Κι όπως είναι φυσικό, η ταινία με έφερε στα όρια ενθουσιασμού, καθώς, καθοδόν, επιβεβαιωνόταν η διαπίστωση του τίτλου. Ο άνθρωπος αυτός έχει όνομα κι επώνυμο, ονομάζεται ΜΑΡΙΟΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ, είναι Κύπριος σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Κι ειλικρινά τέτοιο σενάριο έχω να δω στον ελληνικό κινηματογράφο κάτι δεκαετίες , με εξαίρεση το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» του ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ.
Γνώστης του σεναρίου, της ανάπτυξης του story, της δημιουργίας χαρακτήρων, της ένταξης σε ιστορικό-γεωγραφικό πλαίσιο, γνώστης των ειδών, και της σύνθεσης όλων των παραπάνω.
Γνώστης και της κωμωδίας! Γνώστης και της ένταξης σε αυτήν.
Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία, που καταλήγει κι άκρως εντυπωσιακό, είναι πως ενώ εκ πρώτης όψεως διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που στρέφονται κατά του είδους «blockbuster- περιπέτεια δράσης», καταφέρνει να συναρπάζει. Και τούτο επιτυγχάνεται επειδή υπάρχουν σοβαροί κινηματογραφικοί λόγοι που το προκαλούν.
Βέβαια, ο ελληνικός τίτλος είναι λίγο … «γειά σου» μια και δεν είναι «αφεντικό» αυτός που σκοτώνεται αλλά ένας «ματσό» συνάδελφος της ηρωίδας και των δύο άλλων γυναικών , ο οποίος είχε επιχειρήσει να την παρενοχλήσει σεξουαλικά, όπως είχε κάνει και με μία από τις άλλες δύο. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να είναι ευχάριστη, εξαιρετικά παιγμένη, καλογραμμένη και όπως συνέβη και με το άλλο γαλλικό, το «Μια ανέφικτη αγάπη», αλλιώς ξεκινά ως είδος και σε άλλο είδος καταλήγει χωρίς , όμως, να συμβαίνει κάτι παράταιρο- αντίθετα η εξέλιξη το περνά ομαλά από το ένα είδος στο άλλο.
Η λέξη «ρομάντζο» δεν χρησιμοποιείται καθόλου υποτιμητικά στον τίτλο για να χαρακτηρίσει αυτή την υπέροχη, θα έλεγα, γαλλική ταινία. Η λέξη εμπεριέχει και «ρομαντισμό» και «μυθιστόρημα» και «Love story», ίσως στην Ελλάδα της δίνουν κακόζηλες διαστάσεις..
Στο πρώτο μου αφιέρωμα στην ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ που μας άφησε στα 97 της χρόνια (θα ακολουθήσει και δεύτερο αφιέρωμα στις αμέσως επόμενες μέρες), θέλησα να ασχοληθώ με αυτή την ταινία της. Περισσότερο από ανάγκη, με αφορμή την Ντόρις Νταίη, να μιλήσω για τον ίδιο τον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ, να πω κάποια πράγματα στους αναγνώστες εκείνους που τον αγαπούν πραγματικά και που θέλουν να μαθαίνουν για αυτόν. Κι επειδή η Ντόρις Νταίη υπήρξε μια πολύ μεγάλη τραγουδίστρια, που έκανε , παράλληλα, μα τεράστια καριέρα στον κινηματογράφο , αυτή η ταινία μου δίνει την έμπνευση και το κίνητρο. Και- δεύτερο «επειδή»-είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της που κάποιοι μπορεί να μην την ξέρουν ή να την έχουν ξεχάσει κι επειδή γύρω από την αλησμόνητη καλλιτέχνιδα δημιουργήθηκε μια «περσόνα» δική της, ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΞΙΑ, εκείνη της κομεντιέν υψηλής κλάσεως, που δεν αντιπροσωπεύεται σε τούτο το φιλμ. Και τρίτο «επειδή», η ταινία υπήρξε μεγάλη επιτυχία και της άνοιξε κι άλλους δρόμους αλλά όχι μόνο σε εκείνη.
Κι όλα ξεκινούν από ένα «story», από το «story» της ταινίας, που πήρε το ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ STORY ΤΟ 1956 κι αυτό το «story» είναι η βάση της κινηματογραφικής αφήγησης ή διήγησης που θα ξεκινήσω .
Και δίνει την ευκαιρία και στον πρώην της, τον ΡΙΚΑΡΝΤΟ ΣΚΑΜΑΡΤΣΟ, να κάνει το επόμενο του βήμα ως ηθοποιός ωρίμανσης.
Για τη ΒΑΛΕΡΙΑ ΓΚΟΛΙΝΟ ο λόγος, την Ελληνο-Ιταλίδα μας, η οποία σε τούτη τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της δείχνει ότι ως σκηνοθέτης έχει κάτι να πεί κι έχει και τον τρόπο να το δείξει.
Είδα την ταινία του ΜΑΧΜΟΥΤ ΦΑΖΙΛ ΚΟΣΚΟΥΝ και παρατηρησα κάποια ενδιαφέροντα πράγματα.
Αυτό είδε ο υπογράφων να συμβαίνει στην ταινία κι αυτό να την χαρακτηρίζει. Αλλά ΑΥΤΟ!! Το ότι η «Marvel», που εδώ και μια 20ετία έχει μπει δυναμικά στην κινηματογραφία και τα κόμικς της τα μεταφέρει στον κινηματογράφο και τα κάνει και δικές της παραγωγές, ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ, σε συνεργασία με τα μεγάλα στούντιο των σημερινών αντιλήψεων (έχει κι αυτό η σημασία του- τα στούντιο του προϊόντος και του να βγάλουμε λεφτά, όχι του πάλαι ποτέ που εκτός από λεφτά έβγαλαν και τις εργάρες που θα συνεχίσουμε να τις βλέπουμε στον αιώνα τον άπαντα) εδώ κάνει την απόλυτη ολοκλήρωση.