Είναι μιούζικαλ-παραμύθι που διαδραματίζεται στη χώρα του Οζ, εκείνος ο μαγος έχει πεθάνει κι έρχεται τώρα να μας πει την ιστορία η καλή νεράιδα, που ξεκίνησε ως κακομαθημένη αλλά καθοδον έγινε μια άλλη ενώ η ιστορία που θα μας πει στρέφεται γύρω από την ταπεινή που την εξώθησαν στο να γίνει μάγισσα, μάγισσα κακιά ενώ εμείς οι θεατές ξέρουμε και βλέπουμε τα περί του αντιθέτου.
Πως ήταν με τις δικές μας τηλεοπτικές «17 κλωστές» που όλοι βλέπαμε έναν αγνό άνθρωπο να μετατρέπεται σε serial killer από την εξώθηση του περίγυρου; Ατοπη η σύγκριση; Δεν είναι σύγκριση. Ειναι αναφορά για συνεννόηση
Οπου στο «wicked», οι αναφορές που θα είχα να κάνω θα έρχονταν από άλλα σημεία, από την «Κάρυ» να συναντά τον «Χάρι Πότερ», μαγεία και μεταφυσική ιδιοτητα…η ηρωίδα γεννήθηκε…πράσινη κι ο [προπηλακισμός ξεκίνησε από το ίδιο της το σπίτι, από τον ίδιο της τον πατέρα» που δεν την συγχώρεσε επειδή του πήρε τη γυναίκα, όπως στην «Κληρονόμο και στην εγχώρια «Αμαρυλλίδα»». Καταλαβαίνετε ότι οι αναφορές πάνε κι έρχονται. Αφορούν όμως στο λιμπρέτο. Στο κείμενο του παραμυθιού, στην υπόθεση που βουτά σε άπειρα αρχέτυπα.
Γραφεται όμως με συνθήκες μιούζικαλ και γίνεται θρίαμβος σε West End Λονδίνου και Broadway Νέας Υόρκης ως μιούζικαλ-σταθμός.
Κι αυτος ο σταθμος έρχεται να βαφτιστεί και στην κινηματογραφική κολυμβήθρα. Κι εδώ έχομε μια άλλη αναφορά, σιωπηλή, έχει να κάνει με το μιούζικαλ και με το πως μεταφέρεις ένα θεατρικό του είδους στην οθόνη . Υπάρχουν πολλές σχολές πάνω σε αυτό, εδώ συναντάμε την εξής μία, την πιο παρακιδυνευμένη που έδειχνε τη γνωση, την αυτοπεποίθηση και την ικανότητα και καλλιέργεια του σκηνοθέτη της να παρει ένα τέτοιο ρίσκο που θα μπορούσε να ήταν και σίγουρη καταστροφή. Κι αναφέρομαι στο «Ωραία μου κυρία» και στον Τζωρτζ Κιούκορ όπου ο μεγάλος σκηνοθέτης που το μουζικαλ δεν ήταν είδος του και που η Warner είχε πληρώσει τα μαλλιοκέφαλα της για τα δικαιωματα του θεατρικού, κινδύνευε να φερει την καταστροφή με αυτό που υιοθετούσε ως σκηνοθεσία: Την stagy version, που λένε, την αναπαράσταση σαν επί σκηνής, όπου η κάμερα θα ακολουθεί, δεν θα χορεύει εκείνη για λογαριασμό των ανθρώπων, ο ρυθμός θα έρχεται από τους χορευτες και οι ηθοποιοι θα είναι στημένοι μπροστά στην κάμερα η οποία θα κινείται κινηματογραφικά χωρίς εντυπωσιασμούς. Τους εντυπωσιασμούς θα τους αναλάβουν άλλοι , εκείνη θα τους καταγράψει κι εφόσον πετύχει, θα είναι αυτή που τους έχει υπογράψει. Κι έτσι ο Τζωρτζ Κιούκορ υπέγραψε ένα κομψοτέχνημα που πήρε και το Oscar, κι εδώ στο "«Wicked» βλέπουμε τη θεατρική σύμβαση να μετασχηματ’ιζεται κινηματογραφικά.
