Αν έχουμε ξεχάσει τους λόγους για τους οποίους ο άνθρωπος πηγαίνει σινεμά, κάτι τέτοιες ταινίες μας το υπενθυμίζουν.

Στο «Ο ΚΥΝΗΓΟΣ: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ» δεν πήγαμε να δούμε την ταινία ΤΟΥ ΤΑΔΕ αλλά πήγαμε για να ψυχαγωγηθούμε.

Κι είδαμε ένα παραμύθι-περιπέτεια, που είτε μας φόρεσε τα γυαλιά (αν το είδαμε σε τρισδιάστατη προβολή) ή το είδαμε σε πιο…flat συνθήκες, το αποτέλεσμα ήταν πως για δύο ώρες ξεφύγαμε, ταξιδέψαμε, παραμυθιαστήκαμε, χαλαρώσαμε, ξαλαφρώσαμε, ξαναμωραθήκαμε. Πόσο ανάγκη τα έχει όλα αυτά ο άνθρωπος. Να γιατί υπάρχει το σινεμά τόσα χρόνια.

Δυστυχώς, τόσο οι κριτικοί όσο κι αυτοί που θέλουν να παριστάνουν  τους κριτικούς, βάζουν όλα τα έργα στο κρεβάτι του Προκρούστη και τα εξετάζουν από τη μεριά του auteur. Προσπερνούν όλα τα στοιχεία που διαθέτει, τους λόγους για τους οποίους έγινε, τα επιμέρους επιτεύγματα του που καταλήγουν σε ένα ΟΛΟΝ και το σνομπάρουν αφού δεν ανταποκρίνεται στο σινεμά του…. Μπέλα Ταρ ή του Λαρς Φον Τρίερ.

Το πώς συνθέτει τα στοιχεία του μύθου του και των ειδών που παντρεύει, αυτό δεν είναι καλλιτεχνικό στοιχείο για να το αξιολογήσουν. Το ότι διαθέτει ένα σενάριο το οποίο παίρνει ΑΡΙΣΤΑ από στήσιμο μύθου, κλιμακώσεις, σκηνές δράσης, σκηνές ύφεσης ώστε να προβάλει παρακάτω ένα νέο στοιχείο για δράση και να πάει παραπέρα την ίδια την υπόθεση και το παραμύθι, ούτε αυτό λογαριάζεται, δεν λογαριάζεται καν σαν σενάριο αφού νομίζουν ότι σενάρια είναι μόνο εκείνα στα οποία κυριαρχεί ο διάλογος και οι χαρακτήρες συζητούν για ένα κοινωνικό πρόβλημα. Το ότι και το παραμύθι διαθέτει χαρακτήρες και μάλιστα μέσα από τους χαρακτήρες των παραμυθιών ξεπετάγονται πρότυπα κι αρχέτυπα ή γίνεται το ανάποδο δηλαδή να βγαίνουν χαρακτήρες μέσα από υπαρκτά ανθρώπινα αρχέτυπα, αυτό επίσης δεν λογαριάζεται ως σεναριακό στοιχείο περί χαρακτήρων. Νομίζουν ότι το ΣΕΝΑΡΙΟ αρχίζει και τελειώνει ως κινηματογραφικό στοιχείο με τον ΡΕΑΛΙΣΜΟ ή ακόμα χειρότερα μόνο με τον ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟ  δηλαδή με την επαναλαμβανόμενη καταγραφή καθημερινών καταστάσεων.

Όταν λοιπόν όλα αυτά (κι άλλα τόσα) τα…. ΝΟΜΙΖΟΥΝ, σημαίνει απλώς ότι ΔΕΝ τα ΞΕΡΟΥΝ. Το «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» βρίσκει μια ακόμα εφαρμογή του.

