Διότι αυτοί που τους «φτιάχνουν», κατά βάση στα Φεστιβάλ, που πιάνονται από ένα έργο ως αφορμή κι αρχίζουν να υμνολογούν ένα ΠΡΟΣΩΠΟ και να «εξηγούν» τι θέλει να πει το πρόσωπο δηλαδή ο σκηνοθέτης κι όχι ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ, μετά από λίγο, ως μηχανισμοί εξουσίας, όπως οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται ή νομίζουν για τους εαυτούς τους, τον auteur, που μέχρι χτες τον ανέβαζαν στα Ουράνια, απότομα  τον περιθωριοποιούν ή και τον πετάνε στα σκουπίδια, τον κατακρημνίζουν, μέσα από γενικότητες . Διότι ως μη εργοκεντρικοί αδυνατούν να κατανοήσουν είτε την αξία του έργου είτε το εξής απλό, ότι όλα τα έργα δεν μπορούν να είναι ίδια, ότι ένας καλλιτέχνης έχει και τις μεγάλες και τις μικρές ώρες… Τελειώνουν με αυτόν και πιάνουν έναν άλλον. Κυρίως στον κινηματογράφο αδυνατούν να καταλάβουν ότι δεν είναι απλά υπόθεση ενός ανθρώπου για να είναι πάντα ίδια τα έργα, το σινεμά εξαρτάται κι από άλλους παράγοντες για αυτό και κρίνουμε ΕΡΓΟ κι όχι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, όπως μας τα δίδαξε ο Αριστοτέλης αλλά μας τα διέλυσαν άλλοι παράγοντες, είτε από άγνοια είτε από δόλο είτε κι από τα δύο.

Το έχουν κάνει και στην Ελλάδα, με τον ΤΑΚΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟ, που του έγραφαν ύμνους πρροσωπικούς, δυσανάλογους με το ίδιο το έργο, κι όταν τον βαρέθηκαν του έδωσαν μια και τον σακάτεψαν. Το έκαναν και με το ΘΟΔΩΡΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ, όπου όταν ο Θόδωρος άρχισε να ωριμάζει ΕΡΓΟΚΕΝΡΙΚΑ δεν ήταν σε θέση να τον παρακολουθήσουν κι άρχισαν να τον ειρωνεύονται εκείνοι που και καλά τον είχαν  «ανακαλύψει»… Κι ένα σωρό άλλοι. Και πρόσφατα, ως προς το εξωτερικό με τον ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΝΟΛΑΝ και το «ΤΕΝΕΤ» αλλά αυτά όταν οσονούπω έρθει η ώρα να ασχοληθώ δημοσίως με την ταινία.

Διότι ποτέ δεν στέκονταν στα έργα, αλλά στο πρόσωπο. Τα έργα τα χρησιμοποιούσαν μόνο ως αφορμή, σαν να ήθελαν να συμπληρώσουν εκείνοι τα κενά κι υμνούσαν τον auteur μέσα από τα δικά τους συμπληρώματα. Μέχρι να τον βαρεθούν και να βρουν άλλο αντικείμενο του πόθου τους.

Τέτοια περίπτωση είναι κι ο φουκαράς ο ΑΤΟΜ ΕΓΚΟΓΙΑΝ, όπου αφού τους πέρασε ο έρωτας με το πρόσωπο του, εδώ και χρόνια τον σταυρώνουν. Ασχετο με το τι είναι τα έργα, αφού διασύρουν τα έργα για να δείξουν την περιφρόνηση τους κι ας βλέπεις εσύ ο ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ εντελώς διαφορετικά πράγματα στο πανί, από εκείνα που του διασύρουν εκείνοι…

Αυτές οι θλιβερές σκέψεις, αληθινά ΘΛΙΒΕΡΕΣ, πέρναγαν από το μυαλό μου καθώς έβλεπα την πρόσφατη ταινία του (δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη «τελευταία», για ανθρώπους που βρίσκονται εν ζωή, όχι μόνο βιολογικά αλλά και καλλιτεχνικά) κι αναρωτιόμουν ξανά και ξανά.