Επιστρατεύονται σκηνικά, κοστούμια, μακιγιάζ και φωτογραφία που θα τα φωτίσει όλα αυτά και θα είναι η πανδαισία των χρωμάτων ώστε να λειτουργήσει κι επι της οθόνης το μαγευτικό παραμύθι ως μιούζικαλ με τον τρόπο που είχε λειτουργήσει και στη Σκηνή.
Κι επειδή το μουσικό θέατρο είτε το ελαφρό είτε το κλασικό (βλ όπερα) ακριβως επειδή εχουν τη μουσική σε πρωταγωνιστική θεση ελέγχονται κι ακουστικά, ό,τι συμβαίνει με το οπτικό ισχύει και για το ηχητικό. Με τη μουσικη και τα τραγούδια που θα δουμε και στα Oscar, διότι έχον γραφτεί και κάποια αποκλειστικά για την ταινία και με τον βασιλιά Ηχο να γίνεται το κύριο αφεντικό για να ακούγονται όχι μονο τα τραγούδια αλλά κι οι ορχήστρες, τα όργανα η επι το κινηματογραφικότερον ενορχηστρωση, Η ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΟΠΤΙΚΟ-ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ. Θέαμα κι ακρόαμα σε ένα.
Σε αυτό εντάσσονται κι οι ηθοποιοί, οι δύο βασικές ερμηνεύτριες, η ΣΥΝΘΙΑ ΕΡΙΒΟ κι η ΑΡΙΑΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕ οι οποίες παίζουν με απίστευτη άνεση τη σύνθεση που τους εχει υπαγορευτεί (οπτικό) και διαθέτουν κι εκπληκτικές φωνές (να και το ηχητικό) κι εντάσσονται κι αυτές στην οπτικο-ακουστικη πανδαισία. Και την μεν Ερίβο ως προς τα φωνητικά της τη γνωριζα, πέρα από τα υποκριτικά της, της Γκράντε όμως, που δεν ημουν πληροφορημένος για τις φωνητικές δυνατότητες ομολογώ εντυπωσιαστηκα.
Προσθέτω και το νεαρό ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΜΠΕΪΛΥ που παίζει τον πρίγκηπα και βλέπουμε το επίπεδο των σπουδών στην Αγγλία και το που έχουν οδηγήσει το είδος με τόσο ταλέντα που εκπαιδεύου και γεννάνε κι εδώ πρέπει πάλι να κάνω μια αναφορά στο παρελθόν, σε εκείνο το αριστούργημα που λεγόταν «ΟΛΙΒΕΡ» σε σκηνοθεσία ΣΕΡ ΚΑΡΟΛ ΡΗΝΤ που έβαλε το είδος μιούζικαλ σε ανταγωνιστική θέση απέναντι στο αμερικάνικο, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες και το West End έγινε ανταγωνιστικό του Broadway,όχι απλά εφάμιλλο, από την ωρα εκείνη και μετά του έχει πάρει και τις πρωτιές και τις εισηγήσεις. Και πλέον τα αμερικάνικα μιουζικαλ της Σκηνής έχουν φτάσει να περιμένουν τη λονδρέζικη έγκριση περνώντας από τις εκεί Σκηνές. Για όσους δεν έχουν αντιληφθεί την αξία του «Ολιβερ».
Κι επειδή οι χορογραφίες σε τούτο εδώ, το θυμίζουν πολύ, χαζεύεις χορογραφικά ευρήματα, χαζεύεις συντονισμό και ρυθμό, χαζεύεις προσόντα, εκτιμάς και τη κάμερα του ΤΖΟΝ ΤΣΟΥ σκηνοθέτη που βρίσκει τον τρόπο να τα προβαλει κα να τα στηριξει.
Να σημειώσω και τα supporting βοηθήματα της ΜΙΣΕΛ ΓΕΟ και του ΤΖΕΦ ΓΚΟΛΝΤΜΠΛΑΜ
Το μόνο που προσωπικά με χάλασε είναι ότι ένα θεατρικό μιούζικαλ των 2,5 ωρών, το χώρισαν σε δυο ταινίες στον κινηματογράφο κι αυτή που βλέπουμε είναι το πρώτο μέρος. Και διαρκεί 160 λεπτά; Υπήρχε λόγος; Την απάντηση θα τη δώσουν οι executives του στούντιο διότι είναι καθαρα εμπορική και μηδαμινά καλλιτεχνική.