Δεν έχει «επαναλήψεις» μόνο το σινεμά, έχει κι η ΤV. Για τους δικούς της, ποικίλους λόγους… Κι αποφάσισα να δω το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ» που δεν το είχα παρακολουθήσει συστηματικά στον ενεστώτα του (όπως και πολλά άλλα σήριαλ) για τον απλούστατο λόγο ότι τότε δεν είχα καιρό.. Τώρα που ξαναμεταδίδεται από το MEGA και το παρακολουθώ, θέλησα να γράψω δύο λόγια διότι θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο.
Κι όπως διαβάζετε, στον τίτλο αντί άλλου χαρακτηρισμού πρόταξα τα ονόματα ΠΕΝΤΕ ηθοποιών. Κάποιοι εξ αυτών , ως φυσικά πρόσωπα, δεν βρίσκονται πιά στη ζωή. Το έργο, όμως, είναι που μένει κι επ’ αυτού κρίνονται όλα.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, λένε, πως δεν έχουν Ιστορία. Το ίδιο λένε πως ισχύει και για τα ευτυχισμένα έργα. Ο ΜΙΛΟΣ ΦΟΡΜΑΝ ήταν μια τέτοια μεγάλη περίπτωση.
….Και τη συζητούσα πρόσφατα, με μια παρέα φίλων, όταν έγινε αναφορά στο αλησμόνητο τηλεοπτικό «Peyton Place» που είχε διαρκέσει πέντε χρόνια και μεταδιδόταν τρεις φορές την εβδομάδα. Ηταν η «Κόνστανς ΜακΚένζι» , η ηρωίδα του μυθιστορήματος της Γκρέις Μετάλιους που την είχε ερμηνεύσει μοναδικά στη μεγάλη οθόνη η Λάνα Τάρνερ, στη μία και μοναδική υποψηφιότητα της για το Οσκαρ.
Με επιλεκτικούς όρους κατέληξα στο θέατρο «Αλμα» έχοντας ως ζητούμενο , για να πάω να δω μια παράσταση, όπου δεν πηγαίνω πλέον και πολύ συστηματικά, το ΕΡΓΟ. Και μου βγήκαν καλά τόσο το έργο όσο κι η παράσταση. Δεν μου βγήκαν απλώς καλά. Μου ξαναζωντάνεψαν κάπως το ενδιαφέρον μου για το θέατρο που τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει.
Ο φίλος μας ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ για μια ακόμα φορά μας αγκάλιασε και μας συνεπήρε ενώ συγχρόνως έδειξε πόσο ανήσυχος είναι, πόσο δεν επαναπαύεται, πόσο δοκιμάζεται διαρκώς σε καινούργια για αυτόν ανοίγματα και ταυτοχρόνως κάνει και κάτι σπουδαίο το οποίο γίνεται διαπιστευτήριο στη σκηνοθετική του αξία: Μεταβάλει σε μεγάλη δραματική ηθοποιό την ως τα χθες μόνο όμορφη, ΝΤΑΪΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ.
Αφενός επειδή σε ελέγχουν και σένα με τη θεωρία του auteur, οπότε εσύ τους την βγαίνεις μέσα από είδη, αφετέρου επειδή δεν προήλθες από τους κόλπους των «εγκρίσεων» περι auteur, όπως συνέβη και με τον Λάνθιμο. Και σε αναγνώρισε και σένα το εξωτερικό με τα βραβεία στη Βενετία κλπ. Τώρα, ετοιμάσου για την… σταύρωση.
Χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης και με το χέρι στην καρδιά αναρωτήθηκα και πάλι για αυτό το «Διεθνές Φεστιβάλ» πως αν δεν διεξαγόταν στην πόλη της Θεσσαλονίκης τι τύχη θα μπορούσε να έχει.
Ανάμεικτα συναισθήματα αφήνει αυτή η ταινία της ΛΥΝ ΡΑΜΣΕΥ, που τιμήθηκε στις Κάννες με διπλό βραβείο, ΣΕΝΑΡΙΟΥ κι ανδρικής ερμηνείας στον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ. Κι ως προς μεν το βραβείο σεναρίου επαυξάνονται οι ενστάσεις (ή έστω οι απορίες) περί των φετινών αποτελεσμάτων του Φεστιβάλ Κανών, ύστερα από το βραβείο σκηνοθεσίας στη Σοφία Κόπολα για την «Αποπλάνηση» και το βραβείο σεναρίου εδώ… Χώρια ότι κατανοώ πλήρως και τις ενστάσεις για τον «Χρυσό Φοίνικα» στην σουηδική «ΠΛΑΤΕΙΑ» που την είδα για τα Ευρωπαικά Βραβεία αντί του γαλλικού «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ». Όμως, όλως αντιθέτως, για το βραβείο ερμηνείας στον Γιοακίν κάνουμε αληθινή ΥΠΟΚΛΙΣΗ.
….Εφόσον, το παρακολουθήσει κανείς υπομονετικά ως το τέλος ώστε να βρει κι ο συνήγορος τα επιχειρήματα. Διότι εάν ακολουθηθούν οι διαθέσεις του κοινού, τότε το έργο κινδυνεύει να σκοντάψει μια και του λείπει καταρχάς η φόρμα.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το φιλμ του ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΑΟΖ από το ΙΣΡΑΗΛ, που είδα χτες Κυριακή στις «Νύχτες πρεμιέρας» κι αποτελεί και την υποβολή της χώρας για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2018. Εκδηλώνω προτίμηση με δεύτερο το «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ» για το όποιο έγραψα, επίσης από τις «Νύχτες πρεμιέρας», που αποτελεί υποβολή της ΓΑΛΛΙΑΣ. Η Ιταλία δεν έχει καταθέσει ακόμα….