Το όποιο πρόβλημα με την ταινία, το συνειδητοποίησα πλήρως όταν κάθισα να γράψω: Από πού να το πιάσω, σε τι να «κεντράρω», να ξεκινήσω από τα θετικά, να αρχίσω από τα αρνητικά, και πόσο σημαντικά ήταν τα θετικά ώστε να  ανατρέψω στο τέλος με κάτι ή πόσο πιο εμφανή ήταν τα αρνητικά ώστε να δώσω βάρος σε αυτά και να καταδικάσω την ταινία.  Κανένα από τα παραπάνω δεν με κάλυπτε και τότε αντελήφθην επακριβώς τι συνέβαινε.

Ημέρες Εορτών χωρίς Β’ ΠΡΟΒΟΛΗ είναι ανεπίτρεπτο για τον  PANTIMO. Είναι συνδεδεμένο με την παιδική ηλικία,  με τον ΠΑΠΠΟΥ και τη ΓΙΑΓΙΑ, που μας πήγαιναν στα σινεμά τα γειτονιάς τους να δούμε τα «καθυστερημένα» έργα αφού παράλληλα ξελυσσάγαμε με τα δυνατά κομμάτια της Α’ Προβολής. Φόρος τιμής ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ.

Αφησα για  ένα 48ωρο τους fan να εκδηλωθούν ελεύθερα και να προβάλλουν τα συναισθήματα τους για την ταινία (;) ή για τον … ΘΕΣΜΟ. Αν και την είχα δει  από  την πρώτη προβολή της όταν βγήκε στα σινεμά, Παραμονή Χριστουγέννων, στις 5 το απόγευμα, την οποία συμπτωματικά παρακολούθησα και σε 3D, χωρίς να το επιδιώξω.

Η, αν το θέλετε επι το ελληνικότερον «Ο ΒΡΑΧΥΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΙΜΥΘΙΩΣΗ».

Ισως ελάχιστοι να θυμούνται κι ακόμα λιγότεροι να γνωρίζουν πως το «ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ» του ΛΩΡΕΝΣ ΝΤΑΡΕΛ είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Το πρώτο βιβλίο, που στα ελληνικά το ξέραμε ως «ΙΟΥΣΤΙΝΗ» στη μετάφραση  (που δεν επρόκειτο για απλή μετάφραση αλλά για αληθινή ΑΝΑΠΛΑΣΗ λόγου) του ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΟΥ. Γυρίστηκε το 1969 από τον ΤΖΩΡΤΖ ΚΙΟΥΚΟΡ και κατέληξε σε αληθινή ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

Δεν θα έχει καλύτερη επιλογή από αυτή την ιταλική κωμωδία που μας θυμίζει καλές, παλιές μέρες και μας ξαναφέρνει σε επαφή με το ιταλικό σινεμά από το οποίο μας χώρισαν βιαίως. Κι ας είναι ταινία του 2013. Νάναι καλά η Weird Wave που μας την έφερε. ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ (προσταγή!)

Από τις 81 χώρες που είχαν υποβάλλει συμμετοχή , ιδού οι 9 που προκρίθηκαν.

Με τον ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗ υπάρχει ένα διπλό σύνδρομο: Το ένα μοιάζει με εκείνο περί ΜΙΜΗΣ ΝΤΕΝΙΣΗ, που ό, τι κι αν κάνει η «γραμμή» είναι «ειρωνευτείτε την», το άλλο κουμπώνει με την πρόσφατη επίθεση στον ΜΑΝΟΥΣΟ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ  περί «τηλεοπτικού». Το  τελευταίο αφορά στο ξεκίνημα του Παπακαλιάτη επειδή έγινε στην τηλεόραση και δεν είχε ζητήσει την άδεια κάποιων «συμμοριών».

Τότε τι συμβαίνει; Τότε καταλαβαίνεις ότι η ταινία απευθύνεται σε αυτούς κι ότι το κοινό δεν εμπλέκεται  στην υπόθεση. Ως προς την ταινία. Ως προς τον ΝΙΚΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ ακολουθεί η συνέχεια

Η «Marvel» στα συνοικιακά, στη β’ προβολή, καιρό μετά την επίσημη έξοδο της στις αίθουσες, έρχεται και ταιριάζει. Κυρίως επειδή συνδέεται με την ανακοίνωση της shortlist για τα ΟΣΚΑΡ των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ και βρίσκεται «μέσα»