Στο κείμενο , πάντως, και στις γενικότερες αναφορές μου θα χρησιμοποιώ τον αμερικάνικο όρο supporting, που είναι ο σωστότερος, ο τελειότερος. Ο ελληνικός «β΄ρόλος» δεν μου αρέσει καθόλου, είναι υποτιμητικός για τον ηθοποιό αλλά και για τον ίδιο το ρόλο, ο ιταλικός (που τον ακολουθεί κι ο γαλλικός) «attore non protagonista» θίγει έστω και την ματαιοδοξία. Ο supporting, όμως, είναι η ουσία, το βαθύτερο νόημα διότι ο ρόλος δεν είναι καθόλου «δεύτερος» ή «δευτερεύων» όπως τον έλεγαν παλιά. Είναι ΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟΣ, ορίζεται μέσα από τη θέση που κατέχει στο σενάριο κι η αξιολόγηση μιάς ερμηνείας γίνεται με βάση το ρόλο αλλά και τη σχέση του ρόλου με το υπόλοιπο έργο. Επίσης, να πω στους αναγνώστες που ενδιαφέρονται ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ πως με διαφορετικά κριτήρια αξιολογείται η supportingερμηνεία από την leading, από την «πρωταγωνιστική» δηλαδή. Κι επειδή η κατηγορία supporting είναι αχανής, μια και περιλαμβάνει από συμπρωταγωνιστικούς ρόλους μέχρι ρόλους της μίας σκηνής όπου ζητούμενο, ας πούμε, στην τελευταία περίπτωση, είναι αν μέσα σε αυτή τη σκηνή μπορούν κι ολοκληρώνονται σχέσεις, χαρακτήρες , ανατροπές , καταλαβαίνει κανείς ότι μέσα από αχανές υλικό γίνεται κι η επιλογή των ΠΕΝΤΕ από τον Κλάδο των Ηθοποιών. Εν αρχή ήν ο λόγος ΚΙ ΕΔΩ κι η αξιολόγηση ξεκινά από το ΣΕΝΑΡΙΟ κι από τη θέση που κατέχει ο ρόλος και προχωράει στο πως ο ηθοποιός ανάδειξε τη σημαντικότητα του ρόλου που του ανέθεσαν και που εκείνος ανέλαβε.
Φέτος, όπως έχει διαμορφωθεί το μενού στην πεντάδα, η παράγραφος «ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ» στο τέλος του κειμένου, δίνει τον τόνο του συνόλου και το πώς θα εξεταστούν τα πράγματα, πέραν των επι μέρους αναλύσεων. Διότι η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ (και να δω πότε θα πάψουν να την αναφέρουν ως «καλλιτεχνική διεύθυνση» από το «art direction» ή ως «σχεδιασμός παραγωγής» από το «production design» που ως όροι στα ελληνικά δεν λένε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ) είναι υπεύθυνη για πολλά. Από το κυρίαρχο χρώμα ως τα «γκατζετάκια», από τα αξεσουάρ μέχρι τους τόπους γυρισμάτων, από την σκηνογραφική παρέμβαση στον φυσικό χώρο μέχρι τα set εντός πλατώ..Μα πάνω από όλα, κι ειδικά στην φετινή πεντάδα, η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, σύμφωνα με τις επιλογές των ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΩΝ της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ , είναι και «σκηνοθετική αποστολή», σκηνοθετική βάση, όπου σκηνοθέτες επένδυσαν στους υπεύθυνους σκηνογραφίας που ανέλαβαν να στήσουν τις ταινίες τους. Και στη φετινή επιλογή στον τελικό, μαζί με τα σκηνικά θα έχει κριθεί και σκηνοθεσία. Αυτά, όμως, στο «ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ»….
Ο τίτλος της κριτικής αναφέρεται στον υπαρκτό ήρωα και στο πως τον κάνουν ταινία . Κι ότι μπορείς να κάνεις ήρωα έναν απόβλητο αν στο έργο που τον θες, κι έτσι όπως τον θες, τον έχεις ολοκληρώσει, αν το έργο έχει κλείσει με κάθαρση.
Οι ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΙ με το ΣΩΜΑΤΕΙΟ τους και τα ΒΡΑΒΕΙΑ που απένειμαν χτες, έδωσαν ανάσα αισιοδοξίας στο «BLADERUNNER 2049» και θα περιμένουμε και τους ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ για να δούμε τι κάνουν εκείνοι με το δικό τους.
