Ωστόσο η βερσιόν εκείνη από το παραμύθι του Ροουτν Νταλ ήταν κι η καλύτερη , ο Τζην Γουάιλντερ έδινε τα ρέστα του ως κωμικός νουμερίστας, ωστόσο, κι ο ΤΙΜΟΤΕ ΣΑΛΑΜΕ σε τούτο εδώ μια χαρά τα κατάφερε. Είχε και τη χάρη, είχε και την παιδική πονηράδα, αυτό που θα λέγαμε «τσογλανιά», έδειξε εξαιρετική κίνηση και χορό, διότι το έργο ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες του μιούζικαλ. Μιούζικαλ με την απόλυτη σημασία της λέξης.

Μιούζικαλ-παραμύθι, γύρω από έναν σαν Ολιβερ Τουίστ (ο Ντίκενς έχει καθορίσει κάθε τι παιδικό κι εφηβικό κι ορφανό στη μεγάλη Αγγλία-κακά τα ψεματα) κι ο «Wonka» μοιάζει σαν να κατάγεται, ως μιούζικαλ,  κι απο τον «Ολιβερ»  του Λάιονελ Μπαρτ που το  σκηνοθέτησε μοναδικά για την οθόνη ο Σερ ΚΑΡΟΛ ΡΗΝΤ και σαρωσε τα Oscar του 1969 κι εκανε το West End ανταγωνιστικό του Μπροντγουέι , το θυμίζουν και κάποια από τα τραγούδια, δείχνει και μιά καταγωγή, περισσότερο αισθητική,  από “Μαίρη Πόππινς»…. Βεβαίως και δεν είναι εφάμιλλο κανενός εξ αυτών, ανήκει όμως στο κληρονομικό δίκαιο δηλώνοντας επιρροές . Με άλλα λόγια: Ο Γουίλι Γουόνκα , με τις ουράνιες ευχές της μητέρας του, πηγαίνει στο κέντρο σοκολατοποιίας αυτού του κόσμου , με σκοπό να μάθει τη δουλειά και  να ανοίξει μια δική του σοκολατοβιομηχανία. Διαθέτει ελάχιστα χρήματα και δυστυχώς θα ξεμείνει κι απο αυτά, θα μπλέξει με μια συμμορία πανδοχέων απατεώνων, άντρας και γυναίκα, θα μπουν σε καταστάσεις Ντίκενς μαζί με άλλους συντρόφους-έγκλειστοι εντός πλυσταριού αλλά μετα από εμπόδια , δραματικές καταστάσεις που δίνονται κωμικά επειδή το έργο θέλει να είναι γιορτινό παραμύθι, κι υπέροχα τραγουδάκια, θα καταλήξουν αισίως αφού θα έχουν χορτάσει από αναποδιές και περιπέτειες.

Κι ο θεατής θα έχει χορτάσει, καταρχάς οπτικά, διότι το κύριο εγχείρημα το έχει αναλάβει ο ΝΕΗΘΑΝ ΚΡΟΟΥΛΙ, κατεξοχήν συνεργάτης του Κρίστοφερ Νόλαν, έξη φορές υποψηφιος για Oscar στη Σκηνογραφική Διεύθυνση κι είναι αυτός που έχει αναλάβει εδώ το πρωταγωνιστικό εγχείρημα. Να στήσει σκηνογραφικά τον κόσμο της μαγείας και του παραμυθιού έχοντας αντίληψη των χρωμάτων του είδους μιούζικαλ ώστε να γίνει η πρόσμιξη την οποία επιθυμεί (ή του έρχεται ως δώρο) ο σκηνοθέτης ΠΩΛ ΚΙΝΓΚ, o οποίος έχει θητεία και στο κινούμενο σχέδιο. Η ματιά του το πλευρίζει κι αυτό φαίνεται στο πόσο καλά σκηνοθετεί ως καρικατούρες  τους εξαίρετους ηθοποιούς που πλαισιώνουν τον Σαλαμέ, αφού αυτό έχουν να υπηρετήσουν και τους έχει να παίζουν και με τη λογική του κινουμένου σχεδίου. Τρανά παραδείγματα η κάτι σαν κακιά «Κρουέλα» της ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ ή  το αριστοτεχνικό του «νάνου» από τον ΧΙΟΥ ΓΚΡΑΝΤ. Αυτή η περί κινουμένου σχεδίου αντίληψη επισημαίνει το γιατί δεν συμπεριλήφθη στη «βραχεία λίστα» ούτε των οπτικών εφφε ούτε των μακιγιερ-κομμωτών ενόψει των Oscar. Κρίθηκε πάνω στο κινούμενο σχέδιο. Μια υπερφόρτωση που δικαιολογείται μόνο ως «καρτούν».

Εκπληκτική παρτενέρ του Υπεύθυνου Σκηνογραφίας Κρόουλι, η ενδυματολόγος , η ΛΙΝΤΙ ΧΕΜΙΝΓΚ, μια ξεχωριστή περίπτωση θεατρικής παιδείας με θητεία στους Τζέημς Μποντ αλλά με Oscar στον Μάικ Λή, για το «Topsy Tervy”(«η παράσταση μιας ζωής»), όπου είχε αναπαραστήσει το πρώτο ανέβασμα της οπερέτας των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν «Μικάδο» του 1880 αλλά και όλη την παράλληλη θεατρική διαδρομή των δυο συνεργατών. Για αυτό άλλωστε κι ο Μάικ Λη κατέφυγε σε εκείνη, η οποία όλα αυτά τα έδωσε στον τόνο της σκηνοθεσίας του Λη. Τωρα, καταθέτει τις θεατρικές της γνώσεις πάνω στο είδος μιούζικαλ και κάνει μια εξαίσια συνεργασία με τον σκηνογράφο Κροουλι που έχει ως στοχο την φαντασμαγορία. Τα χρώματα υποδηλώνουν είδος και «διάθλαση» εποχής. Η μουσική με τα τραγούδια ολοκληρώνουν την αποστολή, κάποια είναι πραγματικά υπέροχα ,ως τραγούδια μιούζικαλ κι όχι ..ραδιοφωνικού σουξέ, αυτό που συνδέεται με την περίπτωση της καρικατούρας Χιου Γκραντ κατάγεται κυριολεκτικά από το «Ολιβερ», είναι υπέροχο, ξεχωρίζει, όχι ότα τα άλλα υστερούν στη στιγμή που ακούγονται..

Αυτό που λέμε «εορταστική ψυχαγωγία», «οικογενειακή έξοδος» κλπ, απηχεί πλήρως ο «Wonka»