Ναι, έτσι όπως ξεκίναγε το φιλμ με τους Ναζί περί τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου και με μία διαδρομή με το τραίνο, και προορισμό το Βερολίνο που στο μεταξύ βομβαρδίζεται και βομβαρδίζονται και τα γεφύρια και τρέχουν να προλάβουν, κι ο ΧΑΡΙΣΟΝ ΦΟΡΝΤ εμφανίζεται νεότατος χάρη στην τεχνολογία των ημερών και το παραμύθι επισημαίνεται φωναχτα και πολλαπλά…Τι να σας πω..Αναθάρρεψα.. Περιμένοντας την ολοκλήρωση της εισαγωγικής σκηνής που είναι παράδοση στον «Ιντιάνα Τζωνς» οι εισαγωγικές σκηνές.. Βέβαια σαν και των τριών πρώτων, και κυρίως του πρώτου- πρώτου, τέτοια εισαγωγή μόνο στο «Στρατιωρη Ράυαν» έχουμε δει…Εννοώ τέτοιας αξίας, που αρπάει το θεατή από τα μούτρα. Είναι όπως και στη δική μας τη δουλειά, στο γραψιμο, στη δημοσιογραφία , στην κριτική που οι μεγάλοι δάσκαλοι μου, μου υπενθύμιζαν διαρκώς «να αρπάς τον αναγνωστη από τα μούτρα, με την πρώτη σειρά, με την πρώτη παράγραφο»
Κι αυτό εχει κάνει η ταινία, εφαρμοζει την γραμμή Σπήλμπεργκ δια χειρός ΤΖΕΗΜΣ ΜΑΝΓΚΟΛΝΤ μια κι ο Σπήλμπεργκ εδώ δεν σκηνοθετεί. Δεν ξέρω αν ο λόγος είναι το γεγονός πως το σεναριο δεν έχει την περιεκτικότητα του πρώτου και δευτερευόντως του τρίτου ή αν είναι κάποιος άλλος ο λόγος. Σημασία έχει ότι εποπτεύει επακριβως όπως κι η παρέα Λούκας κλπ και ο Μανγκολντ σκηνοθετεί με γνώση κι επίγνωση έναν ηρωα αγαπημένο στο κοινό ο οποίος φέρει την υπογραφή του μεγαλύτερου σκηνοθέτη του είδους.
Η γραμμή της ταινίας είναι ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ, κι ο θεατής θα καταλήξει ευγνώμων. Του προσφέρεται ένα παραμύθι στο οποίο ο ήρωας , που μετά την εισαγωγή της ψηφιακής επεξεργασίας, έρχεται σεναριακά στο σήμερα και στην τρέχουσα ηλικία του Χάρισον Φορντ, θα δώσει καινούργιες μάχες έναντι κρυμμένων Ναζιστών αλλά κι έναντι της Ιστορίας, του Αρχιμήδη και των ανακαλύψεων του ανθρώπου. Κι ο ευγενής σκοπός που του προτάσσουν είναι απαραίτητος για να δώσει στο παραμύθι τη δέουσα προοπτική μια και τα παραμύθια θέλουν τους ήρωες του να διακατέχονται από μεγάλα ιδανικά.
Ο Χάρισον παίζει τον ήρωα σαν να τον αποχαιρετά, ή τουλάχιστον μια τέτοια αίσθηση αφήνει στους θεατές αφού μαζί με το ιδιάζον χιούμορ βγάζει και κάτι από μελαγχολία της ηλικίας. Σε κέφια ο ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΑΝΤΕΡΑΣ που έχει ενσωματωθεί στην ομάδα, ιδιαίτερη η ΦΟΙΒΗ ΓΟΥΟΛΕΡ ΜΠΡΙΤΖ με τη χιουμοριστική δυναμικότητα της, ξεχωριστός ο ΜΑΝΤ ΜΙΚΕΛΣΕΝ που παίζει τον «κακό» ανέκφραστα, σαν να μην πήρε οδηγία ότι παίζει τον «κακό» αλλά σαν του είπαν παίξε τον χαρακτήρα όπως εσύ τον αντιλαμβάνεσαι. Ο «συνοφρυωμένος» τρόπος που βρήκε για να τον παίξει, τελικά κατέχει θέση χιούμορ.
Βεβαίως και δεν είναι σαν κι εκείνα τα πρώτα, όμως την ψυχαγωγική του ποιότητα δεν την διαθετουν πολλά φιλμ της σημερινής εποχής. Κι αυτό που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας είναι ο ήρωας, ο Ιντιάνα Τζωνς συνοδευόμενος πάντα από το θέμα το γνωστό του ΤΖΩΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ, που ένα πιτσιρίκι προσχολικής ηλικίας το οποίο καθόταν στην μπροστινή σειρά από μένα, με το που ακούστηκε το θέμα σηκώθηκε όρθιο κι άρχσε να χορεύει…
Αυτό θα πει κληρονομιά, αυτό μας αφήνει ολοκληρώνοντας, γι αυτό και σκεφτόμουν το τραγούδι του Κηλαιδόνη διότι οι παραλληλισμοί μου φαίνονταν απόλυτα συμβατοί . ΕΓΩ ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ/ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Πως ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΣΕΝΑ.
Κι αναλαμβάνει το πιτσιρίκι του μπροστινού καθίσματος..!!!!!!!!!!!!!!!!!