Συγκινήθηκα που είδα, μετά από τις σκέψεις αυτές, στα credit του σεναρίου, στους τίτλους φινάλε, το όνομα ΕΒΑΝ ΣΠΗΛΙΟΤΟΠΟΥΛΟΣ. Συγκινήθηκα όχι από κενόδοξο πατριωτισμό αλλά επειδή τον άνθρωπο αυτό τον ξέρω, παλεύει χρόνια στο Χόλυγουντ για να γίνει σεναριογράφος, γνωρίζω την κατάρτιση του κι είδα εδώ ένα πράγμα το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο διότι απαιτεί και προυποθέτει συνύπαρξη ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (για να γράψεις παραμύθι) και ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ(να ξέρεις τις απαιτήσεις ενός ΕΙΔΟΥΣ και να μπορείς να ανταποκρίνεσαι σε αυτές). ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ ΕΒΑΝ!!!!!!!!!!

Η ταινία είναι prequel του «Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ Ο ΚΥΝΗΓΟΣ» και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τη «Χιονάτη» που ξέραμε. Στην τωρινή ταινία Χιονάτη δεν υπάρχει. Μια και στο προηγούμενο φιλμ, την παράσταση την είχε κλέψει η Κακιά Μάγισσα ή Κακιά Μητριά ή Κακιά Βασίλισσα, όπως την είχε φτιάξει η ΣΑΡΛΙΖ ΘΕΡΟΝ. Η Σαρλίζ Θέρον, από τις πιο όμορφες και συγχρόνως ταλαντούχες γυναίκες του σημερινού Χόλυγουντ, που για να προσέξουν την αξία της χρειάστηκε πριν από χρόνια να «ασχημύνει», να ξεσουλουπωθεί, να γίνει μια άλλη και να την πάρουν στα σοβαρά ότι μπορεί να παίξει και να της δώσουν καλύτερους ρόλους κι όχι να την χρησιμοποιούν σαν να ήταν φωτομοντέλο και τίποτε άλλο. Βέβαια, και που το απέδειξε και πήρε και το ΟΣΚΑΡ (για το «Monster»  μιλάω) τι έγινε; Τους καλούς ρόλους εξακολουθεί να τους κυνηγά με το ντουφέκι. Η Σαρλίζ Θέρον είναι από τις λίγες με τη στόφα των παλαιών, αν είχε γεννηθεί στον καιρό του studio system θα ήταν μια Λάνα Τάρνερ ή μια Γκρέις Κέλλυ διότι θα ήταν τα στούντιο που την έφτιαξαν να κυνηγούν την καριέρα της και να θέλουν να την αξιοποιήσουν για να οικονομήσουν από αυτήν. Τώρα, είμαστε στην εποχή των ατζέντηδων και των δικηγόρων κι η Σαρλίζ Θέρον υποχρεούται να τα κυνηγά μόνη της. Ο ρόλος της Κακιάς Μητριάς στη «Χιονάτη» ήταν ένας καλός ρόλος για αυτήν από το χώρο του mainstream και φάνηκε , με τη συνέχεια την τωρινή, πόσο η ίδια τον επέβαλε.

Και στην τωρινή ταινία λάμπει κι όταν εμφανίζεται αυτή, το φιλμ ανεβαίνει, αποκτά μεγαλύτερη λάμψη. Ακόμα κι εδώ, το σενάριο, που γνωρίζει ποια θα παίξει το ρόλο, την έχει εντάξει στις σεναριακές κλιμακώσεις.

Δεν έχει, όμως, η Σαρλίζ τη μερίδα του λέοντος. Οι βασικοί είναι ο ΚΡΙΣ ΧΕΜΣΓΟΥΟΡΘ, η ΕΜΙΛΥ ΜΠΛΑΝΤ κι η ΤΖΕΣΙΚΑ ΤΣΑΣΤΕΙΝ. Ολοι τους κάνουν καλά αυτό που τους έχει ανατεθεί, βέβαια υπολείπονται της Θέρον σε λάμψη.

