλώσεις και δηλώσεις θαυμασμού προς τη Γαλλία, την Ευρώπη, τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο κι από μια αντιπάθεια που τρέφει προς την πατρίδα του την Αμερική, αν την αισθάνεται πατρίδα του με μόνη εξαίρεση τη Νέα Υόρκη. Αντε λίγο και το Σαν Φραντσίσκο.

Το υπενθύμισε το φβ και θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να περάσει στο pantimo.gr και να απευθυνθεί σε αναγνώστες και μελετητές.

Κάτι από τις «Αγριες Μέλισσες»…… Του 2021..

Και σε αυτό οφείλεται μια ευγνωμοσύνη, τόσο από τη ΜΑΡΘΑ, τη ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, σε αυτήν αφιερώνω, όσο κι από τους θαυμαστές και το ελληνικό κοινό προς τον Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος είχε δει κάτι που οι άλλοι δεν έβλεπαν κι η Μάρθα ούτε που το υποπτευόταν: Να την κάνει κάποια στιγμή κωμικό.

Κι ο ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ στη τρίτη του απόπειρα ως αυτοσκηνοθετούμενος Πουαρώ, δεν καταφεύγει σε remake αλλά πιάνει ένα μυθιστόρημα της Αγκαθα Κρίστι , «TO ΠΑΡΤΥ», όπως ηταν ο ελληνικός ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ τίτλος του «Halloween Party» , το οποίο δεν είχε γίνει ταινία στον κινηματογράφο. Κι έτσι ξεκινά με ένα ελκυστικό κίνητρο. Για το κοινό. Οι κριτικοί θα του γράψουν τα …δικά τους

Εντυπωσιάζει η επιτυχία της συνέχειας του φιλμ που σκόρπισε τον τρόμο το 2018 κι εντυπωσιάζει επειδή είναι παγκόσμια, και συνέβη επίσης και στην Ελλάδα. Κι όταν εμφανίζεται, όπου εμφανίζεται, καταλαμβάνει την πρώτη θέση εκτοπίζοντας έργα ισχύουσας αντοχής. Επειδή δεν πιστεύω στο «τυχαίο» κι επειδή για όλα υπάρχει εξήγηση, πήγα και το είδα, αν και το πρωτο φιλμ μου είχε φανεί  ευτελές. Με το καινούργιο δεν συνέβη το ίδιο.