Και φυσικά ξεκινώ από τις ερμηνεύτριες κι από το συνολικό casting. Τη σκηνοθεσία θα την αφήσω για αργότερα.

Οι δύο ερμηνεύτριες λοιπόν είναι ελάχιστες, ισχνές, αδύναμες. Και η ΣΑΟΡΣΙ ΡΝΑΝ αλλά και η ΜΑΡΓΟ ΡΟΜΠΙ που μου είχε αρέσει πολύ πέρσι στο «Εγώ η Τόνια»

Δεν έχουν ,όμως, το εκτόπισμα, το βάρος για να ερμηνεύσουν ένα έργο-σύμβολο των μεγάλων γυναικείων ερμηνειών. Ένα έργο που απαιτεί ΟΓΚΟΛΙΘΟΥΣ ώστε να ζωντανέψουν επί της οθόνης (ή κι επί της σκηνής) αν μιλούσαμε για θέατρο , «την δραματοποιημένη σύγκρουση της άσχημης, άγαμης Ελισάβετ της Αγγλίας με την τρυφερή, όμορφη αμαρτωλή Μαρία της Σκωτίας που οδήγησε στην καρατόμηση της δεύτερης». Τη φράση την έχω σε εισαγωγικά, επειδή δεν είναι δική μου αλλά του ΜΑΡΙΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ και φυσικά είναι γραμμένη για το ιστορικό δράμα του ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΣΙΛΕΡ, του ρομαντικού και φιλελεύθερου Σίλερ, κι ο Πλωρίτης σε μία φράσει το έχει δώσει επακριβώς.. Ο οποίος Σίλερ, εκτός των άλλων, άφησε υποθήκη στα Γράμματα και στην Τέχνη κι ένα κανόνα περί Τέχνης, ότι η Τέχνη ΔΕΝ είναι υπηρέτρια της Ιστορίας αλλά τη χρησιμοποιεί όπως θέλει εκείνη.

Ετσι ο Σίλερ δραματοποίησε μιά συνάντηση που ΙΣΤΟΡΙΚΑ δεν υπήρξε ποτέ. Οι δύο εξαδέλφες – εχθρές ουδέποτε συναντήθηκαν.  Το έργο του Σίλερ άφησε τέτοιο αντίκτυπο ώστε να γίνει σύμβολο ανεβάσματος μεγάλων ερμηνευτριών. Στην ΕΛΛΑΔΑ δύο «εχθρές»- αν όχι «εχθρές» μα σίγουρα αντίπαλες, η ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ κι η ΚΥΒΕΛΗ, ένωσαν κάποτε τις δυνάμεις τους προκειμένου να παίξουν αυτό το έργο. Στο ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ανέβηκε δύο φορές με την ΒΑΣΩ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ και την ΜΑΙΡΗ ΑΡΩΝΗ. Το ανέβασαν επίσης με την ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ και τη ΝΕΛΛΗ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ. Και στο σινεμά αφενός προπολεμικά ήταν η ΚΑΘΡΗΝ ΧΈΠΜΠΟΡΝ με τη θεατρική ΦΛΟΡΕΝΣ ΕΛΝΤΡΙΝΤΣ, τη γυναίκα του ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΜΑΡΤΣ κι αφετέρου αργότερα το μοναδικό δίδυμο ΒΑΝΕΣΑ ΡΕΝΤΓΚΡΕΗΒ- ΓΚΛΕΝΤΑ ΤΖΑΚΣΟΝ, όπου η Βανέσα ως Μαρία Στιούαρτ προτάθηκε και για το Οσκαρ.

Βεβαίως κι αυτά τα έργα, τα κινηματογραφικά, όπως και μερικά ακόμα που γράφτηκαν, δεν ήταν βασισμένα στο έργο του Σίλερ (ωραία «Μαρία Στιούαρτ» έχει γράψει κι ο ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ) αλλά ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΝ όλοι τους το πρότυπο του Σίλερ περί της συνάντησης των δύο γυναικών. Στο τωρινό φιλμ, κι είναι το μόνο στοιχείο που μπορώ από σεναριακής απόψεως να εκθειάσω, είναι πως βρίσκει ένα έξυπνο τρόπο, σχεδόν εύρημα, να δικαιολογήσει τη συνάντηση των δύο γυναικών, σαν να είχε γίνει και σαν να συμφωνήθηκε να μην αποκαλυφθεί… Θα μπορούσε να ήταν κι έτσι- το συγκεκριμένο ως φράση κι ως ουσία είναι και το ζητούμενο στην Τέχνη. Όχι δηλαδή αν συνέβησαν έτσι τα γεγονότα αλλά να σε πείθει την ώρα που το βλέπεις oτι θα μπορούσε να είναι κι έτσι».

