Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ήταν από τους βασικούς της. Κι όταν λέω «βασικούς» εννοώ πως της στήριξε , της συνδημιούργησε καριέρα. Τα τραγούδια που της έγραψε στις ταινίες της πρώτης περιόδου της στο Φίνο είναι μέρος του αθάνατου έργου της και του δικού του αθάνατου έργου. Κι όταν η Αλίκη αποφάσισε να προχωρήσει στη σύσταση δικού της θιάσου (το οποίο έκανε μέ χρονική καθυστέρηση που υποδηλώνει σύνεση, κι ενώ οι ταινίες έσπαγαν ρεκόρ εκείνη εξακολουθούσε να παραμένει στου Μουσούρη), ο Χατζιδάκις στο βήμα της αυτό, ΕΒΑΛΕ ΠΛΑΤΗ. Για να της στηρίξει το θιασαρχικό ξεκίνημα με κάτι ξεχωριστο..Κι εβαλε το όνομα του δίπλα στο δικό της, εμφανίστηκε ως ΣΥΝΘΙΑΣΑΡΧΗΣ. Ο θίασος που ανέβασε στο «Ρεξ» το «Καίσαρ και Κλεοπάτρα του Μπέρναρντ Σω σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομου και σκηνικά Νίκου Εγγονόπουλου ονομαζόταν ΘΙΑΣΟΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ-ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ. Δεν είναι λίγο. Υπήρχε εκατέρωθεν λατρεία και δεν έπεσε ποτέ προδοσία, υπήρχε εμπιστοσύνη ως το τέλος. Ο Χατζιδάκις τη λάτρευε κι εκείνη συνήθιζε να λέει καμαρωτά «Την αγάπη του Μάνου για μένα, την ξέρει το Πανελλήνιο» .
Στη «ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ» τα δυο τραγούδια που της γράφει είναι το απόσταγμα της ηρωίδας, του εσωτερικού της κόσμου. Και στο σύνολο της «Μανταλένας» που είναι μια ξεχωριστή ταινία, στο είδος της νησιώτικης ηθογραφίας, η μουσική είναι που εκφράζει την ευαισθησία της κοπέλας, τις στιγμές που κάτι αναπολεί και κάτι περιμένει.. Οι μελωδίες του Χατζιδάκι όπως βγαίνουν μέσα από τη φωνή της Αλίκης πραγματικά σε κάνουν να αισθάνεσαι τη μοναξιά στην απεραντοσύνη, αυτό που εκπροσωπεί η θάλασσα, ειδικά στους μοναχικούς περιπλανώμενους. Τα τραγούδια του Μάνου δεν την πιάνουν στις μαχητικές της στιγμές αλλά στα πριν και στα μετά τους.
Η «ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ» είναι ΡΟΛΟΣ- ΕΡΓΟ-ΣΕΝΑΡΙΟ πρόθυμο και ικανό να αναδείξει την πρωταγωνίστρια που στα προηγούμενα δύο χρόνια εκτινάχθηκε και φέρνει στον κόσμο , στο κοινό,μια αύρα την οποία θέλουν να αξιοποιήσουν αυτοί που τη δημιουργούν και φυσικά η ίδια με αυτό που βλέπει ότι της συμβαίνει ως επιτυχία κι ως ένα γερό χαρτί που χρειάζεται και αυτο- υπέρασπιση, στα δύσκολα….
Σενάριο original της γράφει ο θεατρικός συγγραφέας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ, που γνωρίζει το είδος της νησιωτικής ηθογραφίας, έχει στο ενερητικό του τον «Πρωτευουσιάνο» που αν και πρωτόλειο είχε ρόλο για Λοθετίδη δραματικό, και βέβαια τον «Πραματευτή» που είχε ανεβαστεί από καλούς θιασους (η Βίλμα Κύρου με τον Καρούσο την πρώτη φορά, η δεύτερη με τον Κατρακη, τη Βαλάκου και τη Δάφνη Σκούρα) και την συνολική τεχνική του, κι από τα άλλα είδη όπως η κωμωδία και το ιστορικό δράμα που υπηρέτησε ..Και γράφει ένα ρόλο για το κορίτσι πρότυπο που έχει κατακτήσει τις καρδιές των Ελλήνων σε δυο χρόνια.
Η δράση τοποθετείται σε νησί του Αιγαίου, ο Ρούσος κατάγεται από την Αντίπαρο, ο Φίνος στέλνει το συνεργείο εκεί, όλα εκτός έδρας, άρα πολλαπλασιασμένο το κόστος και συνθήκες πρωτόγονες τόσο από πλευράς ταξιδιωτικής μετακίνησης όσο και διευκολύνσεων κατά τη μακρά παραμονή εκεί. Πετυχαίνει όμως έτσι την αυθεντικότητα και χωρίς να αναφέρεται πουθενά στο σενάριο η λέξη «Αντίπαρος», η «Μανταλένα» γίνεται το κορίτσι της Αντιπάρου και ένα κίνητρο για όποιον θέλει να προσεγγίσει το τότε φτωχό νησί.
Υπάρχει ο πατέρας με πρόβλημα στην καρδιά του που δεν μπορεί να δουλέψει, υπάρχουν τα κάμποσα μικρότερα αδελφάκια κι υπάρχει κι η γιαγιά, μάνα όχι.
Σενάριο που ενισχύει τη δημιουργία του προτύπου.
