Αν κάτι συμβάλλει ώστε η ταινία αυτή, που βγήκε κάπως πρόωρα στις ελληνικές αίθουσες, πριν ακόμα προλάβει να λανσαριστεί στο εξωτερικό όπως (θα) της έπρεπε, είναι η ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ στο χειρισμό του θέματος, στη συνύφανση του σεναρίου.
Κι ο Καταλανός σκηνοθέτης ΟΡΙΟΛ ΠΑΟΥΛΟ, μετά «ΤΟ ΣΩΜΑ» που μας άφησε άφωνους πέρσι, επαναλαμβάνει το άθλημα τώρα με τον «ΑΟΡΑΤΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ» (πιο κοινότοπο ελληνικό τίτλο δεν μπόρεσαν να βρουν οι εγχώριοι διανομείς;) και χτυπάει καινούργιο «χρυσό»
Κι έτσι , κανείς δεν ασχολείται ούτε κι απασχολείται με ερωτήσεις του τύπου «είδες την ταινία της ΝΙΚΙ ΚΑΡΟ;» διότι η Νίκι Κάρο, η Νεοζηλανδή σκηνοθέτης, δεν παίζει ως όνομα στα χείλη των auter-ιστών. Το πολύ πολύ εδώ να πάνε απευθείας στον τίτλο και για τους λόγους που προαναφέρω να την προσπεράσουν.
Επειδή, τελικό ζητούμενο για τον αναγνώστη-εν δυνάμει θεατή είναι αυτό! Από κει και πέρα, όμως, η κριτική είναι λόγος και σκέψη, που βάζει θέματα προς συζήτηση, και δεν είναι αστεράκια ούτε αριθμοί. Συνεπώς, θα πω και πράγματα παρακάτω που μπορεί να κάνουν την ταινία να φαίνεται πιο… «macchiata», λίγο πιο….. λεκιασμένη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή ταινία. Γι αυτό και το ξεκαθαρίζω από την εισαγωγή.
Η ταινία είναι παλιότερη. Την είχα δει στη Ρώμη, στη «Sala Barberini» τον Ιανουάριο του 2011. Τότε είχε βγει στα σινεμά κι ήταν η διετία 2011-2012 που είχα γίνει «μόνιμος κάτοικος» της Αιώνιας Πόλης.
Θεωρητικά επρόκειτο για το τελευταίο επεισόδιο, όμως, συμφώνως με ό,τι διαβάζω, έπεται ένα ακόμα το οποίο δεν είναι ακριβώς 11ο επεισόδιο, όπως λένε, αλλά το δεύτερο μέρος του 10ου επεισοδίου. Οπότε απομένει για κριτική κι ένα υπόλοιπο.
Κι είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει με την παράδοση όπου η ιταλική κωμωδία έχει το ξεχωριστό εκείνο να μιλά ως καθαρόαιμη κωμωδία κι από κάτω να κρύβει ανελέητη σάτιρα, αλύπητη αυτοκριτική άνευ προηγουμένου. Και σε κάνει να λυπάσαι, τουλάχιστον εμένα προσωπικά, που η Ελλάδα απομακρύνθηκε -σχεδόν αποκόπηκε- από την κωμωδία ως είδος εδώ και 45 ίσως και παραπάνω χρόνια με μόνη φωτεινή εξαίρεση τον Νίκο Περράκη.
Κι η ισπανική αυτή ταινία το διαθέτει. Κι ας μην είναι «ταινία σεναρίου» έτσι όπως τις παρερμηνεύουν πολλοί. Διότι εκτός των άλλων, έχουμε πρώτη δουλειά σκηνοθέτη, του ΡΑΟΥΛ ΑΛΕ’ΒΑΡΟ κι αξίζει να παρακολουθήσει κανείς πως ο πρωτοεμφανιζόμενος στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ελέγχει κι οργανώνει το υλικό του ΑΦΟΥ, ΟΜΩΣ, ΠΡΩΤΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ (ο θεατής) ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.