Εγώ ο ΕΡΓΟΚΕΝΡΙΚΟΣ, στο «ΤΙΜΩΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» είδα μια ταινία, που ξεκίναγε μέσα σε ατμόσφαιρα μυστηρίου κι αινίγματος, που ξεδίπλωνε σιγά σιγά, με αναδρομές στο χρόνο, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ (όχι αλά…Νόλαν..), μια ιστορία σχέσης ανάμεσα σε πατέρα και κόρη και σε ένα πρόβλημα που έχει ενσκήψει κι αφορά στην κόρη , στο οποίο εμπλέκεται κι ο πατέρας. Το πρόβλημα είναι ένα μυστικό, κάτι που έχει κάνει η κόρη, που στην ουσία δεν το έχει κάνει, τουλάχιστον ως αδίκημα, την αποπλάνηση ενός νεαρού και την αναρώτηση σχετικά με το γιατί το παίρνει πάνω της ενώ τυπικά είναι αθώα. Συγχρόνως  ο πατέρας , στο ξετύλιγμα της υπόθεσης, ξεδιπλώνει κι ένα θαυμάσιο δραματουργικά χαρακτήρα, ο οποίος είναι και πολύ πρωτότυπος και διαφορετικός από τους συνηθισμένους, όπως πρωτότυπος είναι κι ο χαρακτήρας της κόρης και τα εκ των χαρακτήρων ζητούμενα, που γίνονται βάση για πλοκή και δόμηση έργου. Ο πατέρας λοιπόν, κατά το ξετύλιγμα της ιστορίας , μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην επίλυση του αινίγματος για τη σιωπή και τη στάση της κόρης του, αφήνοντας ή επηρεάζοντας τη δική του δουλειά που ήταν ο υγειονομικός έλεγχος στην εστίαση κι έπαιρνε κεφάλια, ήταν ο φόβος κι ο τρόμος…Το έργο κατά το ξετύλιγμα του μαζί με την υπόθεση και την πλοκή, το επαναλαμβάνω, βάζει και ηθικά ζητήματα, ηθικά ερωτήματα, ηθικά διλήμματα όπου τίποτε από όλα αυτά δεν είναι αυθαίρετο ή ουρανοκατέβατο, όλα είναι στοιχεία ενός σύνθετου κι ολοκληρωμένου σεναρίου. Και διαφορετικού από τα συνηθισμένα, χωρίς να είναι αδιάφορο αφού οι άνθρωποι πάσχουν κι έχουν δραματικό ενδιαφέρον.

Συγχρόνως κινηματογραφικά, όλο αυτό υποστηρίζεται. Από φωτογραφία ατμόσφαιρας η οποία μέσα από την επιλογή σκοτεινών φωτιστικών διαθέσεων υποβάλει τον θεατή στην παρακολούθηση της πλοκής και το μοντάζ μας κλιμακώνει εκεί που πρέπει και ποτέ δεν μας αφήνει απληροφόρητους ή παραπονεμένους στο να μην καταλαβαίνουμε τι γίνεται.

Γράφω λοιπόν όλα αυτά τα στοιχεία , που είναι ακριβώς η ταινία, είναι Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ κι αδυνατώ να δεχτώ ότι μια τέτοια ταινία τη διασύρεις. Δεν λέω ότι είναι αριστούργημα αλλά και το «αριστούργημα» καλό είναι να το αποφεύγει η κριτική ως αναζήτηση διότι ούτε η ίδια ξέρει τι είναι. Κι αλίμονο, αν στην αναζήτηση του «αριστουργήματος» έφτυναν όλα τα έργα που «έβλεπαν» ως μη «αριστουργήματα».

Είναι λίγο βαρύ το έργο; Ναι, μόνο που εκείνα για τα οποία τον υμνούσαν την εποχή του δεσμού τους με τον auteur,ήταν και πιο βαριά ή εξίσου βαριά αν θέλετε και μερικά και πιο συγκεχυμένα.. Οπότε, αν τον κατηγορήσουν τώρα για τη λέξη «βαρύ» είναι σαν να κατηγορούν τον Νόλαν ως «ακαταλαβίστικο». Τώρα το ανακάλυψαν; Απλώς θα πω κάτι που λέει ο λαός μας «ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ»

Ο ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΘΟΥΛΙΣ παίζει εξαιρετικά τον πατέρα, εξαιρετικά  όμως, αλλά πάντα το κατέτρεχε η έλλειψη πρωταγωνιστικού εκτοπίσματος, μόνο που δεν φταίει το εκτόπισμα καθαυτό, φταίει το φυζίκ. Το φυζίκ του είναι τέτοιο που τον περιορίζει σε ρόλους. Κι είναι ένα φυζίκ που τυποποιεί...Περιορίζει και τυποποιεί. Κι ας είναι καλός ο ηθοποιός