Ο ΤΟΜ ΧΑΡΝΤΥ είναι ένας θαυμάσιος ηθοποιός και στο «ΔΙΔΥΜΟΙ ΘΡΥΛΟΙ» το δείχνει και με το παραπάνω. Αλλωστε- τώρα που έχει καταλαγιάσει μέσα μου η ταινία- θα έλεγα ότι είναι κι ο βασικός (ή κι ο μόνος για καταστάσεις άνω του μετρίου) λόγος για να τη δείτε.

Ας ρίξουμε μια ματιά και σε αυτή την ενότητα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, από όπου διάλεξα τρεις ταινίες οι οποίες δηλώνουν και το ευρύτερο πεδίο των επιλογών που έκανε φέτος ο Δημήτρης Ειπίδης μια κι η κάθε μία δεν είναι μόνο μια ματιά στα Βαλκάνια από το Φεστιβάλ για το Φεστιβάλ αλλά είναι ΚΑΙ στα ευρωπαικά βραβεία μα αποτελούν επίσης και τις επίσημες υποβολές των χωρών τους για τα Οσκαρ. Πάμε να δούμε τι αντιπροσωπεύει η κάθε μία.

H πρώτη περίπτωση είναι ξένη, η δεύτερη είναι ελληνική. Ας τις εξετάσουμε.

Τρεις μέρες πέρασαν από τη  έναρξη του Φεστιβάλ κι ωστόσο η εναρκτήρια ταινία «VICTORIA» του Γερμανού σκηνοθέτη ΖΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΣΙΠΕΡ  εξακολουθεί να συζητιέται και να «μοιράζει»  ή να διχάζει. Φρέσκια –φρέσκια με τις υποψηφιότητες της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ στις μεγάλες κατηγορίες όπως για ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ και ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ για τη νεαρή πρωταγωνίστρια ΛΑΙΑ ΚΟΣΤΑ, ήρθε πάνω στην ώρα

Σας τα παραθέτω, όπως ακριβώς μου τα έστειλαν από την ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ με την ιδιότητα του ΜΕΛΟΥΣ (membership no.12416).

Σε πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση εξελίσσεται ο Χιλιάνος  ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΡΕΝ , που μετά το «NO», με το οποίο προτάθηκε για πρώτη φορά για ΟΣΚΑΡ η ΧΙΛΗ, μας δίνει την επόμενη ταινία του , τη «ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ»  όπου και πάλι  η χώρα τον επιλέγει για «οσκαρική» εκπροσώπηση

Παρόλα αυτά, άντεξε! Κι αν μη τι άλλο καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να βάλει τον θεατή στο κλίμα της.

Με αυτή την ταινία, η ΙΝΔΙΑ απευθύνεται στα Οσκαρ  ως επίσημη υποβολή χωρίς όμως να κεντράρει επακριβώς στο ποιο είναι το θέμα της: Το εκεί νομικό- δικαστικό  σύστημα ή η ελευθερία του λόγου;

Την ελληνική ταινία «ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ» σε σκηνοθεσία ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΛΑΤΖΗ την παρακολούθησα με πολλή ευχαρίστηση. Μέχρι το τέλος. Εχω, βεβαίως, να διατυπώσω και κάποιες αιχμές αλλά μέσα από ένα βλέμμα αγάπης λόγω  αναγνώρισης σιγά- σιγά, από νεώτερους ανθρώπους, του ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ, που ο ελληνικός κινηματογράφος έδειχνε να το έχει ρίξει …εις το πυρ το εξώτερον.

Αραγε , έχει τύχη ένα blockbuster, έστω κι αν είναι «σοφιστικέ», στα βραβεία της Ευρωπαικής Ακαδημίας; Αναρωτιόμουν καθώς το ξανάβλεπα