Η τέταρτη εντύπωση είναι ένας ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ. Ονομάζεται ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ κι η αφορμή φέρει το όνομα ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ. Παίχτηκε στα πλαίσια των «100 χρόνων ελληνικός κινηματογράφος» αλλά είναι το μόνο που δεν με ένοιαζε διότι είμαι σίγουρος ότι δεν θα νταλγκάδιαζε και το Νίκο. Το μόνο που άξιζε και θέλω να γράψω δύο λόγια είναι η ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Τόσο του ίδιου όσο και της ταινίας.
H Ακαδημία Κινηματογράφου του Λος Αντζελες ανακοίνωσε τη λίστα των ταινιών κινουμένου σχεδίου από τις οποίες θα γίνει η επιλογή για τα Οσκαρ 2015. Ο αριθμός των ταινιών ανέρχεται στις 20 και περιλαμβάνει τις παρακάτω:
Ηρθε η σειρά και του Φατίχ Ακίν. Μετά τη Σουζάνε Μπίερ,τον Λάσε Χάλστρομ, τον Μπιλ Ογκουστ, και το ΙΤΑΛΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΣΥΣΣΩΜΟ (ή…σχεδόν), παρέλαβαν κι αυτόν οι «αστεράκηδες» κι οι λογής λογής «συμμορίες» του εξωτερικού. Κι αποφάσισαν να τον… εξανδραποδίσουν.
Ακολουθεί κείμενο ανοιχτής παρέμβασης της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, για την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΚΚ, σχετικά με την επιλογή Γενικού Διευθυντή.
Το 2004 , λοιπόν, ίδια χρονιά με την Σαρλίζ Θέρον στο «monster», ο Μπιλ Μάρει ήταν υποψήφιος για το Οσκαρ στο «Χαμένοι στη μετάφραση». Μια ηθοποιός, ένας συγγραφέας κι ένας παραγωγός, μέλη κι οι τρείς της Ακαδημίας, με είχαν βάλει σε σκέψεις γύρω από αυτόν. Κι από τις σκέψεις εκείνες κάτι αποκόμισα.
Μετά την προβολή της ταινίας «Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» της Σουζάνε Μπίαρ πήγα για ποτάκι, να «καταλαγιάσει» μέσα μου το έργο. Αλλοι πολλοί, όμως, επαγγελματίες και θεατές, πήγαν να δουν την «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΑΠΙΛΑ», τη βουβή ταινία του 1932. Διότι δεν την είχαν δει. Κι αναρωτήθηκα ξανά.
Η πρώτη εντύπωση φυσικά και δεν ήταν φεστιβαλική αλλά κινηματογραφική. Αφού το πρώτο έργο που έσπευσα να δω ήταν το νέο φιλμ της Δανής που υπερ-εκτιμώ, της Σουζάνε Μπίαρ, που θα βγει στις αίθουσες με το νέο έτος κι ο ελληνικός της τίτλος θα είναι «Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ».
Το TV5 MONDE επιβεβαιώνει και πάλι την πολιτιστική και ιστορική σύνδεσή του με την Ελλάδα, αφιερώνοντας ειδικά προγράμματα. Το γαλλόφωνο πολιτιστικό κανάλι θα μεταδώσει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για την ελληνική ιστορία.
Ενημερωθείτε εδώ για όλες τις προσεχείς εκδηλώσεις του Ιταλικού Ινστιτούτου.
Ως κριτικό με ενθουσίασε διότι μου ξαναθύμισε εκείνο το ανατολικο-ευρωπαικό σινεμά που θεωρητικά εξέλιπε και μου έδωσε και κάποιες ιδέες. Ποια από αυτά θα μπορέσει να συμμεριστεί ο ειλικρινής θεατής, είναι μια απορία μου.