Δεύτερη φορά, μέσα σε 5 χρόνια, που η κατηγορία «ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ», έχει κι ελληνικό ενδιαφέρον. Λόγω ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και πάλι. Μόνο που αυτό δεν την μεταβάλει σε «ελληνικό κινηματογράφο» όσο κι αν πάνε να το παρουσιάσουν έτσι, εγχώριοι κρατικοδίαιτοι και κυβερνητικοί..

Το πόσο έχουν αλλάξει κι επισήμως τα πράγματα στο διεθνές σινεμά, καθρεφτίζεται στη φετινή 5άδα της άλλοτε «Ξενόγλωσσης» και Νυν ΔΙΕΘΝΟΥΣ Ταινίας. Εχει επιβληθεί η διεθνοποίηση, τα έργα είναι παγκόσμιες συμπαραγωγές , από πολλές εθνικότητες κι εθνότητες (αναλογα τα λεφτά και το περιεχόμενο) κι απλώς μια χώρα αναλαμβάνει, στα συμφωνητικά, να είναι αυτή που θα τις τρέχει στα διεθνή γήπεδα

Τα «SPIRIT» των «ανεξάρτητων»  τάχθηκαν με τις «ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ»

Επισημοποιείται, επίσης, η απόλυτη προ- οσκαρική κυριαρχία του «OPPENHEIMER»

Για τον ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ ο λόγος και για την ευχάριστη διάθεση που φέρνει αυτή η επιστροφή του, ο οποίος εδώ και κάμποσα χρόνια είχε στραφεί στο Ντοκυμαντερ, σαν να τον είχε απορροφήσει εντελώς, χώρια ότι του χάρισε ως είδος στιγμές δόξας κι αναγνώρισης, μήπως και τελικά ήταν αυτό το είδος του. Επειδή το είχε και με τις πόλεις και με τις περιπλανήσεις και με τα σχετικά

Και το Εκ Διασκευής Σενάριο, με τους ίδιους σεναριακούς κανόνες κρίνεται, αξιολογείται, ελέγχεται, με τους ίδιους με τους οποίους κρίνεται και το πρωτότυπο, το original. Διότι τα έργα είτε ως σύνολο είτε ως επιμέρους επίτευγμα, κρίνονται με τον τρόπο που γίνονται. Οπότε για να τα κρίνεις , πρέπει να ξέρεις το πως έγιναν Κι εννοώ τους κανόνες, όχι τα…παρασκήνια.

Ημέρα τριών Σωματείων η σημερινή, δυο βραβεύουν , ένα προτείνει για μεταχρονισμένα.

Μία μελέτη εις βάθος πάνω στα στερεότυπα, στα στερεότυπα των μαύρων της Αμερικής, απέναντι στους εαυτούς τους αλλά και στους άλλους.

Θα τα λέμε κι αυτό κάθε χρόνο, διότι κι αυτό είναι ένα motto, ένα «ρητό», ότι το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται κι αυτό με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι δισκογραφικά ή όποια άλλα, αν έκανε ή δεν έκανε σουξέ, αν έμεινε ή δεν έμεινε στο billboard και στα σχετικά…. Το τραγούδι κρίνεται με πρώτη και κύρια βάση το πόσο συνέβαλε σε μια ταινία, πόσο τη χαρακτήρισε, πόσο την υπογράμμισε και την υπέγραψε. Είτε κατέληξε να γίνει και σουξέ, όπως «Τα παιδιά του Πειραιά»  από το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Que sera sera» από το χιτσκοκικό «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά είτε  πέρασε φευγαλέα μέσα από κάποια σκηνή που χαρακτήριζε είτε ήρωα είτε κατάσταση είτε στους τίτλους του φινάλε για να αφήσει μια αίσθηση που να γίνεται αίσθηση της ταινίας είτε πάλι σε τίτλους αρχής και να μπορεί να σχολιάζει κι ολόκληρη ιστορία όπως το «The way we were», το οποίο στα 3 λεπτά των τίτλων χωράει όλη την προϊστορία των ηρώων ενώ η μουσική δηλώνει νοσταλγία πριν καν το έργο αρχίσει αλλά το έχουν προϊδεάσει οι τίτλοι.

Εδώ το «Poor things» που βραβεύτηκε για το μακιγιάζ του στα BAFTA, δείχνει ότι έχει αντίπαλο για το Oscar.