Το να εμφανιστεί λοιπόν μια ηθοποιός στο φακό άβαφη, αυτό δεν τη μεταβάλει και σε καλή ηθοποιό ή έστω σε σοβαρή, αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε να στραπατσάρει τη μορφή της.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως άλλο πράγμα η άβαφη κι άλλο πράγμα η στραπατσαρισμένη μούρη μιάς σταρ. Στο στραπατσάρισμε μπορεί να προχωρήσει θαρραλέα και τολμηρά μια σταρ που έχει πάρει την απόφαση για τη μεγάλη ανατροπή της. Παραδείγματα τέτοια είναι η Σαρλίζ Θέρον στο «Monster» κι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ στο «Ποιος φοβάται την Βιρτζία Γουλφ;». Είναι κι η Γκρέις Κέλι στα ¾ του «The country girl» («Η χωριατοπούλα» ) είναι κι άλλες.

Η Τζένιφερ Ανιστον έδειξε στο «Cake» ότι θέλει να πάει παραπέρα. Αλλά από πού; Εχει κάνει μια δύο επιτυχιούλες σε κομεντί , που δεν πολύ-θυμόμαστε τους τίτλους τους. Ουσιαστικά, έχει έλθει από την τηλεόραση. Κι οι διαστάσεις της είναι διαστάσεις σταρ της μικρής οθόνης.

Ναι, η Τζένιφερ Ανιστον έχει φτιάξει ένα όνομα. Το όνομα της είναι γνωστό. Οι ταινίες της ίσως όχι.

Για να είσαι σταρ στον κινηματογράφο πρέπει να φτιάξεις την κινηματογραφική σου προσωπικότητα.

Εξού και την ερμηνεία των σταρ την εξετάζουμε με εντελώς διαφορετικά κριτήρια από εκείνα που έχουμε για τους ηθοποιούς , με ό, τι αυτό σημαίνει. Φυσικά και δεν τους εξετάζουμε τους σταρ με κριτήρια OldVic του Λονδίνου ή Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας.

Οι σταρ φτιάχνουν την personaτους, την προσωπικότητα τους δηλαδή, με ό, τι αυτό συνεπάγεται, και στη συνέχεια τη διαμορφώνουν μέσα από τους ρόλους. Κι αν φιλοδοξούν να φτάσουν ψηλότερα, την εμπλουτίζουν αυτή την προσωπικότητα με ρόλους.

Οσο την εμπλουτίζουν, τόσο ωριμάζει η προσωπικότητα του σταρ. Διότι αυτή ποτέ δεν θα πάψει να υφίσταται. Όταν, όμως, ο σταρ ωριμάζει μέσα από αυτούς τους ρόλους με τους οποίους θέλει να ανέλθει, βεβαίως και θα πηγαίνουν να δουν πως παίζει τον τάδε ρόλο , ακόμα και ρόλο του κλασικού θεάτρου ο σταρ της οθόνης, κι εκείνο που θα διαπιστώνουν, στις καλές στιγμές, θα είναι ότι ο σταρ κατάφερε και κι έφερε τον δύσκολο ρόλο και στα μέτρα του. Στην απογείωση μπορεί να  φτάσει και στο σημείο να υπογράψει ρόλο – πράγμα που η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, για παράδειγμα, το πέτυχε. Η «Μάρθα» της στο «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» ήταν η αποθέωση εκείνου που είχε ξεκινήσει με την «Μάγκι» της ως «Λυσσασμένη γάτα». Εμπλούτισε την προσωπικότητα της με την «Μάγκι», την έκανε μια Ελίζαμπεθ Τέιλορ πιο πλούσια από εκείνη την συνεχώς διαμορφούμενη Τέιλορ της «Μέτρο Γκόλντουιν Μάγιερ», έβαλε υπογραφή σε αυτό με αποτέλεσμα η «Μάγκι» της να πάρει και μια υπογραφή και να είναι σημείο αναφοράς ίσαμε σήμερα και στη συνέχεια μπόρεσε πλέον να διηθηθεί μέσα σε ρόλο και να κάνει την «Μάρθα» στο «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ;» σαν να ήταν μια μεγάλη ηθοποιός θεάτρου.

Όμως αυτά είχαν να κάνουν με τον διαρκή εμπλουτισμό της προσωπικότητας μέσα από ρόλους.

Στην περίπτωση της Τζένιφερ Ανιστον κι αυτού που κάνει στο «Cake» το οποίο οι publicists κι οι ατζέντηδες πήγα να προωθήσουν και για Οσκαρ, δεν υπάρχει η προσωπικότητα της σταρ. Δεν έχει ακόμα φτιάξει τη σταρ ώστε να την φτάσει σε σημείο να διεκδικήσει Οσκαρ.

Αλλωστε, το starperformance επιβραβεύεται με Οσκαρ, συνήθως καθυστερημένα. Διότι , ακριβώς επειδή δεν έχει να κάνει με την άμεση ηθοποιία αλλά με τον εμπλουτισμό της προσωπικότητας μέσω ρόλων που τους φέρνει η προσωπικότητα στα μέτρα της, αυτό παίρνει χρόνο. Η Τζούλια Ρόμπερτς το κατάφερε σχετικά σύντομα. Της πήρε μια 10ετία αλλά σε εκείνη τη δεκαετία έλαμψε πρώτα ως χαριτωμένο κορίτσι, ανακάλυψε στοιχείο της προσωπικότητας της ιδιαίτερα ελκυστικό που ήταν εκείνο το χαμόγελο και το πρόβαλε, το χαμόγελο ως φυσικό προσόν που της έδινε χάρη το αξιοποίησε στο να δουλέψει στο είδος που του ταίριαζε κι αυτό ήταν η κομεντί, κατάφερε να γίνει τρισχαριτωμένη κομεντιέν και πάνω σε αυτό οδηγήθηκε , κατακτώντας τα μέσα της, σε δραματική «Εριν Μπρόκοβιτς». Εδωσε στην σταρ της, περιεχόμενο. Κι από από κει κι έπειτα προχωράει εμπλουτίζοντας διαρκώς την προσωπικότητα. Κι η Σάντρα Μπούλοκ το κατάφερε, από το δικό της δρόμο.

Η Τζένιφερ Ανιστον στο «Cake» καταφεύγει σε μια ευκολία, αυτή της αμακιγιάριστης προσωπικότητας. Δεν ήταν αρκετό. ΟΜΩΣ…. Όμως…. Μπορεί να θεωρηθεί η απαρχή του δικού της εμπλουτισμού αν θελήσει να προχωρήσει περαιτέρω σε τούτο το δύσκολο κι ανταγωνιστικό δρόμο. Στην περίπτωση της, παρόλα αυτά, χρειάζεται ψάξιμο σε ρόλους κι η αναζήτηση της αναγνώρισης μπορεί να ευοδωθεί στη supporting κατηγορία αφού η σταρ δεν ολοκληρώθηκε.  

ΥΓ. Ας σημειωθεί ότι η Ακαδημία δεν την συμπεριέλαβε καν στην πεντάδα. Είναι ενδεικτικό ότι αντ' αυτής επέλεξε την Μαριόν Κοτιγιάρ στο "Δύο ημέρες, μία νύχτα"