Μιλώ για τη βραζιλιάνικη ταινία που παίζεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα και δεν έχει τη διαφήμιση που έχουν άλλες. Όμως, μια επίσκεψη θα άξιζε τον κόπο.

Είναι ένα «ΘΑΥΜΑ ΦΟΡΜΑΛΙΣΜΟΥ», όπως θα έγραφαν κάτι παλαιοί κριτικοί, αλλά η υπόλοιπη ταινία…..  «ελέγχεται». Μόνοι σίγουροι κερδισμένοι οι θαυμαστές της ΖΥΛΙΕΤ ΜΠΥΝΟΣ.

Ειδικώς, όταν διαβάζονται ή ακούγονται «ωσαννά», χωρίς να εξηγούνται, χωρίς να προσδιορίζονται παρά  διατυπώνονται με γενικότητες κι auter-ίστικα κλισέ, ε, είναι μοιραίο να ακουστούν γκρίνιες.

Ή…. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΙ ΟΣΑ ΕΜΑΘΑ

Θα τολμούσα να πω ότι είναι από τις ξεχωριστές ταινίες που έχω δει στη φετινή σαιζόν, μία από τις δύο- τρεις καλύτερες. Και να σκεφτείτε ότι δεν είμαι θαυμαστής του συνόλου των ταινιών του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΖΟΝ. Ευτυχώς, όμως, δεν είμαι κι οπαδός της θεωρίας του auteur.

Περίεργα συναισθήματα μου γέννησε η ταινία αυτή του ΖΑΝΓΚ ΓΙΜΟΥ, που τον εκτιμώ πολύ ως σκηνοθέτη κι ως ανήσυχη φύση, που ξέρει να φτιάχνει σινεμά υψηλής μαεστρίας και συγχρόνως να έχει έλθει πολλές φορές σε σύγκρουση με τις επίσημες αρχές της Κίνας, για τα «απαγορευμένα» θέματα που άγγιζε.

Το ταξίδι ξεκίνησε πολύ «κινηματογραφικά». Με νυχτερινή πτήση- μεταμεσονύκτια!- για Μόσχα.

Ο ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ είναι ΕΔΩ, είναι ΑΚΜΑΙΟΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και πληροφορηθήκαμε ότι η ΙΣΠΑΝΙΑ επέλεξε την «ΧΟΥΛΙΕΤΑ» να την εκπροσωπήσει και στα ΟΣΚΑΡ .

Αυτό αισθανόμουν από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας και ειλικρινά ΖΗΛΕΨΑ που δεν βρισκόμουν στην ηλικία στην οποία πραγματικά απευθύνεται. Και σκέφτηκα πως αν ήμουν μικρός κι έβλεπα αυτή την ταινία και μετά διάβαζα για αυτήν τίποτε «ξινίλες», ειλικρινά σας μιλάω, θα γινόμουν "κριτικός" όταν θα μεγάλωνα, για να ... "εκδικηθώ"

Με σχετική καθυστέρηση γράφω για την ταινία διότι η έξοδος της στις αίθουσες συνέπεσε με το ταξίδι μου στην Κούβα κι όταν επέστρεψα βρισκόταν ήδη στη δεύτερη εβδομάδα της… Κι όταν την είδα, έμεινα ενεός- που λένε.. Αφωνος!