Πραγματικά, γιατί ο σκηνοθέτης προκρίνει αυτό τον τόνο; Βλέπουμε την πρωταγωνίστρια Αγγελική Παπούλια, την ηρωίδα δηλαδή, να ξεφωνίζει συνέχεια. Να ξεφωνίζει όταν κάνει με την αδελφή της παιχνίδια στην παραλία. Να ξεφωνίζει όταν περνά στις εξετάσεις. Να ξεφωνίζει όταν έρχεται ο καλός της από τα καράβια. Να ξανα-ξεφωνίζει όταν αυτός ξανα-μπαρκάρει. Να ξεφωνίζει όταν ο Παπανδρέου ανακοινώνει ότι μας έβαλε στη μνημόνιο.
Και μάλιστα, στη συγκεκριμένη σκηνή, έχω την αίσθηση ότι με το ξεφωνητό που πρόκρινε για ερμηνεία της πρωταγωνίστριας ,την καίει. Καίει τη σκηνή. Διότι πράγματι στη σκηνή του Παπανδρέου η ηρωίδα έχει κάθε λόγο να ξεφωνίσει, να ξεσπάσει, να βρίσει, να επιτεθεί στην ανάπηρη μάνα της που τους έχει φεσώσει και τώρα με την κρίση θα τους πάρει κι εκείνους ο διάολος όπως πήρε κι εμάς, και ξαφνικά, η σκηνή χάνει τη σημαντικότητα της. Αφού η ηρωίδα υστερίαζε και ξεφώνιζε έτσι κι αλλιώς, σε ολόκληρο το πρώτο μέρος.
Μόνο, όμως, στο πρώτο μέρος.
Διότι στο δεύτερο μέρος, η ηρωίδα ,σαν να της έχουν κάνει λοβοτομή, που ΔΕΝ της έχουν κάνει, καλμάρει. Ο σκηνοθέτης προκρίνει εδώ άλλους τόνους ερμηνευτικούς, τόνους απαλότητας, τόνους ηρεμίας. Πάλι αψυχολόγητα.
Ακόμα και στη σκηνή της ταφής της μάνας της, ξεφωνίζουν οι του φόντου, κυρίως τα παιδάκια, και λιποθυμά η αδερφή της, αλλά η ηρωίδα με ψυχραιμία ολύμπια συνομιλεί στο κινητό για κάποια δουλειά.
Στο φινάλε πρώτου μέρους πήγα να μιλήσω για κακή σκηνοθεσία, για αψυχολόγητη πρόκριση λανθασμένου τόνου που παρασύρει και την ηθοποιό σε μια ερμηνεία που καταλήγει μονότονη επειδή διαρκώς επαναλαμβάνεται με τις φωνασκίες και τους υστερισμούς.
Στο δεύτερο όμως μέρος κάπου μπερδεύτηκα. Όταν την είδα να μιλά πιο ήρεμα. Κι εκεί σκέφτηκα μήπως το σενάριο ήταν αυτό που έφερε βαρύτερη ευθύνη κι ήταν εκείνο που είχε παρασύρει και τη σκηνοθεσία. Δεν έχει σημασία αν σε κάποιες περιπτώσεις τα πρόσωπα στη σκηνοθεσία και στο σενάριο συμπίπτουν. Ακόμα και τότε, ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός, υποχρεούται αυστηρά να γνωρίζει , τι λέει ο ένας εαυτός και τι λέει ο άλλος.
Εδώ ο σεναριογράφος εαυτός, στο δεύτερο κυρίως μέρος, αποδεικνύεται ο κύρια υπεύθυνος αλλά κι ο σκηνοθέτης εαυτός είναι συνένοχος επίσης.
Γιατί γίνονται όλα αυτά που γίνονται στην ταινία; Σε τι πάει την υπόθεση παρακάτω η σεξουαλική υπερδραστηριότητα του συζύγου στα καράβια όταν αυτή η υπερδραστηριότητα, που κοιτά και προς όλες τις κατευθύνσεις, αμφοτέρων των φύλων, δεν παρεμβαίνει στην υπόθεση; Επειδή είναι σέξυ ο πρωταγωνιστής; Οκ, αλλά ας έβλεπα μια σεναριακή δικαιολογία. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι το έργο που είδα είναι ένα έργο για την κρίση κι ότι η έκρηξη της ηρωίδας έχει να κάνει με αυτό. Δεν το δέχομαι διότι δεν το είδα. Κάπου-κάπου μόνο το άκουσα. Και δεν το είδα να συνδέεται με τις σκηνές και με την κύρια υπόθεση. Διότι η ηρωίδα αντιδρούσε υστερικά εξ αρχής, πολύ πριν μας μιλήσουν στο έργο για την «κρίση». Και το ίδιο υστερικά μιλούσε κι η αδερφή της. Και τι νόημα είχε η σκηνή που πάει στα bits and bytes για να δει συζυγικές πορνοταινίες εν μέσω αντρικού πληθυσμού; Επειδή ο γαμπρός έγινε απότομα κι αυτός «Χρυσαυγίτης» σημαίνει πως καλά και ντε αυτό είναι ένα έργο για την κρίση; Την κρίση τίνος; Της ηρωίδας ή της χώρας; Διότι αν νομίζουν ότι έχουν φτιάξει μια ηρωίδα που καθρεφτίζει την χώρα και γίνεται ένα με αυτήν, από αυτό, αναρωτιέμαι, αν δεν μας το δηλώνει κάποιος, εμείς τι βλέπουμε; Όταν το σύμβολο μπερδεύεται ως χαρακτήρας;
Δεν τα κατάλαβα όλα αυτά γι αυτό και μεταφέρω τις απορίες.
