Ξεκινάμε σε ένα διαμέρισμα, που μαθαίνουμε παρακάτω ότι βρίσκεται στην Κυψέλη, Ιθάκης 22, στο διαμέρισμα ενός καθηγητή, που μαζί με τη σύσταση των προσώπων από το κείμενο, έχει φροντίσει και το σκηνικό (ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ) να μας κατατοπίσει. Ναι ,είναι σκηνικό διαμερίσματος καθηγητή. Φαίνεται κι από τα βασικά, παρατηρείται κι από τα μικρο-αντικείμενα. Δεν έχει σημασία αν θα καθίσουμε να τα εξετάζουμε ένα ένα, σημασία εχει ότι όλα συνθέτουν το χωρο που ζει ένας καθηγητής. Όχι ένας βαρύς καθηγητής αλλά ένας σύγχρονος , μοναχικός, πολυταξιδεμένος, με χαλαρή σχεση με τους φοιτητες του.
Ανάβουν τα φώτα κα στη Σκηνή βρίσκεται ο καθηγητής με δύο φοιτητές, όπως πληροφορούμαστε τάχιστα. Ο ένας είναι της άμεσης εποπτείας του, η κοπέλα είναι φιλοξενούμενη επισκέπτρια, συνοδός του φοιτητή. Ηρθαν διότι ο καθηγητής τους κάλεσε να τους διαβάσει ένα πόνημα κι η κοπέλα που τον θαυμάζει απεριοριστα ηθελε πολύ να τον γνωρίσει. Τους διαβάζει το πόνημα, εμείς προλαβαίνουμε να ακούσουμε το κομμάτι που θα μας χρειαστεί παρακάτω.
Και το κομμάτι γεννάει ιδεολογικές συζητήσεις, κουβέντες για τον κόσμο ,για τον Ανθρωπο, για την Επιστήμη και την Κοινωνία , για τον Χρήμα, και αισθανόμαστε ότι θα παρακολουθήσυμε κάτι από Θέατρο Ιδεών, κάτι σαν την «Κοπεγχάγη» του Μάικλ ΦΡέιν, ένα θεατρο συζητήσεων πάνω σε θέματα που καίνε.. ΑΜ ΔΕ!!!!!!!
Πόσο γελαστήκαμε. Που να ξέραμε ότι αυτό που παρακολουθούμε σε αυτό το πρωτο μέρος, την πρώτη πραξη , ας την πούμε έτσι, δεν ήταν παρα το υλικό που λίγο λίγο σχημάτιζε ατομική βόμβα.
Και στο ξεκίνημα της δευτερης πράξης ανατρέπονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Μπουκάρουν στο διαμέρισμα δυο τυποι, με κουκούλες στην αρχή, και με στολή αστυνομικού που φαίνεται καλύτερα και φωτιζεται ευκρινέστερα όταν βγαίνουν κι οι κουκούλες κι οι τυποι αυτοί δεν έχουν έρθει από το πουθενά, εχουν έρθει από στοιχεία του πρώτου μέρους που δεν υποπτευόμασταν ότι οδηγούν το ΄ςεργο προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν θα πω λεπτομέρειες για την υπόθεση διότι ο θεατής που θα παει στο θέατρο οφείλει να δοκιμάσει αυτό που δοκίμασα κι εγώ, την εκπληξη, που είναι αδιάσπαστο τμήμα του ενδιαφεροντος του έργου και των νοημάτων του. Θα σταθω στα μηνύματα και στα νοήματα και θα πω ότι πρόκειται για πολύ σκκηρο έργο, που δεν καταγράφει κάτι άλλο παρα τη σκληρότητα της εποχής. Μόνο που δεν την καταγράφει δημοσιογραφικά αλλά καλλιτεχνικά, δημιουργικά. Παρασύρει το θεατή στη αγωνία και στην περιέργεια, όπως θα έκανε ένα καλό αστυνομικό έργο, για να τον στείλει σε αποκαλύψεις εκεί στο μεδούλι όταν φτάνουν, κι επίσης να τον βάλει σ σκέψεις για αυτά που θίγει το έργο Για το Νόμο, για την Τιμωρία, για τη Νεμεση, για το αν υπάρχει ή όχι Κάθαρση και για το ποια είναι αυτή κάθαρση. Κι όταν φτάσει στο ερώτημα αυτό, κι εκεί που πάει να το αφήσει αναπάντητο, θα διαπιστωσει, σκεπτόμενος λίγο παραπάνω ότι υπάρχει Καθαρση. Μόνο που δεν είναι και τοσο συμφέρουσα. Κι εκεί , ανάβοντας τα φώτα του τέλους της παράστασης παίρνουμε από το έργο μαζί μας πολύ υλικό, για το σπίτι, για το μετρό, για το ΙΧ, για τον ποδαρόδρομο, για το μπαρ αν πάει να καθίσει κάπου, με ό,τι εχει πάει ο καθένας στο θέατρο εν πάση περιπτώσει κι επιστρέφει μετά την παράσταση.
Θεωρώ ότι αυτό που παίρνει μαζί του ο θεατής για σκέψη και συζήτηση είναι ένα επιπλέον έργο, με πολύ ζουμί και πιθανόν χωρίς φινάλε
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΟΥΜΠΗΣ αποδεικνύεται εξαίρετος συγγραφέας κι εδώ που «σολάρει», που γράφει μόνος του. Τόσο ως γνώση και δομή κι όχι ατάκτως ερριμμένα όσο κι ως σκηνοθέτης για μια αμόμα φορά, θα πω ότι στη παράσταση του «Αγριοι» είδα την ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗ.
Ενας -ένα, Μία-μία.
Θα ξεκινήσω ανάποδα : Από τους δύο «μπάτσους». Δεν λέω «αστυνομικούς»-θα καταλάβετε γιατί, όσοι το δείτε. Οι οποίοι μπαίνουν στο δεύτερο μέρος και τα κάνουν λαμπόγυαλο. Η ενέργεια που δίνουν, ο λόγος τους, η παρουσία τους, η απειλητικότητα τους είναι ένα πολύ ζωντανό θέατρο. Τον ΕΚΤΟΡΑ ΛΙΑΤΣΟ έτυχε να τον έχω δει. Κύριος και της Σκηνής και του εαυτού του, έλεγχος φωνής, σώματος, αληθινός πέρα για πέρα. Κι ωραία παρουσία. Τον έτερο δεν έτυχε να τον έχω δει κι ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. ΦΩΤΗΣ ΛΑΖΑΡΟΥ. ‘Επαιξε με φοβερά επιθετική γοητεία αυτό που του ανατέθηκε. Το παίξιμο του όπως και του Λιάτσου έμοιαζε σαν απόλυτα κινηματογραφικό. Ηταν τόση η αλήθεια, Συγχρόνως όμως υπήρχε και παλμός. Δεν ήταν εκείνο το υποπαίξιμο δίκην και καλά ρεαλισμού ή νατουραλισμού, που ταλαιπωρεί αρκετά. Ο Λαζάρου ΕΠΑΙΞΕ.Ηταν Ηθοποιός. Κι ηλέκτρισε τον θεατή. Όπως κι ο Λιάτσος.
Πάω πίσω. Στο πρώτο μέρος. Αν και μεταξύ πρώτου και δεύτερου μέρους, οι αλλαγές που συντελούνται μιλούν για άλλα πράγματα κι εδώ εχουμε ξετύλιγμα ταλέντου και περάσματος από τη μια κατάσταση στην άλλη , πάρα πολύ αξιοσημείωτη. ΜΙΧΑΗΛ ΤΑΜΠΑΚΑΚΗΣ. Από τον μοντέρνο και τον κουλαριστό και τον άνετο ως το κωλόπαιδο κι από κει και μετά στο φοβισμένο, τρομαγμένο παιδαρέλι διένυσε μια απόσταση άξια επαίνου. Και πάντα με παρουσία.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΡΙΑΝΟΥ: Η «Μαρία». Η φοιτήτρια. Η θαυμάστρια του καθηγητή. Η φίλη του συμφοιτητή και με ερωτική προδιάθεση… Στο δεύτερο μέρος, η πλήρης ανατροπή!! Η «Μαρία» έχει γίνει ένας άλλος ρόλος, έκρυβε έναν άλλο άνθρωπο . ΚΙ αυτός ο άνθρωπος περνά αστραπιαία από κατάσταση σε κατάσταση, από εκδικητικότητα σε πόνο, από τη συναίσθηση στην απώλεια κάθε ελέους. Η Ηθοποιός ανταποκρίθηκε επακριβως. ΔΑΦΝΗ ΛΙΑΝΑΚΗ : η «γειτόνισσα». Τι αληθινό παίξιμο. Τόσο στο γραφικό κι ανώδυνο του πρώτου μέρους όσο και στο ξέσπασμα του δευτέρου, της διαχείρισης του φόβου και της μαρτυρίας, σαν να μας έκανε κι εμάς με τον τρόπο που έπαιζε μήπως της συμβεί κάτι, είχε συναίσθηση κλίματος και τραγικής ειρωνείας την οποία μετέδιδε στο θεατή ο οποίος ήξερε, ι αυτό και τον έκανε να φοβάται…
Κι ο εισηγητής κι υπεύθυνος και κόσμημα της όλης δουλειάς ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΑΥΡΟΜΑΤΑΚΗΣ, ο καθηγητής. Πόσο τέλεια κουλαριστός, πόσο επιδέξια άνοιξε το δρομο για τις ανατροπές που έρχονται χωρίς ο ίδιος να έχει προδώσει τίποτα με το παίξιμο του. Πως να συνυπάρξεις τη συμπόνοια με την αηδία;
Τους έγραψε ρολάρες ο Παλούμπης, τους εβαλε σε ωραία ιστορία και διάλεξε έξη τέλειους ο καθένας για αυτό που θα αναλάμβανε. Το σκηνοθετικό του Παλούμπη στη σχέση με τους ηθοποιούς, με τις διανομές σημειώνεται ως παράλληλο, ξεχωριστό κεφάλαιο , με πολύ μέλλον, όσο και το συγγραφικό.
Στους φωτισμούς ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΛΩΤΣΟΤΗΡΑΣ πρόσφερε ανεκτίμητη εξυπηρέτηση στο σκηνικό…Όταν όλα νοικοκυρεμένα κι όταν θα γίνουν λαμπόγυαλα.