Στο 2015, στη λίμνη της Δοϊράνης, στη Μεθόριο Ελλάδας-Βόρειας Μακεδονίας (πριν από τη συμφωνία των Πρεσπών), στις καλαμιές της λίμνης, δυο παιδάκια ανακαλύπτουν πτώματα…
Λαθραία διακίνηση, οργανωμένες ιστορίες, εθνικισμός και δουλεμπόριο αλλά το «ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΗΜΩΝΙΕΣ» πάνω στο θέμα κάνει δραματουργία. Πιάνει μια οικογένεια, πατέρας, μανα , κόρη, ο καθένας τους έχει το δικό του χαμπέρι για τη ζωή, τους βάζει στην ιστορία της λαθραίας διακίνησης αλλά και του περίγυρου, χωρίζει την ιστορία σε κεφάλαια και κάθε κεφάλαιο εκπροσωπεί κι ένα από τα μέλη της οικογένειας κι όλα μαζί συνυπάρχουν κι η ιστορία προχωράει χωρίς να ξαναβλέπουμε το ίδιο πράγμα από διαφορετική σκοπιά την κάθε φορά. Αυτό είναι σημείο καλής σεναριακής συγκρότησης , καλού ελέγχου του θέματος και βασανιστικού ψαξίματος στην έννοια Μυθοπλασία εξού και γεννιούνται χαρακτήρες, εμφανίζονται ζωντανά πρόσωπα κι όχι φορείς ιδεών με κηρύγματα κι ας εκπροσωπεί ο καθένας ένα δικό του κόσμο αλλα ο κόσμος αυτός δεν είναι φαινομενικά ιδεολογικός, είναι προσωπικός, είναι ανατροφή, είναι νοοτροπία μόνο που καταλήγει σε ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.
Το ικανό σενάριο, όμως, το κρατά ως το τέλος σε δράμα ανθρώπων. Και το δράμα αυτών των ανθρώπων έχει κλιμάκωση. Κι οι ωραίοι είναι αυτοί που έφεραν τους ΗΘΟΠΟΟΥΣ εκεί ψηλά και πέτυχαν τις διακρίσεις, διότι οι ερμηνείες κάπου πάντα πρέπει να βασίζονται. Κι επειδή βασίζοντα στους ρόλους, οι ρόλοι έχουν να κάνουν με το σεναριο.
Πάνω σε αυτή την αρχή τη βασική κινείται το φιλμ,κι όλοι δούλεψαν προς αυτή την κατεύθυνση. Θα σταθώ στις τρεις επι μέρους ειδικότητες, που βραβεύτηκαν, τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, το ΜΟΝΤΑΖ και τον ΗΧΟ με πρώτη και κύρια τη Φωτογραφία (ΣΙΜΟΣ ΣΑΡΚΕΤΖΗΣ)ο οποίο κάνει την κάμερα να παραληρεί. Όχι μόνο στο πως αποτυπώνει το φυσικό φως σε μια δύσβατη, δύσκολη περιοχή κι αποσπά ατμόσφαιρα για την ταινία αλλά και το πως χειρίζεται φακούς και διαφράγματα κι όλα τα σχετικά και μεταβάλει τη Φωτογραφία σε ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΗ, στην πλήρη έννοια. Ολες οι αισθήσεις της σκηνοθεσίας, κι όλα τα συναισθήματα, έχουν περάσει κι ελεγχθεί από τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ του Σαρκετζή.
Επίσης το ΜΟΝΤΑΖ που κι αυτό βραβεύτηκε: Της ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΒΕΝΑΚΗ. Η οποία Βενάκη ανήκει και στην ομάδα του ΗΧΟΥ που επίσης πήρε διάκριση. Αυτός ο Ηχος που φτιάχνει ακόμα και.. σιωπές και τον αισθάνεσαι μέσα από τη εικόνα, εκεί πάνω στη Δοϊράνη, και στο νερό και στα υπόλοιπα.. κι ο ήχος του μπουζουξίδικου να λειτουργεί σαν αντίστιξη…Κι όλο αυτό το υλικό να έρχεται και να το «παλαντζάρει» το μοντάζ αποβλέποντας σε ένα αποτέλεσμα, που δουλεύει για την ταινία.
Ναι, είναι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΗ η ταινία.
