Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που διαβάζεις δεν είναι η υπόθεση αλλά το θέμα. Ω, ναι υπάρχει μια διαφορά: Άλλο πράγμα το θέμα ενός έργου κι άλλο πράγμα η υπόθεση του σεναρίου που βγαίνει από το «θέμα».
Στην ταινία του ΠΑΜΠΛΟ ΑΓΟΥΕΡΟ, το πρώτο που διαπιστώνεις είναι πως υπόθεση δεν υπάρχει, και πως δεν υπάρχει σενάριο. Σε άλλη περίπτωση θα ακούγαμε για «απατεώνες», για «δείξους», για «πήξους» κλπ. Ετσι δεν αποκαλούν κάποιοι τον Σορεντίνο, τον Ινιαρίτου και μερικούς ακόμα κορυφαίους σκηνοθέτες;
Για τον Πάμπλο Αγουέρο δεν ειπώθηκε τίποτε, αντίθετα δεν δηλώθηκε καν η ταυτότητα της ταινίας. Ισως επειδή ο Αγουερο είναι , στην πιο ευγενή περίπτωση «ασήμαντος», με βάση αυτό που βλέπουμε στην ταινία, οπότε τι νόημα έχει να βγεις και να καθυβρίσεις κάποιον ασήμαντο ή την κακή ταινία του; Απεναντίας, αν βρίσεις ένα καταξιωμένο και δη σε ταινία κορυφαίων προδιαγραφών ή καταξίωσης, θα συζητηθεί το όνομα το δικό σου περισσότερο. Ετσι είναι οι νόμοι της ζωής….
Δεν μου είπε κανείς λοιπόν πως από αυτό που νόμιζα για «υπόθεση» και τελικώς ήταν μόνο «θέμα», θα έβλεπα στην ταινία μόνο τρείς σκηνές: Η μία σκηνή αφορά σε μια καθαρίστρια του οικήματος που έχουν τοποθετήσει το σκήνωμα της Εβίτας και το κοριτσάκι της νομίζει ότι από το γυάλινο φέρετρο βγαίνουν υδρατμοί, άρα εκείνη ζει, το λέει στη μαμά της, τις ακούει ο φύλακας-ταριχευτής, τις διαβεβαιώνει ότι έχει βάλει ειδικό συντηρητικό αέριο.. Τέλος της σκηνής.
Η δεύτερη σκηνή είναι σε ένα φορτηγό ανάμεσα σε ένα στρατηγό και σε ένα φαντάρο, που καταλήγουν να πλακωθούν μεθυσμένοι συζητώντας γύρω από το τι περιέχει το φέρετρο.
Η τρίτη σκηνή που είναι κι η καλή του έργου αφορά στον στρατηγό-δικτάτορα που τον έχουν απαγάγει τρεις επαναστάτες και στήνεται ένας καλογραμμένος πολιτικού περιεχομένου διάλογος, με τη σκηνή να χωρίζεται σε δύο τμήματα. Αυτό είναι το έργο!
ΟΛΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ, αφορά σε αρχειακό υλικό από το οποίο ,και χάρη στο οποίο ,μεταφερόμαστε σε διάφορες εποχές της σύγχρονης αργεντίνικης Ιστορίας, την εποχή του Περόν, με τα διαγγέλματα της Εβίτας, τις λαοθάλασσες που την υποδέχονται και την αποθεώνουν, την κηδεία της, το πραξικόπημα του 1955, τα γεγονότα του 1969, την επιστροφή της σωρού το 1974, ενδιαμέσως συλλαλητήρια κι επεισόδια που δεν προσδιορίζονται πάντοτε χρονικά….κοντολογίς , μας την «έσκασαν». Μου αρέσει που κατηγορούσαν κάποιοι τον Μανούσο Μανουσάκη για το «Ουζερί Τσιτσάνης» πως δεν είχε τα μέσα για να κάνει «πειστική» για αυτούς (λες και ζούσαν στη Θεσσαλονίκη του 1943 ώστε να είναι και μάρτυρες πειστικότητας) και του κουνούσαν και το δάκτυλο πως αν δεν έχεις τα μέσα μην κάνεις ταινία κλπ. Ετούτος εδώ, που δεν έχει αναπαραστήσει τίποτε από όλα αυτά που το θέμα ως υπόθεση μας υπόσχεται; Μάζεψε τα αρχεία που βρήκε και «σκηνοθέτησε» (λέμε τώρα…) και τρεις σκηνές. Μαζί με την εισαγωγή όπου εκεί δεν κατάλαβα γιατί περιμένουμε τόση ώρα να δούμε τι είναι αυτό που έρχεται από το βάθος κι έχουμε την εντύπωση, όπως σε κάτι εφιάλτες που βλέπουμε, ότι θέλουμε να προχωρήσουμε αλλά τα πόδια σαν να μην ξεκολλούν από το έδαφος. Τελικά κάποτε διακρίνουμε αυτό που έρχεται κι αυτό που έρχεται είναι ένας άνθρωπος. Αυτό . Χαίρω πολύ! ΚΙ αναρωτήθηκα, τι σκηνοθέτης είναι αυτός; Όμως δεν επέμεινα κι είπα του εαυτού μου «περίμενε και θα δούμε». Ενπάση περιπτώσει , ο άνθρωπος αυτός δεν ξεκαθαρίζεται (ούτε αυτό!) αν είναι ο ΓΚΑΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΠΕΡΝΑΛ, που μας τον δείχνει στη συνέχεια σε «γκρο πλαν», έγχρωμο (διότι το προηγούμενο που περιέγραψα με τον άνθρωπο που έρχεται από το βάθος, ήταν ασπρόμαυρο) και δεν είμαστε σίγουροι ότι το voice-over που ακούγεται και βρίζει την Εβίτα πατόκορφα, αν είναι δικό του, του Μπερνάλ δηλαδή, η κανενός αλλουνού. Μια και τον Μπερναλ δεν τον ξαναβλέπουμε ποτέ στην ταινία παρά τον βλέπουμε μόνο το φινάλε, το ίδιο ακριβώς πλάνο, που είχαμε δει και στην αρχή. Τι ήταν ο Μπερνάλ, τι ρόλο έπαιζε αφού δεν έπαιζε και καθόλου και γιατί κανείς δεν μας ενημέρωσε ότι το όνομα του που μπαίνει πρώτο πρώτο, δεν αντιστοιχεί με τη συμμετοχή του στην ταινία που είναι το ίδιο πλάνο στην αρχή και στο τέλος. Πρόλαβα και σκέφτηκα και για τον Μπερνάλ πως τελικά εκείνος ο καυγάς με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ που κατασκοτωθήκανε στα γυρίσματα της «Κακής εκπαίδευσης» ήταν μοιραίος και καθοριστικός για την εξέλιξη του. Όμως κανείς δεν μας πληροφόρησε για το πόσο εμφανίζεται το «πρώτο» όνομα της ταινίας! Κι αυτό είναι «φάουλ».
Το μόνο δικαιολογητικό που θα μπορούσα να δεχτώ είναι μήπως κι έκοψαν σκηνές αλλά κι αυτό πάλι εμάς τι μας νοιάζει; Εμάς μας νοιάζει το έργο που πήγαμε να δούμε και δεν είδαμε.
ΕΥΤΥΧΩΣ, το ντοκυμαντερίστικο υλικό είναι πλούσιο, ιστορικό, πολιτικό και πολύς κόσμος που πάει σε μια αίθουσα «Τέχνης» για να δει αυτή την ταινία (που αλλού να παιχτεί;), αν δεν είναι αληθινός οπαδός της Τέχνης παρά νομίζει όταν αν πάει εκεί και δει ο,τιδήποτε θα καθαγιαστεί, βγαίνει ικανοποιημένος από αυτά που είδε στα επίκαιρα εποχής για την Αργεντινή επί Εβίτας. Και πάλι, όμως, δεν μάθαμε κάτι περισσότερο γι αυτήν από όσα μας είχε πει το μιούζικαλ των ΤΙΜ ΡΑΙΣ και ΑΝΤΡΙΟΥ ΛΟΥΝΤ ΓΟΥΕΜΠΕΡ, που έκανε την Εβίτα μύθο και μας είχε πει πολλά για το ποιόν της, το παρελθόν της, τη συμβολή της και για το ότι λατρεύτηκε σαν Αγία.