Κ υπάρχει κι αντίπαλη οικογένεια, με το ψαροκάικο το πλούσιο, κι ο γιός της οικογένειας σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού με την Μανταλένα όπως συμβαίνει στους υπο εκκόλαψη έρωτες, μέχρι να εκδηλωθούν.
Τα δυνατά σημεία είναι ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα κι η πυρκαγιά στο σπίτι που τους αποτελειώνει . Οι σκηνές έχουν αποδοθεί συγκλονιστικά από την Αλίκη αλλά και σκηνοθετικά από τον ΝΤΙΝΟ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ, ο οποίος το σενάριο του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΡΟΥΣΣΟΥ , το δομεί υποδειγματικά με τους όρους της κινηματογραφικής αφήγησης.
Από τη μια πως σκηνοθετεί την ηρεμία του Αιγαίου και την απόδοση του φωτός σε μαυρόασπρη εικόνα από τον ΓΟΥΟΛΤΕΡ ΛΑΣΑΛΥ, ο οποίος αργότερα πήρε το OSCAR με τον «ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ», κι από την άλλη πως εναλλάσσει σκηνοθετικά τις κλίμακες όπου από την κωμωδία περνάμε στο δράμα και τούμπαλιν με μία άνεση και μια φυσιολογική ροή ώστε να μην εντάσσεται η ταινία επακριβως στο είδος «δράμα», ούτε φυσικά στην «κωμωδία». Ο Δημόπουλος χειρίζεται εξαιρετικά τις εναλλαγές συναισθήματος και ιλαρότητας που «διαβάζει» στις σεναριακές σελίδες του Ρούσσου.
Διότι ο Ρούσσος έχει γράψει και βοηθητικούς ρόλους , όπου η παράδοση της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ θέλει εξαιρετικούς ηθοποιούς και τότε το έργο αναδεικνύεται κι η πρωταγωνίστρια όταν είναι πλαισιωμένη από δυνατή διανομή, γίνεται ακόμα καλύτερη, κι η Αλίκη αυτό το ήξερε και το εφάρμοζε και στους θιάσους της.
Ο ρόλος του ενωμοτάρχη από τον υπέροχο καρατερίστα ΓΙΩΡΓΟ ΔΑΜΑΣΙΩΤΗ, το σύντομο πέρασμα της σουσους συζύγου του-ποια καλύτερη από την ΣΜΑΡΩ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ;, η οικογένεια της Μανταλένας με άρρωστο πατέρα τον ΛΑΥΡΕΝΤΗ ΔΙΑΝΕΛΛΟ και υπερήλικη γιαγιά τη δαντελένια καρατερίστα του Θεάτρου Τέχνης ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ…Η οικογένεια του παλικαριού, ναι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ όπου το ζευγάρι του με την Αλίκη ενδυναμώνεται, έχει για πατέρα τον ΘΟΔΩΡΟ ΜΟΡΙΔΗ, μάνα την ΔΕΣΠΩ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ, αδελφή την ΚΑΙΤΗ ΛΑΜΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ. Κι από αυτούς που στο νησί αγαπούν την Μανταλένα είναι από τη μια ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ κι από την άλλη ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ στον οποίο ο Δημόπουλος αφήνει λεύτερη την ανάδειξη της κωμικότητας του. Μα όταν είσαι καλός σκηνοθέτης δεν περιορίζεις τα εκφραστικά μέσα του ηθοποιού.
Όμως κανένας από τους επικουρικούς ρόλους της ιστορίας δεν συγκρίνεται με αυτόν που έγραψε ο ΡΟΥΣΣΟΣ για τον παππά , για το ιδιαίτερο είδος παππά, που μόνο ένα τέτοιο παππά θα μπορούσε να έχει για πνευματικό η Μανταλένα κι ο ρόλος δόθηκε στον ΠΑΝΤΕΛΗ ΖΕΡΒΟ, ο οποίος έκανε την υποθήκη του και στο ελληνικό ρεπερτόριο της λίστας «ρόλος παππά», ίσως ο δικός του παίρνει την πρωτοκαθεδρία. Κι ως σύλληψη από τον συγγραφέα , κυρίως όμως ως απόδοση από τον ΗΘΟΠΟΙΟ και επιβράβευση εκείνων που τον διάλεξαν.
Η «ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ» θα χαρίσει στην Αλίκη το ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ στο Α’ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης , καθώς και στον ΠΑΝΤΕΛΗ ΖΕΡΒΟ του Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ και στον ΓΕΩΡΓΙΟ ΡΟΥΣΣΟ του ΣΕΝΑΡΙΟΥ. Για το μύθο της Αλίκης και το πρότυπο της , η «Μανταλένα» θα λειτουργήσει ως σύμβολο -μέρος ης προσωπικότητας της, όπως σε άλλο τομέα κι η χαριτωμένη Παπασταύρου που είχε προηγηθεί.
ΜΟΝΟ που ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ αυτοί ρόλοι, είναι ΡΟΛΟΙ. Δεν είναι η Αλίκη αυτή.. Αλλά όταν τους παίξεις έτσι, η επιτυχία κάνει τους άλλους να νομίζουν ότι αυτή είσαι. Κι όταν την επιτυχία ,ακριβως επειδή είναι επιτυχία την επαναλαμβάνεις, κι οι θαυμαστές την αποδέχονται με λαχτάρα, ε, τότε δεν θέλει και πολύ να νομίζουν πως παίζεις τον εαυτο σου. Τον οποίο και δεν γνωρίζουν ποιος είναι.