Για την ταινία του ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ ο λόγος για την οποία καθυστέρησα να γράψω, ακριβώς επειδή ελκύει! Στο ξεκίνημα της , η ουρά στο ταμείο του κινηματογράφου έστριβε ως την διπλανή πολυκατοικία και δεν μπόρεσα να μπω (διότι πηγαίνω ως κανονικός θνητός στα σινεμά), ύστερα έφυγα για Θεσσαλονίκη κι όταν επέστρεψα από το Φεστιβάλ, η ταινία βρισκόταν στη δεύτερη εβδομάδα της κι ο ίδιος κινηματογράφος ήταν πάλι τιγκαρισμένος και δεν βρήκα την αναπαυτική θέση που ήθελα, ωστόσο την είδα.
Πολύ ιδιαίτερη και πρωτότυπη ως ένα βαθμό ταινία είναι το «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ» του νεαρού Ιρανού σκηνοθέτη ΜΠΑΜΠΑΚ ΑΝΒΑΡΙ κι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως διεκδικεί θέση στην πεντάδα του ξενόγλωσσου ΟΣΚΑΡ ως εκπρόσωπος του…. ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.
Ο «Λογιστής», που συνεχίζει ακάθεκτος στις αίθουσες, διαθέτει ΕΥΡΗΜΑ κι αυτό τον κάνει διαφορετικό από άλλες ταινίες του ψυχαγωγικού σινεμά που έχουμε δει μέχρι τώρα.
Το νυχτέρι στην Αβάνα ξεκινά από την «BODEGUITA DEL MEDIO», «La bodeguita del medio», την «αποθηκούλα (ή την..."ταβερνούλα") στη μέση του δρόμου». ΚΙ είναι αφετηρία πολλαπλή. Από τη μια σε οδηγεί στα νυχτοπερπατήματα της κουβανικής πρωτεύουσας κι από την άλλη σε πάει κατευθείαν στον ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ, που γίνεται νυχτερινός (αν θέλεις και ημερήσιος) οδηγός σου. Και βέβαια και στο ΜΟΧΙΤΟ.
Και για του λόγου το αληθές, σε σχέση με όσα έγραφα σε προηγούμενη ανταπόκριση από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ότι δηλαδή είναι κινηματογραφική γιορτή αλλά όχι και Φεστιβάλ, ιδού η «SIERANEVADA» που παίχτηκε στο Φεστιβάλ και σε δύο μέρες κυκλοφόρησε στην Αθήνα.
Εγραφα λοιπόν στην πρώτη ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη πως από την ώρα που το Φεστιβάλ έγινε διεθνές έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως προηγούνται χίλια και βάλε Φεστιβάλ που διεξάγονται σε όλο τον κόσμο. Οπότε , τι να περισσέψει για εδώ;
Με ελληνικά φιλμ θα ξεκίναγα τη σύντομη παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη επί τη ευκαιρία του 57ου (διεθνούς πιά) Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Θα δείτε πιο κάτω τη λίστα που την παραθέτω πλήρη οπότε μπορείτε να καθίσετε και να τη μελετήσετε, όσοι ενδιαφέρεστε. Κι ως θεατής κι ως κριτικός αλλά κι ως Ακαδημαικός εννοώντας την ιδιότητα του μέλους της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ , έχω να κάνω μερικές επισημάνσεις. Κι όσοι επιθυμείτε θα μπείτε λιγάκι και στη λογική των Ακαδημιών.
Γράφτηκαν «τέρατα» από τις Κάνες όταν η επιτροπή ανακοίνωσε την απονομή του ΧΡΥΣΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ σε τούτο το φιλμ του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ. Δεν το πίστευα. Σαν να είχαν βραβεύσει κι εγώ δεν ξέρω τι.
Άλλη μια ελληνική ταινία που έχει ταλαιπωρηθεί μέχρι να τα καταφέρει να βγει στις αίθουσες. Και σίγουρα, θα έχει να αντιμετωπίσει και την προκατάληψη πως «ε, αφού δεν βρήκε μεγάλο γραφείο διανομής…» . Λες κι εκείνες που βρήκαν το μεγάλο γραφείο έγιναν δεκτές μετ’ επαίνων.