Αλήθεια, τι έχουν πάθει με αυτή την ταινία του Κασαβέτη και της Ρόουλαντς και κάνουν συνεχώς «αναπαραγωγές»; Εντάξει, ότι στην Ελλάδα βγήκαν τόσο κοντα οι δυο ταινίες αποτελεί σύμπτωση. Δεν είναι όμως σύμπτωση το γεγονός ότι αμφότερες παρήχθησαν φετος. Κι αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος. Της σύμπτωσης ή του.. συμπτώματος; Ως προς το πρωτο δεν έχω λόγο, ως προς το δεύτερο όμως θα είμαι λίγο αυστηρός. Κι επειδή και τα δυο έχουν γίνει από γυναίκες σκηνοθέτες…Κάνει «ευκολία» η καταφυγή σε εκείνο το φιλμ ώστε να δείξει μια γυναίκα σκηνοθέτης τις νευρώσεις μιας γυναίκας παντρεμένης με τις οποίες παλεύει ανυπεράσπιστη  και να τα αφήσει και λίγο ασαφή όλα αυτά δίκην…φεστιβαλισμού; ΟΠου δεν χρειάζεται να τα εξηγείς και όλα;

Σίγουρο τούτο είναι πιο συγκροτημένο αλλά κάπου και πιο ασαφές. Στο πως εκθέτει τα πράγματα. Δηλαδή δεν καταλαβαίνουμε και πολλά ως προς το γιατί φτάνουμε στο φινάλε για να δούμε ποιο είναι το άρρωστο παιδάκι της ηρωίδας. Μας μιλάνε για αυτό συνέχεια, η κάμερα το έχει κάπου παραδίπλα και δεν κάνει ποτέ ένα βήμα πιο κει να μας το δείξει. Και σπάμε το κεφαλι μας να λύσουμε το αίνιγμα. Χωρις να υπάρχει και κανένα αίνιγμα…

Διότι η εδώ ηρωίδα μας είναι παντρεμένη, ο άντρας της λείπει μέχρι λιγο πριν το φινάλε της ταινίας, ταλαιπωρείται με ένα άρρωστο παιδι και από μια ψυχικά διαταραγμένη «θεραπεία» της διότι η ηρωίδα είναι ψυχοθεραπεύτρια, η οποία έχει διαταραγμένη «θεραπεία» (έτσι συνηθίζουν να αποκαλούν τις ασθενείς τους πολλοί ψυχίατροι που δεν δέχονται ούτε τον όσο «ασθενής» ούτε και τον όρο «πελάτισσα») στις συνεδρίες της, η οποία της  εξαφανίζεται και της αφήνει αμανάτι το μωρό της, πηγαίνει κι η ίδια η ψυχοθεραπεύτρα  σε ψυχοθεραπευτή κι έχουν μια σχέση κόντρας, το παιδί της είναι άρρωστο και δεν μαθαίνουμε ποτέ τι αρρώστια έχει, και μέσα σε όλα τα άλλα εκρήγνυται το ταβάνι του σπιτιού της, το σπίτι πλημμυρίζει, αρπάει το παιδί και εγκαθίσταται σε μοτέλ, εκεί έχει μια εντελως ασαφη σχεση με ένα νεαρό ένοικο Αφροαμερικάνο αρκετά νόστιμο,  κι είναι και σε κόντρα επίσης με τη «δασκαλα» της άρωστης μικρούλας. Κι αυτά όλα την οδηγούν σταδιακά στην παράνοια, κάτι σαν την ψυχίατρο της Λιβ Ούλμαν στο «Πρόσωπο με πρόσωπο» του Μπέργκμαν- η ιστορία μιας ψυχιάτρου που σταδιακά οδηγείται στην παραφροσύνη.

Αυτά συμβαίνουν εδώ, δεν παίρνουμε απαντήσεις για πολλά, υπάρχει κάτι ακόμα ενοχλητικό: ΤΟ έργο είναι πολύ θορυβώδες Προφανώς για να δείξουν τα ευαίσθητα νεύρα της ηρωίδας κάνουν καλή παρτίδα με τους ηχητικούς οι οποίοι κάθε ήχο, τον πιο απλό, τον πιο καθημερινό, τον «ηχογραφούν» σαν κάτι απότομο κι εκκωφαντικό, σαν κάτι που τρομάζει. Είτε πρόκειται για φωνες είτε για φρενα αυτοκινήτων ειτε για θορύβους μιας πολυκατοικίας.

