Το "Ξυλο βγηκε από τον Παράδεισο" είναι άλλη υπόθεση..
Kαι βεβαια, "άλλες υποθέσεις" είναι και "Το ταξιδι" κι η "Μανταλένα" αλλά είναι κι άλλα
Στέκομαι λοιπόν στη "Λίζα"...
Μου αρέσει κυρίως η ίδια. Ως ηθοποιός. Που παίζει το διπλό ρόλο δύο εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων. Τη μεν Λίζα την παίζει ως "κλωτσοσκουφάκι" (ΚΑΙ "Το Κλωτσοσκούφι" μου αρέσει από τις ταινίες της), τη δε "άλλη", την "Μίτσι" την παίζει παρακολουθώντας τη δασκάλα της Κα Κατερίνα, την παίζει ως κυριλέ μπουλβάρ- με αυτο τον τρόπο επιλέγει ως ηθοποιός να τις "διαχωρίσει" απολύτως και να προβάαλλει την αστική ανατροφή της πλούσιας "άλλης". Δυο αντίθετπι χαρακτήρες, δύο αντίθετες ερμηνείες. Εδώ παίρνει εύσημα κι ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΚΟΥΦΑΣ για το σενάριο και για το ρόλο. Σε αντίθεση με της Τζένης, το "Ερωτική συμφωνία" όπου κι οι δύο του διπλού ρόλου ήταν εξίσου "καλές" κοπέλες...ολόιδιες.. το ίδιο καλές....Δεν είχαν διαφορά....
Κι όποιος ακόμα ανρωτιέται για το αν Βουγιουκλάκη είχε ταλέντο, εφόσον δεν έχει ξεκαθραίσει μέσα του την έννοια "ταλέντο", ας δει τη σκηνή με τον Κωνσταντάρα που του λέει σε απνευστί μονόλογο-μονοπλάνο ολόκληρο κατεβατό για τις παραγγελίες του προσωπικού και σε κάθε φράση, στην ταχύτητα του μονόλογου προλαβαίνει και χρωματίζει, αναλογα με το εκάστοτε πρόσωπο στο οποίο αναφερεται υπο μορφή...ταχυβόλου. ..Εδω μιλάμε καιγια τεχνική αλλά και για κάρτιση.
Μου αρέσει πολύ κι η δουλειά του Μάνου που έχει γράψει τρία θεματάκια με πιό λατρεμένο εκείνο της απαγωγής στον Ιπποδρομο. Το παίζει σε παραλλαγή κι όταν την πάνε στο Δικαστήριο. Και τα άλλα δύο υπεροχα θέματα του είναι η παρακολούθηση της "άλλης"από τον Βέγγο και το τσα-τσα στην υπέροχη κωμική σκηνή, στον κήπο του νυχτερινού κέντρου... όπου γυρίστηκε.
Και βέβαια, δεν γίνεται να μην αναφέρω τον ΝΤΙΝΟ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ με τι εμπνευση το έχει περιποιηθεί. Η εισαγωγική σκηνή με τα χαμίνια στο Μοναστηράκι, με το ρυθμό που τα έχει βάλει να πα΄ξουν (ουσιαστικά τα παρακολουθεί στην αυθεντικότητα τους) ή με το πως σκηνοθετεί το τραγουδι "Ξημερώνει", μέσα στο γιαπί-υπνωτήριο των χαμινιών , τις φάτσες τους, τα βλέμματα τους, τι παραπονεμένα μάτια έχουν όλα τα παιδιά, τι υπογράμμιση..Υπάρχει εδώ η ιταλική επιρροή κάργα. Και τι ωραία που ξεδιπλώνεται στη συνέχεια, καθως μπαίνει στη δράση κι αρχιζουν τα κωμικά, αρχίζει η πλοκή,
Το ΜΟΝΤΑΖ του ΠΕΤΡΟΥ ΛΥΚΑ, θα πω το κοινότοπο "ΓΙΑ OSCAR" ή θα το χαρατηρισω μάθημα για σπουδαστες κι εραστες του σινεμά, το πως μοντάρει τις δυο διαφορετικές Βουγιουκλάκες, πως τις οδηγεί στη "συνύπαρξη" και μετατρέπει σε οπτικό εφφέ ένα δωρο του μοντάζ, πως "συναρμολογεί"την παρακολούθηση από το ντέτεκτιβ με το κωμικό στοιχείο λόγω αξιοποίησης ΒΕΓΓΟΥ, ή την απαγωγή στον Ιππόδρομο με ηχητικό μοντάζ τση μουσική Χατζιδάκι, πως δίνει ρυθμό σε όλη την ταινία... Κι τελικά Τι ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ έχει ο Ντίνος Δημόπουλος. Η σκηνοθετική αφήγηση στο αποκορύφωμα. Για το τι είναι ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ.
Και κάτι για τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Ναι, σαφως πιό δύσκολες δουλιές για τον Γουόλτερ Λάσαλυ οι μαυρόασπρες "συλλήηψεις" του ελληνικού φωτός είτε μιλάμε για Αιγαίο (Μανταλένα), είτε για Κρήτη (Αλέξης Ζορμπάς) είτε για ορεινή Ελλάδα (Ηλέκτρα), όμως κι η φωτογραφία πλατό είτε στο υπνωτήριο είτε στο παλιοπωλείο (σε συνδυασμό και με τα ντεκόρ του Ζέρβα) ή το άπλετο φως στο σπίτι της επόμενης μέρας αφού προηγηθεί η ημι-σκοτεινιά τη βραδιά της δηθεν "ανακάλυψης" ...
Πολύ μελετημένη δουλειά.