Φέτος που κάνουν εισβολή κι οι Γιαπωνέζοι…Ναι, υπάρχει μια πρόκληση στα φετινά οπτικά εφφέ, η οποία έχει να κάνει και με τους τρόπους τεχνικής λειτουργίας όσο και με το γεγονός ότι η διεθνοποιημένη Ακαδημία υιοθετεί κι ένα γιαπωνέζικο του είδους και το βαζει στην 5άδα, το Godgilla minus one…
Χρόνια το πάλευαν οι casting directors, οι υπεύθυνοι διανομής: Να αντιπροσωπευθούν με ΒΡΑΒΕΙΟ.
Στο αμέσως προηγούμενο αφιέρωμα, που αφορούσε στη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, είχα γράψει για ταύτιση φέτος των δυο ειδικοτήτων, με 5άδες ίδιες κι απαράλλαχτες. Για σπάνια φορά, δεν υπάρχει έστω μία παραλλαγή. Αυτό δηλώνει την αισθητική των έργων που ξεχώρισαν κι η οποία θεωρήθηκε απαράμιλλη κι αφορά στη συνύπαρξη των δυο ειδικοτήτων , και στο πως δημιούργησαν υλικό για να προσφερθεί στον διευθυντή φωτογραφίας και να φτιάξει την ΟΨΗ. Ωστόσο, όπως είχα αναφέρει και στο άλλο αφιέρωμα, στους διευθυντές φωτογραφίας δεν παρατηρείται η ίδια ταύτιση στις 5άδες, παραλλάσσονται , το «El Conde» και το «Maestro» δεν εκπροσωπούνται στα σκηνικά και στα κοστούμια, θέσεις που κατέχουν η «Barbie» κι ο «Ναπολέων»
Το ενδιαφέρον στη φετινή χρονιά είναι η ΠΛΗΡΗΣ ΤΑΥΤΙΣΗ μεταξύ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ και ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ. Είναι απολύτως ίδιες, χωρίς την παραμικρή παραλλαγή.
Ηταν ένα από τα κάστρα δικής μου προκατάληψης που ισοπεδώθηκε κι από το οποίο εισέπραξα κι ένα μάθημα, όχι πλέον κινηματογραφικό αλλά της ίδιας της ζωής.
Ο Ρυθμός, η ραχοκοκαλιά, η συνεκτικότητα… Τρία βασικά της δημιουργικής ύπαρξης μιας ταινίας εκφράζονται από το ΜΟΝΤΑΖ. Και να ΄ταν μόνο αυτά…Με τα πάντα συνδέεται.. Και με τη φωτογραφία, την κίνηση της κάμερας, τον ήχο, τις επιλογές του ήχου, όλα αυτά βέβαια, αναλόγως με την εκάστοτε περίπτωση. Με το σενάριο να δείτε πόσο συνδέεται. Μοντέρ έχει αλλάξει τον τρόπο γραφής σεναρίου- έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παράδειγμα του δασκάλου ΠΗΤΕΡ ΖΙΝΕΡ, που πήρε το Oscar Μοντάζ για τον «Ελαφοκυνηγό» κι ο οποίος στο «Νονό» με το μοντάζ που εισηγήθηκε άλλαξε τον τρόπο γραφής του Κόπολα, το μετέτρεψε σε τρεις παράλληλες δράσεις και τα έφερε όλα μαζί στην ίδια κορύφωση ως να ήταν ένα .
Θα ξεκινήσω από το ζευγάρι. Αν και κανονικά πρέπει να ξεκινήσω από το σενάριο. Θα ξεκινήσω , όμως, από το ζευγάρι, τον ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ και την ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ, με τους οποίους ο σκηνοθέτης ΜΑΙΚΛ ΜΑΝ δεν ξέρω πόσο, κι αν , ασχολήθηκε
Η Κάμερα, τα Φώτα, η Εκκίνηση για το γύρισμα…Το ντεκόρ που έχει προηγηθεί και το χρώμα που έχει επιλέξει ο σκηνογραφικός υπεύθυνος για να φωτίσει ο διευθυντής φωτογραφίας.. Το φυσικό φως που κυνηγά τη συγκεκριμένη «φωτοσκίαση» για ατμόσφαιρα αλλά και για ρακόρ με την προηγούμενη λήψη που μπορεί να μην είναι κι η προηγούμενη σκηνή με τη σειρά που έχουν γίνει τα γυρίσματα ή με τη σειρά που θα μονταριστούν,, ο φωτισμός πλατώ όταν εκ του μηδενός μέσα στο στούντιο και βάσει ενός ντεκόρ καλείσαι να δημιουργήσεις με τα φώτα έναν ολόκληρο κόσμο.. Αυτά είναι η προετοιμασία πριν την εκτέλεση που είναι η αρχική πρόταση.
Η αγαπημένη μου κατηγορία, αυτή στην οποία έχω αφοσιωθεί. Κι ειδικά στου πρωτότυπου σεναρίου , χωρίς να απέχω σε τίποτα από του Εκ Διασκευής. Απλά, στο πρωτότυπο παίζει ρόλο κι η σύλληψη της ιδέας, ενώ στο Εκ Διασκευής, έρχεται έτοιμο -όχι όμως ότι είναι κάτι εύκολο κι εκείνο, διότι θέλει εξ αρχής δουλειά και γράψιμο)
Ως σκηνικό παιχνίδι στήνεται κι ως τέτοιο εξελίσσεται μέχρις ενός σημείου, το έργο του Γαλλο-Φλαμανδου ΕΡΙΚ-ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ «ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ» που παίζεται στο θέατρο «Βεάκη» με τον ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΕΖΟ και τον ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗ, ο οποίος συνυπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με τον ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