Επειδή συχνά γίνεται λόγος περί «μινιμαλισμού» στην Ελλάδα, η ταινία αυτή η ιρλανδική που κατάφερε και μπήκε στην 5άδα του ΔΙΕΘΝΟΥΣ OSCAR 2023, έρχεται και δίνει μια απάντηση ή μια εξήγηση περί του τι εστί «μίνιμαλ». Διότι εδώ το μεθερμηνεύουν όπως τους βολεύει. Κάθε τι «λίγο», κάθε τι «ελλιπές», το βαφτίζουν «μίνιμαλ»
Κατ’ αρχάς, θέλω να πω ότι είναι μια πάρα πολύ ωραία ταινία το «ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ», μοντέρνα, ψυχολογημένη, εξαιρετικά παιγμένη κι άριστα σκηνοθετημένη. Κι ο θεατής συναρπάζεται με τα ερωτικά μέτρα της εποχής που γυρίστηκε, εκστασιάζεται κι όλας.
Θα ξεκινήσω προσωποκεντρικά, από τον ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ. Για να κάνω μια τοποθέτηση. Ο Μακ Ντόνα δεν είναι σκηνοθέτης με την παραδεδεγμένη έννοια του όρου. Είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ που ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ τα έργα του. Το έργο του είναι συγγραφικής ταυτότητας κι αξίας κι η σκηνοθεσία εξαρτάται από το έργο που έγραψε.
Υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, εκπροσωπεί το ΒΕΛΓΙΟ κι αρχίζω κάπως απότομα λέγοντας ότι στον όγκο της παραγωγής του γερμανικού «Ουδέν νεώτερον απο το δυτικόν μέτωπον» μπορεί να αντιπαρατεθεί το βάθος των συναισθημάτων ετούτου εδώ.
Το οποίο προέρχεται από θεατρικό έργο ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το καλοκαιρι του 1959, για τον οποίο η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» (Ελένη Ουράνη), ο φόβος κι ο τρόμος της κριτικής, έγραψε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, σε λογοτεχνικό έντυπο ιερουργούσε το κριτικό ίνδαλμα του υποφαινόμενου, «θα το ζήλευε η Αγκαθα Κρίστι». Και λέει κι άλλα πολλά η αυστηρή κριτικός, που καλωσορίζει το νέο συγγραφέα ,ο οποίος λεγόταν ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ.
Ακολούθησαν αλλα 4, «Κατηγορώ τους ανθρώπους», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Πυρετός στην άσφαλτο»
Είναι ΔΥΣΚΟΛΗ ταινία το «TÁR» γι αυτό και χρειάζεται ενός τύπου «ξεκλείδωμα». Όχι επειδή ο θεατής είναι ανεπαρκής ώστε να το καταλάβει αλλά επειδή μπορεί να αιφνιδιαστεί, μπορεί να περίμενε άλλο πράγμα και μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι το έργο που βλέπει κι αν του αρέσει ή όχι, να έχει χάσει μεγάλο μέρος της επαφής του με το έργο κι από κει και μετά η σύνδεση μεταξύ τους να είναι..επισφαλής.’Η ακόμα κι αδύνατη
Και το σκηνοθετεί ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Τα ονόματα το μεταβάλουν σε ΓΕΓΟΝΟΣ
Η εν λόγω ταινία, ασιάτικη κι αμερικάνικη ταυτόχρονα, έχει κάνει την πιο ιδιαίτερη αίσθηση στον ετήσιο απολογισμό. Η αίσθηση αυτή βρίσκει οπαδούς, βρίσκει όμως κι απορημένους- όχι αναίτια. Ισως κι εναντιωμένους. Το θέμα είναι ότι τάραξε τα νερά κι αυτό την καθιστά ξεχωριστή.
Ναι, είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ αυτό που βλέπουμε κι έχει όλο να κάνει με την φαντασία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου της ταινίας) ΝΤΑΜΙΕΝ ΣΑΖΕΛ και προβάλλω και τον όρο ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ επειδή όλο αυτό βλέπεται πολύ ευχάριστα, ενίοτε μεθάει, εις πείσμα της μεγάλης διάρκειας του. Ισως και να μην καταλαβαίνεις το 3ωρο.