Εγραφα λοιπόν στην πρώτη ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη πως από την ώρα που το Φεστιβάλ έγινε διεθνές έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως προηγούνται χίλια και βάλε Φεστιβάλ που διεξάγονται σε όλο τον κόσμο. Οπότε , τι να περισσέψει για εδώ;
Με ελληνικά φιλμ θα ξεκίναγα τη σύντομη παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη επί τη ευκαιρία του 57ου (διεθνούς πιά) Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Θα δείτε πιο κάτω τη λίστα που την παραθέτω πλήρη οπότε μπορείτε να καθίσετε και να τη μελετήσετε, όσοι ενδιαφέρεστε. Κι ως θεατής κι ως κριτικός αλλά κι ως Ακαδημαικός εννοώντας την ιδιότητα του μέλους της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ , έχω να κάνω μερικές επισημάνσεις. Κι όσοι επιθυμείτε θα μπείτε λιγάκι και στη λογική των Ακαδημιών.
Γράφτηκαν «τέρατα» από τις Κάνες όταν η επιτροπή ανακοίνωσε την απονομή του ΧΡΥΣΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ σε τούτο το φιλμ του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ. Δεν το πίστευα. Σαν να είχαν βραβεύσει κι εγώ δεν ξέρω τι.
Άλλη μια ελληνική ταινία που έχει ταλαιπωρηθεί μέχρι να τα καταφέρει να βγει στις αίθουσες. Και σίγουρα, θα έχει να αντιμετωπίσει και την προκατάληψη πως «ε, αφού δεν βρήκε μεγάλο γραφείο διανομής…» . Λες κι εκείνες που βρήκαν το μεγάλο γραφείο έγιναν δεκτές μετ’ επαίνων.
Επίσημη υποβολή της ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ για τα ΟΣΚΑΡ τα περσινά, στα ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ (του 2015) πήρε υποψηφιότητα στην κατηγορία του ΣΕΝΑΡΙΟΥ.
Είχα κάνει εκτενή αναφορά στο κεφάλαιο 3 από το ταξίδι της Κούβας για το πώς έχει εκεί η Υγεία και για όλο το πλαίσιο που σχηματίστηκε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τους έφερε στο σημείο «αμήν». Στο τωρινό δημοσίευμα θα αναφερθώ και σε άλλα ώστε αυτό το πλαίσιο να γίνει περισσότερο κατανοητό, πριν βγούμε στις νυχτερινές βόλτες αλλά και στις… ημερήσιες. Ωστε να πάρουμε γεύση τόσο από τη νύχτα όσο κι από τη μέρα.
Μιλώ για τη βραζιλιάνικη ταινία που παίζεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα και δεν έχει τη διαφήμιση που έχουν άλλες. Όμως, μια επίσκεψη θα άξιζε τον κόπο.
Είναι ένα «ΘΑΥΜΑ ΦΟΡΜΑΛΙΣΜΟΥ», όπως θα έγραφαν κάτι παλαιοί κριτικοί, αλλά η υπόλοιπη ταινία….. «ελέγχεται». Μόνοι σίγουροι κερδισμένοι οι θαυμαστές της ΖΥΛΙΕΤ ΜΠΥΝΟΣ.
Ειδικώς, όταν διαβάζονται ή ακούγονται «ωσαννά», χωρίς να εξηγούνται, χωρίς να προσδιορίζονται παρά διατυπώνονται με γενικότητες κι auter-ίστικα κλισέ, ε, είναι μοιραίο να ακουστούν γκρίνιες.