Σε αυτή την περιδίνηση με τα σεναριακά κενά, παλεύει η ηρωίδα κι αποκαλύπτεται η ΡΟΟΥΖ ΜΠΕΡΝ ως ηθοποιός κλάσεως. Ω, ναι, παίζει εκπληκτικά όλες τις παράνοιες των συναισθημάτων, όλα τα αδιέξοδα της λογικής, όλα όσα της συμβαίνουν τα οποία δεν είναι και λίγα, αφού έτσι τα θέλησε το σενάριο, κι εκείνη δηλώνει την απόγνωση και την περιδίνηση της.

Σκηνοθετικά βοηθιέται πάρα πολύ από τη στιγμή που η σκηνοθέτης (και σεναριογράφος ταυτόχρονα, αλίμονο..) ΜΑΙΡΙ ΜΠΡΟΝΣΤΑΪΝ  επιλέγει τον διευθυντή φωτογραφίας ως δεξί της χέρι. Ηταν η καλύτερη επιλογή, μετα την πρωταγωνίστρια , διότι η επιλογή την έστειλε στην ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΕΣΙΝΑ , που μπερδεύουν με το συνονόματο ηθοποιό και σαφή απάντηση για το αν είναι άντρας ή γυναίκα δεν δίνει ούτε η Τεχνητή Νοημοσύνη.. Μάλλον πρόκειται για γυναίκα αλλά ενπάση περιπτώσει, επειδή είμαι κι εργοκεντρικός κι εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η Φωτογραφία καθαυτή περισσότερο από το φύλλο του ατόμου που υπογράφει (αν κι η περιέργεια δεν κάθεται ήσυχη), ε, λοιπόν τα close up στην πρωταγωνίστρια βοηθούν υπέρμετρα τη σκηνοθέτη κι υπογραμμίζουν την αξία της ηθοποιού: Τα συναισθήματα της, σε κάθε λεπτομέρεια, απίθανα εκφραστικά κοντινά, ναι, τα οποία προβάλουν την ερμηνεία της και συγχρόνως δείχνουν την καταπληκτική σχέση της ηθοποιού με το φακό, τον ενώπιον του φακου εκφραστικό αυτοέλεγχο της, τον αυτοέλεγχο των εκφραστικών μέσων της, τα εξουσιάζει πλήρως. Αν φτάσει ως το Oscar, οι διευθυντές φωτογραφίας κι οι μοντέρ (διότι ο νεαρούλης μοντέρ ΛΟΥΣΙΑΝ ΤΖΟΝΣΤΟΝ  παραθέτει τα close up με τρόπο ρυθμού, σπουδαίο στήριγμα για τη φωτογραφία αλλά και για την ηθοποιό) θα της χαρίζουν τις ψήφους τους με τη σέσουλα. Αρκεί να φτάσει και να μην καταπλακωθεί από τις ασάφειες του σεναρίου, τις ελλείψεις και τα κενά. Η ίδια πάντως δίνει αγώνα τιτάνιο με προσωπικό αποτέλεσμα αξιέπαινο.

Και με τους άλλους ηθοποιούς τα καταφέρνει η..autrice ή auteure( θηλυκά του auteur)  Μαίρι Μπρονστάιν, όπως ο ΚΟΝΑΝ Ο’ΜΠΡΑΪΑΝ, πρόσωπο της τηλεόρασης, που εδώ παίζει ικανά ένα δραματικό ρόλο, τον ψυχίατρο της ψυχοθεραπεύτριας, ή ο νεαρός Αφρο-αμερικάνος με το παράξενο όνομα A$AP Rocky (αμάν βρε παιδιά με αυτές τις περίεργες γραφές των ονομάτων σας) ο οποίος πάντως, έχει καλό μερτικό supporting, από όλη τη διανομή ως στήριξη (σύγκλιση κι αντίθεση) της πρωταγωνίστριας. Κι ο ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΣΛΕΗΤΕΡ σε μια ώριμου τύπου επιστροφή..