Όπως είπαμε για το σενάριο του ΕΒΑΝ στα επιτεύγματα του είδους, το ίδιο οφείλω να πράξω και για τη μουσική του ΤΖΕΗΜΣ ΝΙΟΥΤΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ, που αποδεικνύει κι αυτός όπως έχουν αποδείξει  κι άλλοι συνάδελφοι του ή μεγάλοι προκάτοχοι πως όπως υπάρχει  «το μοντάζ που δεν φαίνεται», ισχύει το ανάλογο και στη μουσική- είναι εκείνη η κινηματογραφική μουσική που αποστολή της έχει να συνοδεύει τη δράση, σε μερικές περιπτώσεις δεν την αντιλαμβάνεσαι καν ότι υπάρχει ,διότι ακριβώς αυτό είναι και το ζητούμενο της σκηνοθεσίας το να μην «καπελώσουν» δηλαδή οι μελωδίες και οι νότες τη σκηνή αλλά να συμβάλλουν στο να παρασύρεται ο θεατής στην αγωνία. Ο ΤΖΕΗΜΣ ΝΙΟΥΤΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ είναι τέτοιος συνθέτης- δεν έχει διακριθεί για την ώρα στα μουσικά θέματα (με μόνη εξαίρεση ίσως τον «ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΣ») , του αναθέτουν κυρίως τέτοιες δουλειές. Εδώ έχει κάνει εξαιρετική εργασία. Επίτευγμα και τα κοστούμια της ΚΟΛΙΝ ΑΤΓΟΥΝΤ η οποία για το προηγούμενο φιλμ είχε και υποψηφιότητα στα Οσκαρ, εδώ πάλι στα κοστούμια της Κακιάς Μάγισσας εναποθέτει τη φαντασία της αλλά είναι ευρηματικό και το κοστούμι της Εμιλυ Μπλαντ ως «βασίλισσας των πάγων» μα κι η αντίστιξη με τα κοστούμια των κυνηγών όπου την Τζέσικα Τσαστέιν την έχει ντύσει κάπως σαν θεά Αρτεμι. Επίτευγμα κι η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ εργασία: το δάσος από τη μια με τις ευρηματικές στενωπούς, το παλάτι των χιονιών από την άλλη, τα οπτικά εφφέ κάπου στη μέση να συμπληρώνουν αλλά και να αναιρούν τη σκηνογραφία. Και βέβαια ο ΦΑΙΔΩΝ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ (κι άλλος Ελληνας!!!!!!!!!) στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ να κάνει τρελό παιχνίδι με τις κάμερες  που έχουν να προβάλλουν και την τρισδιάστατη αίσθηση (σκεφτείτε ότι ο ίδιος άνθρωπος έχει φωτογραφήσει τη «ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ» του Αλεξάντερ Πέιν- αντιλαμβάνεστε πόσο σινεμά ξέρει)

Κι όλα αυτά λοιπόν μαζί συνθέτουν την έννοια σκηνοθεσία που την υπογράφει ο ΣΕΝΤΡΙΚ ΝΙΚΟΛΑΣ ΤΡΟΓΙΑΝ, που είναι Γάλλος, κι όπως ο ΕΒΑΝ ΣΠΗΛΙΟΤΟΠΟΥΛΟΣ ξέρει το σενάριο έτσι κι αυτός ξέρει τη σκηνοθεσία και το σινεμά των ειδών Κι έχει κι ένα επιπλέον προσόν, να έχει δουλέψει ως σύμβουλος στα οπτικά εφφέ σε πολλές ταινίες   . Βεβαίως και δεν θα ασχοληθούν μαζί του αυτοί που περιμένουν ιδεολογικό περιεχόμενο για να κάνουν ιδεολογικές   αναλύσεις  και να τον μεταβάλλουν, δι αυτού του τρόπου, σε ύψιστο auteur  Αυτοί που ενδιαφέρονται να γράφουν τέτοια, δικαιολογούνται. Οι άνθρωποι όμως του κινηματογράφου είναι απαράδεκτοι όταν δεν θεωρούν  κι  αυτούς τους σκηνοθέτες , σκηνοθέτες .