Πολύ ταλαιπωρημένος όρος αυτός περί «έργων Τέχνης», ειδικά στον κινηματογράφο. Καταρχάς, ο κινηματογράφος είναι ΤΕΧΝΗ έτσι κι αλλιώς, και κάθε έργο του είναι ή καλό ή μέτριο ή κακό δείγμα αυτής της Τέχνης. Όμως, υπάρχουν κι έργα που γίνονται πραγματικά όχι για κάποιο ειδικό σκοπό που τα ορίζει ως «καλλιτεχνικά» αλλά ΑΠΟ κάποια ειδική ανάγκη. Τότε, αυτά τα έργα αυτονομούνται και σφετερίζονται δικαίως τον όρο «Τέχνη». Τέτοια περιπτωσάρα είναι αυτό το φιλμ του Κολομβιανού ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ(ούτε «Θίρο», διότι δεν είναι Καστιλιάνος, ούτε Γκουέρα διότι δεν είναι Ιταλός), που ήταν υποψήφιο (δηλαδή στην πεντάδα- όχι απλώς υποβολή από τη χώρα του) για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Διαβάζεις την υπόθεση και σου λέει πως το 1955, το ταριχευμένο πτώμα της Εβίτα Περόν, εξαφανίστηκε, πως οι κινηματίες κι οι πραξικοπηματίες και λοιποί που ακολούθησαν την ιδιότυπη δικτατορία του Περόν, θέλησαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος από τη λαοπρόβλητη Εβίτα , ότι κάποια στιγμή το «πτώμα» εντοπίστηκε στο Βατικανό και τελικώς επέστρεψε στη χώρα με τιμές μόλις το 1974 για να θαφτεί σαν να επρόκειτο όχι για Πρώτη Κυρία αλλά για .. Βασίλισσα. Το διαβάζεις και λες «ωραίο μου φαίνεται»
… Και ξαφνικά, στον έβδομο χρόνο τους τα βραβεία της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ απέκτησαν όνομα: ΒΡΑΒΕΙΑ IRIS. Πλέον έτσι θα τα αποκαλούμε. Κι ω του θαύματος, η 7η τελετή απονομής δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τις προηγούμενες. Για πρώτη φορά, εκδήλωση γύρω από το ελληνικό σινεμά δεν έπασχε από ΜΙΖΕΡΙΑ, την αρρώστια που ταλάνιζε χρόνια αυτό τον χώρο.
Το concept, η συνταγή- να το πούμε έτσι, είναι παλιά. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Στη δική μου παιδική ηλικία υπήρχε το «Ζορρό εναντίον Μασίστα», στην πιο παλιά, πριν γεννηθώ, υπήρχαν περιπτώσεις του τύπου «Ο Αμποτ κι ο Κοστέλο συναντούν τον Αόρατο Ανθρωπο». Μόνο που εκείνα, είχαν πλάκα.
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ! Επρεπε να είχε γίνει από καιρό, καθυστέρησε αλλά ΧΑΛΑΛΙ. Νικητής ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ για το «ΤΕΤΑΡΤΗ 04.45»
Ελληνο-γερμανική συμπαραγωγή, κυρίως γερμανική από πλευράς σκηνοθέτη ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΤΣΟΥΜΠΕΡΤ και σεναριογράφων, δίνει μια καλή εικόνα και μια καλή προοπτική περί ελληνο-ευρωπαικών συμπαραγωγών για τις οποίες θεωρητικά δηλώνω ΥΠΕΡ.
O χαρακτηρισμός «Too British» θα αρκούσε για να τα δικαιολογήσει όλα μέσα στο φιλμ θετικά, να τα δικαιολογήσει κι αρνητικά. Η πρώτη περίπτωση , η θετική, θα εκθείαζε το βρετανικό χιούμορ, το βρετανικό θέατρο, τη βρετανική νοοτροπία. Η δεύτερη, η αρνητική θα έλεγε «τι να κάνουμε; Έτσι είναι οι Εγγλέζοι». Οπότε , και το αρνητικό, θα κατέληγε θετικό. Αυτό κι αν είναι … TOO BRITISH
Για την ταινία δεν είχα γράψει στην κανονική προβολή της, ήταν κι η περίοδος των Οσκαρ, την άφησα για αργότερα. Μοιραία θα «ανακαλυφθεί» στη λεγόμενη «β’ προβολή» που στις μέρες μας δεν λέγεται υποχρεωτικώς «συνοικία»….
Τον ΤΟΜΠΙΑΣ ΛΙΝΤΧΟΛΜ τον έχω θαυμάσει ως τώρα ως σεναριογράφο. Δικό του ήταν το «ΚΥΝΗΓΙ» (σε συνεργασία με τον Τόμας Βίντενμπεργκ), δικό του κι η «ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ», δικό του και το σήριαλ «BORGEN» (όχι όλα τα επεισόδια) που έδειχνε η ΕΡΤ. Τώρα τον θαύμασα κι ως σκηνοθέτη αν κι η σκηνοθεσία έχει να κάνει πλήρως με το σενάριο που είναι και πάλι δικό του.
Με ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ έκλεισα τη σύντομη παραμονή μου στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2016. Με το ντοκυμαντέρ «33.333 Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ» του ΜΕΝΙΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ.