Κι αυτό που αποκόμισα είχε κατά βάση να κάνει με τον Ηθοποιό. Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας με την εν λόγω επισήμανση, ε, ναι, σε ένα έργο μονολόγου αυτός που θα σε κρατήσει είναι ο Ηθοποιός. Σύμφωνοι

Μόνο που στο συγκεκριμένο έρχεται και γίνεται μια υπέρβαση. Κι αυτή η υπέρβαση θαρρείς κι επιτάσσεται από τον ίδιο τον συγγραφέα με τον τρόπο που έχει γράψει το μονόλογο. Και προσωπικά θεωρώ ότι η αξία η συγγραφική είναι πάνω σε αυτό εδώ, πιο πολύ ίσως κι από το ίδιο το περιεχόμενο του έργου, που έτσι κι αλλιώς δεν λείπει, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με το εξής: Το κείμενο αφορά στο θάνατο ενός εφήβου. Βρέθηκε το πτώμα του, κάπου απροσδιόριστα ερημικά. Το έργο έχει συνταχθεί στο μυαλό του συγγραφέα, σαν α ήταν ένα πολυπρόσωπο δράμα κοινωνικού περιεχομένου, κάτι ας πούμε σαν τα έργα του Πρίσλεϊ τύπου «Ο ανακριτής έρχεται» ή «Επικίνδυνη στροφή», όπου μια σειρά προσώπων εμπλέκονταν στο θάνατος ενός ανθρώπου. Στη βατή γραφή, ο Πρίσλεϊ είχε φτιάξει τους χαρακτήρες για να του κλιμακώσουν αναλογα τη δράση.

Εδώ ο Καταλανός κάνει κάτι άλλο: Τους χαρακτήρες που εμπλέκονται, άντρες και γυναίκες, ηλικίες ποικίλες και τάξεις επίσης, καθώς και τον ίδιο το νεκρό, τους κάνει όλους σύνολο για έναν ηθοποιό. Σαν να γράφει το έργο κανονικά και μετά αρχίζει κι αφαιρεί μέχρι να το καταλήξει στο ένα πρόσωπο το οποίο , όμως, θα μιλήσει και για λογαριασμό των υπολοίπων. Ο ηθοποιός που θα κληθεί να ερμηνεύσει αυτό το μονόλογο, να τον ζωντανέψει επι σκηνής , έχει να υποδυθεί όλους αυτούς τους ρόλους, όχι όμως δια της μιμήσεως αλλά δια της εντάξεως σε ένα ενιαίο. Πρέπει να περνά από τον ένα στον άλλο, με τη δέουσα ταχύτητα, να υποδεικνύει πότε δια της φωνής πότε με τη στάση, πότε με την κίνηση, πότε με το τίναγμα του σώματος, κάποια στιγμή και με το..τραγούδι ακόμα,, όλο αυτό που έχει συμβεί και που εμείς παρακολουθούμε. Κι η θέση του συγγραφέα, που βγαίνει μεσα από όλα αυτά τα πρόσωπα, που θα τα επωμιστεί ένας διότι όλο αυτό είπαμε πως είναι μονόλογος, περνά μέσα από όλο αυτό. Αυτά που θέλει να στηλιτεύσει, αυτά που θέλει να καταδικάσει, αυτά που θελει να πει και να ενοχλήσει κι άλλους να τους αφυπνίσει, είναι αυτό το πέρασμα από τον ένα στον άλλο, όπου εκεί κρύβεται κι η πεμπτουσία, στην αποδοχή και κατάργηση των διαφορετικοτήτων, στα φύλα, στα κοινωνικά, στις προκαταλήψεις , στα πάντα , κι αυτά βγαίνουν μέσα από το μονόλογο. Σαν να γίνεται κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας η ίδια η κοινωνία. Οπότε ο ηθοποιός που τον αναλαμβάνει, και σε σημείωμα του συγγραφέα δεν (πρέπει να )αναγνωρίζεται φύλο, δηλαδή να περνά από όλες τις περιπτώσεις, να μπορεί να συμπεριλαμβάνει τα πάντα..Ε, για αυτό και μίλησα για «ζογκλερ»

Για εκείνους τους μάγους που είχαν στα θέατρα ποικιλιών ή και στο τσίρκο κι έκαναν του κόσμου τα θαύματα, άφηναν άφωνο το κοινό με τις ακροβασίες, τις ταχυδακτυλουργίες, τη διαχείριση αντικειμένων, ακόμα και πετώντας ή κι έρποντας..

Με αυτό τον μαγευτικό τρόπο ,περνά ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΞΑΦΗΣ από το ένα πρόσωπο στο άλλο, από τη μια κατάσταση στην άλλη, όμως η ερμηνευτική  ευφυία υπαγορεύει πως όλα αυτά πρέπει να αποδοθούν μέσα από τη λογική ενός προσώπου, ας πούμε του νεκρού παιδιού. Ας πούμε.. Διότι , κι εδώ μιλώ για ταχυδακτυλουργία της Υποκριτικής Τέχνης, διαβαθμίζει το περί ποίου πρόκειται με μια αδιόρατη πινελιά στη φωνή, στην κίνηση, που κάνει τη διαφορετικότητα τη στιγμή εκείνη, το ότι έχουμε περάσει δηλαδή σε άλλο πρόσωπο, κι ο ηθοποιός οφείλει να δείξει μια αυτοσυγκέντρωση τρομακτικών διαστάσεων σαν να είναι ο ίδιος μια ορχήστρα η οποία δεν αποτελείται από όργανα αλλά από ρόλους κι αυτοί πρέπει να παιχθούν ως ο χαρακτήρας να ήταν ενιαίος. Εκεί βρίσκεται το επίτευγμα του, διαφορετικά θα ήταν ένα πρόγραμμα μιμήσεων. Όμως δεν πρόκειται για τέτοιο. Μα για κάτι σαν αποχρώσεις χαρακτήρα όπου χαρακτήρας είναι η ίδια η κοινωνία. Κι εδώ φαίνεται κι η συγγραφική υπέρβαση του Μορό.

Η σκηνοθεσία είναι της ΖΩΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον η διαδικασία της πρόβας ανάμεσα στη σκηνοθέτη και τον ηθοποιό. Σε κάποιες περιπτώσεις θεωρώ ότι η πρόβα θα άξιζε να παρακολουθείται κι ως παράσταση.