Στους ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ τωρα.. Καταρχάς βλέπω μια αποτελεσματική ΄συνεννόηση. Στην Ελλάδα κι όχι μόνο, γενικότερα, έχουμε μάθει τα έργα να τα βλέπουμε μέσα από τις κριτικές που ασχολούνται με το σκηνοθέτη. Και τα πράγματα μπορεί να μην είναι κι έτσι, όταν φτάνουμε στο θέμα των ηθοποιών. Δεν είναι βέβαιο ότι ο σκηνοθέτης ήξερε πάντα (δεν περιορίζομαι στους Ελληνες σκηνοθέτες-μην παρεξηγηθώ) πολύ καλά τα των ηθοποιών. Πολλά πράγματα διαβάζουμε για κάτι εντολές φερειπειν που δίνουν οι σκηνοθέτες και κανείς δεν ρωτα τον ηθοποιό αν αυτά που του ζητήθηκαν, έστεκαν ή αν ο σκηνοθέτης δεν ηταν σε θέση να του δωσει να καταλάβει τι ακριβώς ήθελε.
Στη συγκεκριμένη ταινία το ερμηνευτικό σύνολο κι οι επιμερους αποδόσεις κι επιδόσεις μου έδωσαν την τελική εντύπωση μιας καλής συνεννόησης. Σαν να αισθάνθηκα ότι οι ηθοποιοί πήραν πρωτοβουλίες , ότι η σκηνοθέτης με το πλαίσιο που είχε φτιάξει, επέτρεπε στον ηθοποιό να μπει και να προτείνει δικά του πράγματα.
Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΑΤΟΣ που πήρε το Βραβείο Α’ Ανδρικού ήταν γεμάτος ιδέες στο παίξιμο του. Κι η σκηνοθεσία βέβαια, με τη συνδρομή της κάμερας, του το στήριξαν με το παραπάνω. Πολύ ωραία ερμηνεία, πολύ κινηματογραφική , πολύ ωραίος ηθοποιός, πολύ άνετος. Και το σενάριο βέβαια του παρέδωσε ρόλο που του επέτρεπε να βάλει χρώματα, να κάνει το παίξιμο απρόβλεπτο, μια και δεν ξέραμε στην επόμενη σκηνή πως θα αντιδράσει ο ήρωας. Θα την παρατηρήσω τη σκηνοθέτη στα επόμενα έργα της, σε αυτό ακριβώς το κεφάλαιο, στη σχέση με τους ηθοποιούς. Διότι είδα κάποια πράγματα που μου άρεσαν πάνω στις συνεργασίες της.
Ο νεαρός , ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ, , που έπιασε αυτούς τους ωραίους τόνους, στο γλυκό κομμάτι αλλά και στο διεκδικητικό.. Τι οδηγία είχε ακριβώς από τη σκηνοθέτη; Αναρωτιόμουν. Το αποτέλεσμα έφερε βραβείο Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ. Εξαιρετικός.
Επίσης, στη ΝΤΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ που την άφησε η σκηνοθέτης να χειριστεί τις δικές της νότες, τις γνώριμες, και τελικά αυτό απέδωσε με άλλο ένα βραβείο ερμηνείας. Αλλά κι η ΟΥΖΟΥΝΙΔΟΥ, ως η θρήσκα σύζυγος καθώς και το κορίτσι του πρωταγωνιστικού ρόλου, η ΕΥΓΕΝΙΑ ΛΑΒΔΑ , που επίσης θα ήθελα να ‘ήξερα τη συνεργασία με τη σκηνοθέτη, τη συνεννόηση, τις της ζητήθηκε της νεαρής ηθοποιού στο θέμα των μεταπτώσεων.
Στον ΠΑΣΧΑΛΗ ΤΣΑΡΟΥΧΑ είναι ξεκάθαρο ότι τον άφησε να κάνει αυτό για το οποίο τον προσέλαβε. Αυτό καταλαβα εγώ.
Με άλλα λόγια έμεινα με την αίσθηση ότι οι ηθοποιοί κινήθηκαν με άνεση είτε στην πρωτοβουλία είτε στην καλή συνεννόηση.
ΚΙ επειδή αυτό δεν συναντάται συχνά κι επειδή και η εργοκεντρική θεώρηση ενός επικαιρικού , κοινωνικοπολιτικού ζητήματος επίσης δεν απαντάται καθόλου συχνά, όλο αυτό σαν να δηλώνει έναν άλλο αέρα, ένα φρέσκο αέρα. Εκ του αποτελέσματος.