Αν κάτι μαγεύει στην κατά Κένεθ Μπράνα εκδοχή του διάσημου παραμυθιού, είναι τα κοστούμια. Κι η επιβεβαίωση πως η ενδυματολογία είναι μια αγαπημένη Τέχνη στο χώρο του κινηματογράφου, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Και ότι η Σάντυ Πάουελ… αλλά θα τα πούμε πιο κάτω γι αυτήν.
Περισσότερο πρόκειται για μια μελοδραματική ιστορία που τοποθετείται στον πόλεμο παρά για μια εικόνα της Γερμανίας από τον πόλεμο. Κι όταν λέμε «μελοδραματική» εννοούμε τις συμπτώσεις εκείνες που δεν πείθουν.
37 και 1 είναι εκεί που αρχίζουν τα δέκατα. Οπου , ούτε για άρρωστο μιλάμε αλλά ούτε και για απολύτως υγιή. Σημάδια κοπώσεως εκδηλώνουν το πρώτο σύμπτωμα..Κυρίως όταν η «κόπωση» αφορά στο δεύτερο μέρος κι όχι στο πρώτο που ξεγελούσε ως εύρωστο…
Στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου που θα διεξαχθεί στην Αθήνα από τις 19 έως τις 25 Μαρτίου και με αφορμή την «Ημέρα Γαλλοφωνίας – TV5MONDE» η Πρεσβεία του Καναδά, σε συνεργασία με το TV5MONDE θα προβάλλει το ντοκιμαντέρ «Ports d’attache: Athenes», την Δευτέρα, 23 Μαρτίου 2015 στις 20.00 στην Αίθουσα Θεόδωρος Αγγελόπουλος στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31.
Για τις γυναίκες στην Κρήτη που τις έκαψαν ζωντανές οι Ναζί, για την εκκένωση της Φώκαιας των Ελλήνων το 1914 αλλά και για τον Βασιλέα Παύλο των Ελλήνων…. Από τα ωραία που αποκόμισα στην τριήμερη ντοκυμαντερίστικη απόδραση μου στη Θεσσαλονίκη
Καλό είναι, άμα έχει χρόνο κανείς, να κάνει μια βολτούλα, έστω κι ολιγοήμερη, στη Θεσσαλονίκη, όπου αυτές τρις μέρες διεξάγεται το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ. Δεν μπορείς να τα δεις όλα- εννοείται. Είναι πολλά. Λίγα και να σου μείνουν- αυτό είναι το μότο μου. Κι αν είσαι τυχερός, να δεις τα καλά. Όπως και νάχει καλύτερο ακόμα είναι να τα ψάξεις μόνος σου κι ό, τι βγάλει η κάλπη.
Ας ξεδιαλύνουμε μερικά πράγματα τόσο για το Οσκαρ που πήρε φέτος για τούτο το φιλμ η ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΜΟΥΡ όσο και για την ίδια την ταινία σχετικά με το ακουόμενο «αν δεν έπαιζε η Τζούλιαν Μουρ η ταινία δεν θα άξιζε» ή «…. τι ταινία θάτανε;»
…Όπως «καλό είναι», στη δική μου αντίληψη, να αφήνεις και την κριτική να κατασταλάζει λιγάκι πριν τη γράψεις, και να επιτρέπεις στην ταινία να κινηθεί λίγο κι αυτή από μόνη της. Όταν κάνεις το χρόνο να σου το επιτρέπει. Αυτό που καταστάλαξε, στην ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου, δεν διαφέρει από εκείνο που εισηγήθηκε η πρώτη εντύπωση. Αυτό είναι πολύ καλό.
Αυτό είναι το συναίσθημα που αποκόμισα από αυτή την ταινία στην οποία είδα τον αγαπητό φίλο Φατίχ Ακίν να χάνει ένα μεγάλο στοίχημα. Δυστυχώς, η επέκταση κι η αλλαγή πλεύσης σε μεγάλους ορίζοντες, δεν είναι κάτι εύκολο.
Ενας από τους λόγους που αγαπώ την κατηγορία της Ξενόγλωσσης Ταινίας στα Oscar είναι ότι μου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύπτω ταινίες από απίθανα μέρη του κόσμου, που, αν δεν έπεφτε πάνω τους ο συγκεκριμένος προβολέας, θα χάνονταν κι αυτές μέσα στο χάος της παγκόσμιας παραγωγής. Το «TIMBUKTU» ήρθε από τη ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ.