Ποια είναι τα «παραπέρα» στα οποία πηγαίνει; Χμ! Στο ότι αυτός ο διαμαρτυρόμενος μονόλογος, δεν στρεφεται γυρω από την εννοια του «καταγγελτικού» μονολόγου, μολονότι η καταγγελία είναι διαρκώς παρούσα. Δεν είναι, όμως, μπροσούρα. Ο μονόλογος στρέφεται γύρω από το ΘΕΑΤΡΟ. Από τη μορφή του. Κι αυτό είναι που τον κανει σημαντικό και τα εισιτήρια προπωλούνται, διότι λειτουργεί ως θεατρο. ΚΙ όχι ως μία ακόμα καταγγελία για τον αείμνηστο Παυλο Φυσσα.
Αυτή όμως η καταγγελία, που επέλεξε να γίνει μέσω της έ΄χνης, επέλεξε και τον τίμιο δρόμο ης Τέχνης. Κι όλα λειτουργούν μέσα από το θέατρο.
Και ξεκινάμε από τη συγγραφική σύλληψη όπου ο μονόλογος έχει τη σημασία του, ακριβως για το από ποιόν λέγεται. Και δεν λέγεται από κάποιον από το περιβάλλον το άμεσο, λέγεεται από ένα πρόσωπο, μια κοπέλλα, που έτυχε να βρεθεί εκεί. Κι αρχίζει ο μάθημα του πως περναμε από το «μερικό» στο γενικό»
Κι η κοπέλα αυτή που βρέθηκε εκεί, δίνει ένα τιτανιο αγώνα με την ψυχή της και την ανατροφή της, κυρίως με τους φόβους της, με τους φόβους με τους οποίους εχει ανατραφεί η ίδια αλλά τελικά κι ο κάθε άνθρωπος, το φόβο του να τολμήσει να σπάσει τα δεσμά του,να ακολουθήσει το πνεύμα Καζαντζακη, όπου μόνο με τον πόλεμο εναντίον του φόβου και με την τελικη νίκη επ΄αυτού ο άνθρωπος σπάει τα δεσμά του κι ελευθερώνεται.
Κι ο μονόλογος συνεχίζει να λειτουργεί, καθ’ ολη την εκτύλιξη του, με τους κανόνες του θεάτρου κι όχι του κηρύγματος, με την ιστορία της κοπέλας , και για να φτασουμε να καταλάβουμε του πως ένιωσε εκείνη τη νυχτα, τη νυχτα της δολοφονίας, και ποια είναι τα εμπόδια κι οι φόβοι που της βάζουν οι συγγραφείς μεσω της ίδια της ζωής ώστε να πάρει την αποφαση και να πάει να καταθέσει, αυτό είναι το σημαντικό, που δίνει και τη θεατρική διάσταση στη στυγερή αυτή δολοφονία και τους πολιτικούς φοβους γυρω από αυτήν. Παρακολουθούμε την ηρωίδα μεσα από τα αφηγηματικα πήγαινε ελα της στο Χρόνο, το ποια είναι από που καταγεται, που μένει, ποια η οικογένεια της , ποιος ο πατέρας, ποια η μητέρα, σε ποια εποχή , σε ποιο χώρο και χρόνο και τις συνθήκες τους κινήθκαν, ποιος ηταν ο αντρας της ζωής που την ενέπνευσε, πως μόνη της πιά δεν ξερει να συναρμολογήσει τα κομμάτια…Και πως φτάνει τελικά στην υπέρβαση.
Σε ερωτηση περι μονολετικού χαρακτηρισμού για το ποιο είναι θέμα του έργου, θα απαντούσα: «Ο ΦΟΒΟΣ». Γυρω από τον φόβο είναι ολο δομημένο, στον φοβο που ζει η κοινωνία, η ηρωίδα, που έζησαν οι γονείς της, στο φοβο τον εκμεταλλεύσιμο από εκείνους πουτον απεργάζονται διότι κι εκείνοι κάτι φοβούνται…
Πάνω σε αυτήν την ισορροπιστική γραμμή, για το θεμα, που ως γεγονός είναι η δολοφονία Φυσσα αλλά ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΜΕ είναι η ηρωίδα του, που έζησε τα γεγονότα, μία τρίτη, μία ξενη, μια περαστική κι αυτό έρχεται και δίνει στο έργο την Καθολικότητα, που είναι ζητούμενο στην αληθινή Τέχνη. Διότι επιτυγχάνουν την εναρμόνιση της ηρωίδας με το ίδιο το αντικείμενο. Οπότε η μυθοπλασία και το ιστορικό περιστατικό κάνουν το δέον συναπάντημα
Το συνυπογράφουν η ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΚΑ κι ο ΚΟΡΑΗΣ ΔΑΜΑΤΗΣ. Ο Δαμάτης είναι κι ο σκηνοθέης της παραστασης και σίγουρα κατα τη συγγραφή του κειμένου, με τη σκηνοθετική του ιδιοτητα θα πρέπει να συνεβαλε στο να μην ξεχναμε τη θεατρική διάσταση. Και τους βγήκε υπέροχο. Οσο κι αν η παρασταση είναι λιτή, δεν μπορείς να μην αναφερθείς στο «μη υπάρχον»(?)-ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΝ, σκηνικο (ΑΡ. ΜΟΥΣΤΑΚΑ) που η γύμνια του είναι , η ψυχρα που εκφραζει τοσο πολύ τον παγερό φόβο της ηρωίδας. Όπως και στο ενδυματολογικό θα επισημάνω αυτό που φοράει μέσα στο σπίτι που την βλέπουμε αφημένη κι ατημελητη, και ο φουστανακι το καλό, ας πούμε, μιας τέτοιας κοπέλας, με το οποίο προτίθεται να πάει να καταθέσει στο δικαστήριο. Την εχουν υπογραμμίσει και τα κοστούμια λοιπόν (Β.ΣΥΡΜΑ) διότι το κείμενο παραδίδει την εντελεια. Ερχονται κι οι φωτισμοί (Ν.ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ) για να ολοκληρωσουν. Επίσης θα ήθελα να συγχαρω όποιον έκανε τις κινηματογραφικές λήψεις που πλαισιώνουν την παράσταση.
Κι άφησα τελευταία την ΗΡΩΙΔΑ. Ηρωίδα όχι μόνο του δράματος, όχι μόνο της ΣΚΗΝΗΣ αλλά και τη ΨΥΧΗΣς, την ΔΩΡΑ ΧΡΥΣΙΚΟΥ που παίζει με όλη την ψυχή της, με θαυμάσια τεχνική που η αληθεια της ερμηνείας την κάνει αληθινο σπαραγμό κι όχι επίδειξη φωνητικών ανεβοκατεβασμάτων. Η τεχχνική καταρτιση στην υπηρεσία της Ψυχής
Θέλει πολλή ψυχή αυτό πράγμα ώστε να καταθεσει ο ηθοποιός τα σπλάχνα του για πάνω από μία ώρα εκεί πάνω, παίζοντας μια ολόκληρη ζωή.