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω , οι δύο ερμηνεύτριες είναι εξαιρετικά αδύναμες, απορώ μάλιστα με ποια λογική τις προσέλαβαν. Η Σάορσι Ρόναν είναι εξαιρετικά ισχνή και χωρίς βασιλικό μεγαλείο,χωρίς παλμό, χωρίς πάθος, η δε Μάργκο Ρόμπι σε παρόμοια κατάσταση αν και την σκηνή της συνάντησης , την κερδίζει.

Ολο το casting όμως είναι προβληματικό κι έλεος ρε παιδιά με αυτό το «πολιτικώς ορθόν», αλλά είναι δυνατόν να έχει ΜΑΥΡΟ σύμβουλο η Μαρία Στιούαρτ στη Σκωτία του 1571; Από πότε καταργήθηκαν οι φυλετικές διακρίσεις; Και δεν έχει μόνο μαύρο σύμβουλο, μα έχει και μαύρους συνοδούς στην προσωπική της φρουρά.. Ελεος πιά. Μαύροι το 1571 σε Σκωτία κι Αγγλία; Τι πράγματα είναι αυτά;

Όπως επίσης κι ως διαχείριση ιστορικής παραγωγής δεν λέει… Ειδικά η σκηνογραφική διεύθυνση είναι περιορισμένης τηλεοπτικής  παραγωγής. Είχε δίκιο μια θεατής που σχολίασε ότι τα τοπία δεν ήταν ωραία, κατάλαβα τι ήθελε να πει, δεν ήταν σε θέση να το εξηγήσει, να το εκφράσει, όμως μέσα της δικαίωςς είχε κλωτσήσει: Δεν μπήκαν και σε μεγάλο κόπο για να βρουν τα τοπία και τα κάστρα, βρήκαν τα απολύτως λιγότερα που θα επέτρεπε ο κινηματογραφικός, σκηνογραφικός νόμος μιάς τέτοιας μεγάλης ,υποτίθεται, παραγωγής.

Το μόνο που μένει είναι οι δύο κατηγορίες για τις οποίες προτάθηκε στα ΟΣΚΑΡ, τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ και το ΜΑΚΙΓΙΑΖ δηλαδή  όπου στα μεν πρώτα η ΑΛΕΞΑΝΤΡΑ ΜΠΕΡΝ, ειδικευμένη σε ιστορικά κοστούμια (έχει πάρει ΟΣΚΑΡ για την «ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΙΙ- Τα χρυσά χρόνια»)  ντύνει τις δύο γυναίκες προσεκτικά, προφανώς επειδή βλέπει το «λίγο» τους, τις ντύνει έτσι, με τέτοιου είδους ραψίματα κι υφάσματα  ώστε να μην τις «καταπιεί» το ιστορικό ρούχο. Και το μακιγιάζ βέβαια, πιο πολύ έχει να κάνει με ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ, παρά με μεταμορφώσεις κι από αυτή την άποψη, την καθαρώς κομμωτική, ναι, παραδέχομαι ότι η δουλειά είναι περίτεχνη.

Ηθελα να ρωτήσω το εξης: Αυτά τα διάφορα γελοία δημοσιεύματα που ξεκινούν από την Αμερική ότι στα Οσκαρ φέτος αποκλείστηκαν οι γυναίκες σκηνοθέτες, εννοούν την ΤΖΟΣΙ ΡΟΥΡΚ από το «Μαίρη η βασίλισσα της Σκωτίας» και την άλλη που έκανε το «Destroyer», την ΚΑΡΥΝ ΚΟΥΣΑΜΑ; Τις απέκλεισαν επειδή είναι γυναίκες ή επειδή αυτά που παρέδωσαν δεν είναι σκηνοθεσίες; Χάλια.