Εδώ θα μπορείτε να μπαίνετε για να κοιτάτε τις υποψηφιότητες των ΟΣΚΑΡ 2018 σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες. Τις εκτιμήσεις του υπογράφοντος θα τις διαβάσετε σε ειδικό κομμάτι. Η λίστα που ακολουθεί είναι η ΕΠΙΣΗΜΗ όπως δίνεται από την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Tα Βραβεία του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΗΘΟΠΟΙΩΝ, τα οποία, μαζί με εκείνα των ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ προηγήθηκαν ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ της ανακοίνωσης των Υποψηφιοτήτων της Ακαδημίας για τα ΟΣΚΑΡ ,επισήμαναν τη διαμόρφωση ενός ντέρμπυ που θα παιχθεί ανάμεσα στις «ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΙΝΓΚ ΣΤΟ ΜΙΣΟΥΡΙ» και στη «ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» και θα περιμένουμε και τους ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ στις 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ να ρίξουν κι αυτοί νερό στο μύλο του ντέρμπυ- αν δεν μας βγάλουν και τρίτο «άσσο» στο τραπέζι.
Αυτός είναι ο πρώτιστος χαρακτηρισμός για την ταινία που αναφέρεται σε ένα 20ήμερο περιστατικό της ζωής και της πολιτικής δράσης του ΟΥΝΣΤΩΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ όταν ανέλαβε την Πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας ενώ οι Γερμανοί προέλαυναν στην Ευρώπη. Κι είναι ταινία μεγάλης ερμηνείας όπου αυτό το οποίο παραδίδει ο ΓΚΑΡΙ ΟΛΝΤΜΑΝ είναι πολύ υψηλού επιπέδου, είναι η ωρίμανση κι η δικαίωση κι η υπογράμμιση της αξίας ενός ηθοποιού που για να φτάσει σε αυτή την υπέρτατη στιγμή δαπάνησε 30 χρόνια σύστασης, καθιέρωσης, ωρίμανσης , μελέτης και τελικής απογείωσης. Είναι πολύ μεγάλη η ερμηνεία και θα την αναλύσουμε πιο κάτω.
Και πριν ακόμα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες για τα Οσκαρ, ξεκίνησαν να απονέμουν βραβεία τα Σωματεία. Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει κι αυτό οφείλεται σε μια συνολικότερη στρατηγική της Ακαδημίας κι όχι σε κάτι κατασκευάσματα του νου που κυκλοφορούν, και μάλιστα με περισσή βεβαιότητα, περί ….Χειμερινών Ολυμπιακών. Μια και Χειμερινούς Ολυμπιακούς έχουμε κάθε τέσσερα χρόνια ενώ αυτό το φαινόμενο της απονομής σωματειακών βραβείων πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων συμβαίνει για πρώτη φορά φέτος.
Εχει όλα τα στοιχεία η ταινία αυτή για να εκνευρίσει. Μπερδεύει, επαναλαμβάνει, προ πάντων μοιάζει σαν να θέλει να κάνει διπλωματική εργασία ή πτυχιακό πάνω στο σινεμά του Χίτσκοκ ενώ πιο πολύ μοιάζει με του Ντε Πάλμα.
….Και τη συζητούσα πρόσφατα, με μια παρέα φίλων, όταν έγινε αναφορά στο αλησμόνητο τηλεοπτικό «Peyton Place» που είχε διαρκέσει πέντε χρόνια και μεταδιδόταν τρεις φορές την εβδομάδα. Ηταν η «Κόνστανς ΜακΚένζι» , η ηρωίδα του μυθιστορήματος της Γκρέις Μετάλιους που την είχε ερμηνεύσει μοναδικά στη μεγάλη οθόνη η Λάνα Τάρνερ, στη μία και μοναδική υποψηφιότητα της για το Οσκαρ.
Με επιλεκτικούς όρους κατέληξα στο θέατρο «Αλμα» έχοντας ως ζητούμενο , για να πάω να δω μια παράσταση, όπου δεν πηγαίνω πλέον και πολύ συστηματικά, το ΕΡΓΟ. Και μου βγήκαν καλά τόσο το έργο όσο κι η παράσταση. Δεν μου βγήκαν απλώς καλά. Μου ξαναζωντάνεψαν κάπως το ενδιαφέρον μου για το θέατρο που τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει.
Είναι η ταινία που ξεχώρισα, μαζί με μία- δύο ακόμα στη χρονιά που διανύουμε. Κι ως ΣΕΝΑΡΙΟΚΕΝΤΡΙΚΗ και σε περιεχόμενο ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, ήταν επόμενο να έχει την ολόψυχη υποστήριξη μου. Διότι μπορεί κάθε τόσο να γκρινιάζουμε περί του κινηματογράφου και δη του αμερικάνικου που είναι κι ο εύκολος στόχος κάθε εγχώριου, ημιμαθή πικραμένου αλλά , από την άλλη, κάθε τόσο, μας ξεπετάγεται κι ένα τέτοιο..
Ανακοινώθηκαν κι οι υποψηφιότητες του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ κι αυτό που έχει ιδιάζουσα σημασία είναι οι πολλές κατηγορίες κι υποδιαιρέσεις. Δείτε πόσα διαφορετικά πράγματα προβλέπουν, δείτε πως υπάρχουν ακόμα και supportingκαταστάσεις στο γενικό σύνολο που λέγεται ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ.
Είναι καλό το φιλμ επειδή, πάνω από όλα, προβάλλεται και εντυπώνεται το περιεχόμενο του το οποίο αφορά σε μια εποχή της ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, τόσο στην Αμερική όσο και στην ίδια την ιδιοσυστασία του επαγγέλματος που πλέον εξέλιπε. Και που όπως φαίνεται, ο κόσμος την έχει ανάγκη, κι έργα γύρω από αυτήν και τις όμορφες σελίδες της θα συγκινούν πάντα. Και ίσως αυτό να αφήνει χαραματιές ελπίδας.