Με την επανάληψη αυτής της ταινίας και με τόσα αστυνομικά αινίγματα κι αινιγματάκια γύρω μας, έρχεται η στιγμή να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Με μια πικρή διαπίστωση όμως ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕΤΑΙ. Τα υπόλοιπα είναι παρηγοριά για να την βγάλουμε στο παρόν.
Ο «ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ», μαυρόασπρος, παραγωγής 1957, είναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ !!!! Το κατά Σύντνεϋ Λιούμετ «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του 1974, έπεται
«Fake Agatha» διότι δεν έχει καμία σχέση με το έργο της Αγκαθα Κρίστι , με κανένα μυθιστόρημα αλλά είναι μια original(;) μυθοπλασία με ηρωίδα την ίδια και την επίλυση ενός αινίγματος. «Fake movie» διότι δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία αλλά για τηλεοπτική η οποία δεν ξέρω πως βρέθηκε στο πακέτο αγοράς ταινιών του διανομέα.
Και το καθαρώς κινηματογραφικό ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ αυτής της ταινίας είναι το ΜΑΚΙΓΙΑΖ , ένα μακιγιάζ ανθρώπινων τρολ , όπου γύρω από αυτό στρέφεται όλη η ιστορία. Κι η ταινία φυσικά.
Ως χαρακτηρισμό της ταινίας βάζω τον τίτλο που θα ήθελα εγώ για την ταινία. Και θα τον ήθελα αφενός γιατί το ξεχωριστό και ιδιαίτερο της ταινίας είναι η ίδια η Πρίγκηπος (Büyükada τη λένε οι Τούρκοι, δηλαδή «μεγάλο νησί», «μεγαλονήσι») κι είναι αυτή που διαχωρίζει την ταινία από κάτι που να μπερδεύει με Αγκαθα Κρίστι κι από την άλλη επειδή οι Τούρκοι , ως κινηματογραφική παραγωγή, ως κινηματογραφία κι όχι ως επιμέρους καταγωγές και προελεύσεις, δείχνουν ικανότητες στο αστυνομικό είδος.
Διότι περί ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ πρόκειται κι όχι περί βιογραφίας διανθισμένης με πολλή μουσική. Ξεκινώ από εδώ για να τονίσω τον προσδιορισμό του είδους και τις μη συγκρίσιμες αντιπαραβολές με το «BOHEMIAN RHAPSODY» ως εκ τούτου. Όπως επίσης, βάζω και το όνομα ΕΛΤΟΝ ΤΖΩΝ σε εισαγωγικά διότι αυτό που βλέπουμε είναι Ο ΡΟΛΟΣ κι όχι ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.
Για 9 Σεζάρ, τα βραβεία της Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, προτάθηκε αυτή η κομεντί κι είναι βέβαιο πως μια ανάλογη αν είχε προταθεί για αντίστοιχα Οσκαρ θα άκουγε πολλά. Το γεγονός πως δεν άκουσε με τα Σεζαρ οφείλεται στο ότι δεν ασχολούνται με τα Σεζάρ έως και τα αγνοούν , όπως και τα «Νταβίντ Ντι Ντονατέλλο» της Ιταλίας ή τα «Γκόγυα» της Ισπανίας. Κι έτσι αδυνατούν να αποκτήσουν σφαιρική άποψη του κινηματογράφου σε πανευρωπαϊκή ή και παγκόσμια κλίμακα και στο τι είδους αποτίμηση κάνουν οι Ακαδημίες και ποιος είναι ο σκοπός τους κι ο προορισμός τους. Κι επειδή οι Ακαδημίες είναι οι θεματοφύλακες των κανόνων, ας δούμε αυτή την κομεντί που πέρασε σε εννέα κατηγορίες και στις επισημάνσεις που της έγιναν, αν και στο τέλος δεν κέρδισε σε καμμία, δεν της αναγνωρίστηκε τελικό επίτευγμα. Οι επισημάνσεις, όμως, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.
Κι όπως είναι φυσικό, η ταινία με έφερε στα όρια ενθουσιασμού, καθώς, καθοδόν, επιβεβαιωνόταν η διαπίστωση του τίτλου. Ο άνθρωπος αυτός έχει όνομα κι επώνυμο, ονομάζεται ΜΑΡΙΟΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ, είναι Κύπριος σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Κι ειλικρινά τέτοιο σενάριο έχω να δω στον ελληνικό κινηματογράφο κάτι δεκαετίες , με εξαίρεση το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» του ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ.
Γνώστης του σεναρίου, της ανάπτυξης του story, της δημιουργίας χαρακτήρων, της ένταξης σε ιστορικό-γεωγραφικό πλαίσιο, γνώστης των ειδών, και της σύνθεσης όλων των παραπάνω.
Γνώστης και της κωμωδίας! Γνώστης και της ένταξης σε αυτήν.
Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία, που καταλήγει κι άκρως εντυπωσιακό, είναι πως ενώ εκ πρώτης όψεως διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που στρέφονται κατά του είδους «blockbuster- περιπέτεια δράσης», καταφέρνει να συναρπάζει. Και τούτο επιτυγχάνεται επειδή υπάρχουν σοβαροί κινηματογραφικοί λόγοι που το προκαλούν.
Βέβαια, ο ελληνικός τίτλος είναι λίγο … «γειά σου» μια και δεν είναι «αφεντικό» αυτός που σκοτώνεται αλλά ένας «ματσό» συνάδελφος της ηρωίδας και των δύο άλλων γυναικών , ο οποίος είχε επιχειρήσει να την παρενοχλήσει σεξουαλικά, όπως είχε κάνει και με μία από τις άλλες δύο. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να είναι ευχάριστη, εξαιρετικά παιγμένη, καλογραμμένη και όπως συνέβη και με το άλλο γαλλικό, το «Μια ανέφικτη αγάπη», αλλιώς ξεκινά ως είδος και σε άλλο είδος καταλήγει χωρίς , όμως, να συμβαίνει κάτι παράταιρο- αντίθετα η εξέλιξη το περνά ομαλά από το ένα είδος στο άλλο.
Η λέξη «ρομάντζο» δεν χρησιμοποιείται καθόλου υποτιμητικά στον τίτλο για να χαρακτηρίσει αυτή την υπέροχη, θα έλεγα, γαλλική ταινία. Η λέξη εμπεριέχει και «ρομαντισμό» και «μυθιστόρημα» και «Love story», ίσως στην Ελλάδα της δίνουν κακόζηλες διαστάσεις..