Μια κι απονεμήθηκαν και τα ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡ, ευκαιρία είναι να συμπέσουμε κι από εδώ ως ανάλυση με την αγαπημένη αυτή κατηγορία. Κι είναι γνωστή η αδυναμία μου στο μοντάζ αλλά και στους μοντέρ, για το πώς «βλέπουν» οι ίδιοι τις ταινίες και τα συστατικά τών ταινιών- καμία σχέση με κριτικούς… Από τους μοντέρ έμαθα πολλά πράγματα γύρω από τον κινηματογράφο, τόσο στην Ελλάδα όσο κι έξω, ιδίως στην Αμερική.
Τα Σωματεία της…… «ΔΟΥΝΚΕΡΚΗΣ» ξεκίνησαν τις απονομές τους. Κι αποκαλώ «δουνκερκικά σωματεία» όλα εκείνα των «τεχνικών» κατηγοριών όπου το πολεμικό, θεαματικό φιλμ του ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΝΟΛΑΝ θεωρητικώς έχει την πρωτοκαθεδρία.
Toχαρακτηρίζω «παράξενο» επειδή κεντρική ηρωίδα του έργου είναι μια γυναίκα που στην πραγματική ζωή καταδικάστηκε, δεν δικαιώθηκε, στιγματίστηκε κι η ταινία το ακολουθεί με βάση το πρόγραμμα της ζωής σαν να επρόκειτο για ντοκυμαντέρ. Αποτέλεσμα: Δεν υπάρχει κάθαρση, ο σεναριακός χαρακτήρας της αληθινής ηρωίδας σιγά σιγά σβήνει κι αυτό που αφήνει στο θεατή είναι μια αμηχανία στο φινάλε. Κι επηρεάζει σαφώς ΚΑΙ το ρόλο παρόλο που η καλή ηθοποιός που τον έχει αναλάβει, η ΜΑΡΓΚΟΤ ΡΟΜΠΙ, που μπήκε κι υποψήφια για το ΟΣΚΑΡ (όπως κι η ΑΛΙΣΟΝ ΤΖΑΝΕΫ που παίζει τη μητέρα καθώς και το ΜΟΝΤΑΖ) βάζει τα δυνατά της και του δίνει υπόσταση. Την προδίδει όμως κι αυτήν η μη κατάληξη.
Μια βασική σεναριακή αρχή (στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά είδα να εφαρμόζεται μόνο στην «ΤΖΑΜΑΪΚΑ») λέει πως καλό είναι ένα σενάριο με ό,τι ξεκινάει πρέπει και να τελειώνει. Είπα να ακολουθήσω αυτή η την Αρχή αλλά κάπως διαφορετικά στις ετήσιες αναλύσεις των κατηγοριών και των υποψηφίων τους για Οσκαρ και που έχει καθιερωθεί ως ΠΑΡΑΔΟΣΗ από το PANTIMO.GR: Να ξεκινήσω και τώρα από εκεί που ξεκινήσαμε και τη νέα σαιζόν. Εκεί κατά τα τέλη Αυγούστου. Που την είχαμε ξεκινήσει με την «ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ». Και με τίτλο στην Κριτική της ταινίας «Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΟΣ ΗΧΟΣ». Με την «ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ» να προτείνεται και για τον Ηχο αλλά και για τη Σκηνοθεσία ,είπα να ξεκινήσω από εδώ, δηλαδή από τον ΗΧΟ. Από το Sound Mixing, διότι υπάρχει και το Sound Editing,το ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΟΝΤΑΖ το οποίο, όμως, είναι εντελώς διαφορετική δουλειά. Και μάλιστα φέτος μπορεί να επιτείνει τη σύγχυση εννοιών αφού οι πεντάδες του ήχου και του ηχητικού μοντάζ περιλαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς ταινίες χωρίς την παραμικρή απόκλιση!
«Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» του ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ παίρνει τις περισσότερες υποψηφιότητες κι όχι μόνο υπερέχει αριθμητικά (13 μέτρησα) αλλά αφήνει πίσω της αντίπαλα φιλμ που μέχρι χτες της απειλούσαν την κυριαρχία. Βέβαια, στα βραβεία μπορεί να δούμε αποκλίσεις αλλά μάλλον όχι σημαντικές.
Εδώ θα μπορείτε να μπαίνετε για να κοιτάτε τις υποψηφιότητες των ΟΣΚΑΡ 2018 σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες. Τις εκτιμήσεις του υπογράφοντος θα τις διαβάσετε σε ειδικό κομμάτι. Η λίστα που ακολουθεί είναι η ΕΠΙΣΗΜΗ όπως δίνεται από την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