Ξεκινω από αυτή την ιδιαιτερότητα η οποία, στα σημερινά δεδομενα, εξελίσσεται σε κοινό τόπο. Ευρωπϊκες χωρες να χρηματοδοτούν ταινίες σκηνοθετών από άλλες Ηπείρους, με θέματα δικά τους, επειδή οι καλλιτεχνες αυτοί αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις Αρχές των χωρών τους.. Και τότε οι χώρες οι ευρωπαϊκες, ένεκα χρηματοδοτησης να τις υιοθετούν για δικές τους και να τις στέλνουν ως εκπροσώπους στα διεθνή fora. 

Αυτό συνέβη και με την ταινία του Ιρανού ΜΩΧΑΜΕΤ ΡΑΣΟΥΛΟΦ, η περιπέτεια του οποίου και της ταινίας του και της διαφυγής από τη χωρα του και του τρόπου διαφυγής του κι η κατάληξη στη Γερμανία, όπου βρήκε άσυλο, βρήκε και την καλυψη κι η Γερμανία την υιοθέτησε ως δική της (προφανώς του παρείχε και γερμανική υπηκοότητα διότι είχε προσωπικές υποψηφιότητες, για σκηνοθεσία και σεναριο, στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία η ιποία έχει ανοιχτές πόρτες, βασει καταστατικού, μόνο σε Ευρωπαίους πολίτες- σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται το Ισραηλ κι η Παλαιστίνη κι η Τουρκία, κατοπιν ειδικών συμφωνιών) κι όλο ατυό το παρασκηνιο θα μπορούσε να είναι μια ολ’οκληρη ταινία.

Βέβαια, μια δυσαρέσκεια υπήρξε στη Γερμανία για όλο αυτό, από πλευρας σκηνοθετών, που προσπεράστηκαν δικά τους εργα κι ότι αυτό το φιλμ δεν εκπροσωπεί, δεν αντιπροσωπεύει τον γερμανικό κινηματογράφο  και θεωρώ ότι έχει να κάνει με το ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Ιρανός ο σκηνοθέτης. Οσο το σύνολο. Δεν είναι μια ιστορία με Ιρανούς στη Γερμανία, δεν είαι κάτι που τρέχει στην ίδια τη χώρα, είναι μια ταινία καθαρά ιρανική, με Ιρανούς ηθοποιούς, που διαδραματίζεται στο Ιράν, με γυρίσματα εκεί και με ταλαιπωρίες εκεί. Ότι δηλαδή είναι μια καθαρώς ιρανική υπόθεση.

Από κει και πέρα…Κι εδώ τελειωνουν οι σχετικές αναφορές.. Διότι έρχεται ο αριστοτελικός ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ. Κι Εργοκεντρικά η ταινία είναι ένα ΑΡΙΣΟΤΥΡΓΗΜΑ, ανεξαρτήτως πολιτικού παρασκηνίου, Οικονομικών συμφερόντων και δημοσιοτητας.
Είναι ένα τρίωρο επικο δράμααπό το σύγχρονο Ιράν, που μέσα από μια οικογένεια φτιάνει μια πλήρη τιχογραφία της σημερινύς ατάστασης, με τα όσα συμβαίνουν, όμως το κάνει με ήρωες ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ανθρώπινους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ. Κι αυτοί είναι που δίνουν το στίγμα της Τέχνης, ότι το δράμα γίνεται με του όρους της Τέχνης κι όχι της μπροσούρας

Ο πατέρας ο Ιμάν είναι δικηγόρος. Παίρνει μια προαγωγή, σύμφωνα με το νομικό σύστημα της χώρας του, με την οποία προβιβάζεται σε ερευνητή δικαστή. Προφανώς κι είναι προαγωγή τιμής, προφανώς κι έχει και πιο ενδιαφερουσες οικονομικές απολαβές. Όμως, η θεση αυτή κρύβει και μια παγίδα: Σε μεταβάλει σε απόλυτο όργανο του καθεστώτος. Διότι καλείσαι να είσαιεσύ αυτος που υπογράφει όλες τις καταδικαστικές αποφάσεις ακόμα κι εκείνες που προβλέπουν θανατική ποινή.

Ο άνθρωπος  συγκεκριμέος δεν είναι του καθεστωτος είναι όμως ταγμένος σε ‘οσα προβλέπει η Νομική Επιστήμη.

Η προαγωγή έρχεται στην καρδιά του ξεσπάσματος εσωτερικών, πολιτικών ταραχων. Ο ανθρωπος αυτος έχει και κορίτσια. Κόρες. Δύσκολο στο Ιράν. Ακόμα πιο δύσκολο να έχουν οι κόρες και ακτιβιστικές τάσεις. Ακόμα πιο δύσκολο όταν η κολλητή φίλη των κοριτσιών που την ξέρει κι ο ερευνητής εισαγγελέας κι η συζυγος του από παιδί, μπλέκει σε αντιαθεστωτικη ιστορία. Και τα πράγματα γνίονται δυσκολότερα όταν μέσα από το σπίτι θα χαθεί το υπηρεσιακό όπλο του πατέρα κι αυτό θα τον μεταβάλει όχι μόνο σε καχύποπτο για την ίδια του την οικογένεια αλλά και σε υπόλογο στην υπηρεσία και στο καθεστώς. Κι όταν λέμε υπόλογο εννοούμε πολύ απλά, Υποπτο.

Από το σημείο ξεκινά κι η κλιμάκωση της περιπέτεια, όπου με πραγματική μαεστρία, εντυπωσιακή μαεστρία θα έλεγα, ο Ρασούλωφ, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, όπου και τα δυο λειτουργούν και συνυπάρχουν σε ένα, μας βάζει στην αγωνία για την εξέλιξη των χαρακτήρων και συγχρόνως στύνει μια περιπεταια αγωνία όπου παντρεύει με τον πιο αρμονικό τρόπο τους κανονες της περιπέτειας με τους κανόνες του δράματος, τόσο ως προς τους χαρακτήρες όσο κι ως προς τη σχεση τους με την κοινωνία. Και σε αυτή την κοινωνία συνυπαρχουν το θεοκρατικό καθεστώς με τη θέση απέναντι στις γυναίκες αλλά και στον ακτιβισμό και στην πολιτκιη διαμαρτυρία.

Στο φινάλε γίνεται μια κλιμακωση που μόνο σε γουέστερν έχουμε δει. Κι ο Ρασούλωφ μπορεί και το κάνει με τους όρους των δραμάτων που ανεφερα παραπάνω και της περιπέταις. Κι είναι εξαιρετικό και το μοντάζ τόσο στο σύνολο, για το ρυθμό που δίνει στην αφήγηση όσο και στη μεγαλη σεκάνς του φινάλε η οποία είναι σκέτος ξεσηκωμός. Σε συγκεκριμμένο χώρο να τοποθετησεις να αφηγηθείς να κόψεις και να ράψεις μία αγωνία πολλαπλών δεκτών και πολλαπλών αναγνώσεων.

Εννοείται πως έχει υποβληθεί για το Διεθνές Oscar από τη Γερμανία, εξού και τα εντός τής χώρας παραπονα που εκφράστηκαν κι είναι η βασική αντίπαλος της «Εμίλια Πέρεζ»  αν δεν την πάθουν αμφότερες από κάποιον κρυμμένο , μέχρι στιγμής, άσσο μανικιού

Οι ηθοποιοί άγνωστοι σε μας  και συγκλονιστικοί.