Αυτό σημαίνει πως το φιλμ δεν είναι κακό αλλά μαγκώνεται και μπλοκάρεται στην απογείωση. Κι αυτό επειδή επιχειρεί να βάλει ένα θέμα διλήμματος στην υπόθεση , το οποίο, όμως, παρατραβάει.. Και κυρίως επειδή είναι φτιαγμένη πάνω σε ένα μοτίβο στο οποίο φτιάχτηκαν ταινίες και πολλές κι εξαιρετικές και πετυχημένες..
Άλλο ένα δείγμα του πολυποίκιλου ιταλικού κινηματογράφου της σημερινής εποχής, των καλών ηθοποιών, των ουσιαστικών σεναρίων και των σκηνοθετών που κατέχουν το αντικείμενο.
Ναι, δεν θα κάνω «ορθόδοξη» κριτική σε αυτή την ισπανική ταινία παρά θα αναφερθώ σε σκέψεις στις οποίες έβαζε το μυαλό μου κατά την εξέλιξη της. Κι οι σκέψεις μου στρέφονταν προς δύο, κυρίως, κατευθύνσεις: Το ΣΗΜΕΡΙΝΟ Χόλυγουντ και το ΕΛΛΗΝΙΚΟ σινεμά!
Κατέληξα σε αυτό τον τίτλο, καθώς ξανάβλεπα αυτή τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, του ΣΤΑΝΛΕΥ ΝΤΟΝΕΝ με την ΟΝΤΡΕΙ ΧΕΠΜΠΟΡΝ και τον ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΑΙΡ. Και στο μυαλό μου αναπηδούσαν διάφοροι τίτλοι, που τους υπαγόρευε η έξαρση της εκάστοτε στιγμής. Κατέληξα σε αυτόν διότι ήταν και το τελευταίο που είχα αποκομίσει με το φινάλε της ταινίας. Ηταν η τελική αίσθηση, ήταν η ΕΠΙΤΟΜΗ.
Ξαναείδα την ταινία του ΑΝΤΡΕΙ ΒΑΙΝΤΑ το «Δάσος με τι σημύδες» και ξανάζησα κάποια συναισθήματα, κυρίως της παράδοσης άνευ όρων στον μεγάλο ΠΟΛΩΝΟ σκηνοθέτη και στο έργο του.
Οι λόγοι είναι ευνόητοι και ξεκάθαροι. Είναι το ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ…..ΑΛΛΗ ΡΑΤΣΑ (για να θυμηθούμε και μια ελληνική απόδοση έργου του ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ).
Τη διαφήμιζαν τότε ως «την καλύτερη ληστεία μετά το «ΤΟΠ ΚΑΠΙ»» ενώ στις μέρες μας, αποκτά επικαιρότητα για τους φίλους του PANTIMO.GR ως προς το μοντάζ και τις αναλύσεις που συζητήσαμε για τον ΠΙΤΕΡ ΖΙΝΕΡ, αφού η «ΚΑΥΤΗ ΠΕΤΡΑ» ήταν μία από τις συνυποψήφιες του στο Οσκαρ, τη χρονιά του «Νονού».
Κι ερχόμαστε στο β’ μέρος που ετοιμάζεται να γίνει θιασάρχης και να το δει και λίγο παραπέρα στα κινηματογραφικά. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα βρεθεί αντιμέτωπη με την «Αλίκη Βουγιουκλάκη». ΚΙ εδώ είναι το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο. Για το οποίο δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Διότι έτσι και σε βάλει στο μάτι η επιτυχία, δεν μπορείς να την αποφύγεις εκτός αν θες να αυτοκτονήσεις. Κι αυτό ισχύει για όλους και για όλα κι όχι μόνο για την Αλίκη.
Η φράση είναι του ΜΙΝΩΟΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗ, ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει στο θέατρο. Στις 23 Ιουλίου χτες συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατο της, Κι είναι σαν να μην έχει λείψει ούτε μέρα. Με τον ίδιο τρόπο λατρεύεται, με τον ίδιο τρόπο αναθρέφει μικρά παιδιά, με τον ίδιο τρόπο αμφισβητείται από μια ηλικία κι ύστερα, με τον ίδιο τρόπο αναγνωρίζεται ως ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, με τον ίδιο τρόπο βάζει σε περισυλλογή κάποιους, με τον ίδιο τρόπο σκύβουν το κεφάλι απέναντι της όσοι συναισθάνονται πως μπορεί κάπου να την αδίκησαν. Το θέμα είναι ότι Η ΑΛΙΚΗ ΖΕΙ!!!
Ο συγγραφέας ΤΖΟΝ ΛΕ ΚΑΡΕ είναι η «φίρμα» της ταινίας , ο σταρ που το όνομα του θα μπει ως ελκυστικό στοιχείο για τον τίτλο. Ούτε οι ηθοποιοί ούτε η σκηνοθέτης, ανεξαρτήτως του πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει κι αν έχουν κάνει κι όσοι έχουν κάνει