Ξεκινώ, από αυτή τη διευκρίνιση διότι όταν πάμε να δούμε ένα έργο και να γράψουμε για αυτό, αρχίζουμε από την ταυτότητα του. Και το συγκεκριμένο φιλμ μας το λέει εξ αρχής ότι βασίζεται σε μυθιστόρημα. Με ηρωίδα την Μαίριλυν Μονρόε κι όχι μια συγκεκριμένη βιογραφία.

H ΡΩΣΙΑ δεν θα στείλει ταινία να την εκπροσωπήσει στα φετινά Οσκαρ κι έχει ξεσπάσει κινηματογραφικός εμφύλιος με πρωταγωνιστές τον ΝΙΚΗΤΑ ΜΙΧΑΛΚΩΦ και τον ΠΑΒΕΛ ΤΣΟΥΧΡΑΙ

Ένα έργο, τελικώς, ανάλαφρο είναι αυτό που κέρδισε τον «ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ» στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2022, που είναι κι ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ Χρυσός Φοίνικας του Σουηδού ΡΟΥΜΠΕΝ ΕΣΤΛΟΥΝΤ, ενώ δεν πήραν ποτέ πρώτο ούτε ο Μπέργκμαν ούτε ο Ταρκόφσκι ούτε ο  Κιζλόφσκι ούτε ο Μπερτολούτσι ούτε κανένας από τη «νουβέλ βαγκ»..Το αναφέρω επειδή υποτίθεται ότι στα Φεστιβαλ , με πρώτες τα Κάννες που επαίρονται για τις κατά καιρούς ανακαλύψεις τους, αναζητούν πρώτα το Δημιουργό, τον auteur κι ύστερα το έργο. Όχι βέβαια με τον τρόπο που το έθετε ο ΤΖΩΡΤΖ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΣΩ κι απαιτούσε συνέπεια των δυο αυτών μεταξύ τους, του Δημιουργού και του χαρακτήρα του ως αναπόσπαστο κομμάτι του έργου του..Όμως το τοποθετούσε διαφορετικά.

…..Κι οχι σκέτο, «Η γοητεία των Σταρ» , που είναι δεδομένο.

Ο τίτλος είναι ενδεικτικός του τι συμβαίνει με αυτή την ταινία, τόσο με την ίδια απέναντι στον εαυτό της όσο και με τους θεωρητικο-κριτικούς και δή εκείνους τους περί auteur που προσπερνούν ή αγνοούν τα είδη και τους κανόνες τους.

Η ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ είναι η ΕΙΡΗΝΗ του τίτλου, η οποία μας άφησε για μια οφειλόμενη στον εαυτό της αιώνια ξεκούραση.

Κι επειδή έχω ζήσει πολλά μαζί της  στο εξωτερικό, θέλω να πω κάποια πράγματα για αυτήν, να της δώσω το φιλί του αποχωρισμού.

Θα συνιστούσα να δείτε την ταινία του ΜΙΣΕΛ ΑΖΑΝΑΒΙΣΙΟΥΣ «ΓΚΟΝΤΑΡ , ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» (Godard mon amour) με τον ΛΟΥΙ ΓΚΑΡΕΛ, εκεί θα πιάσετε το απόσταγμα

Θέλουν να «θάψουν» την ταινία, δεν έχουν, όμως, τη δέουσα κατάρτιση σύν το γεγονός ότι η ταινία δεν δίνει βάσεις για θάψιμο, και καταφεύγουν στο βιβλίο. Κι εκεί αποθεώνεται  αυτή η έλλειψη κατάρτισης αφού μπλέκει βιβλίο με ταινία, τα οποία είναι ανόμοια πράγματα ώστε να συγκρίνονται μεταξύ τους. Απλώς, αυτό καλλιεργείται στο κοινό από δημοσιεύματα  κι η εύκολη απόρριψη είναι πάντα ότι η ταινία κατέστρεψε το βιβλίο

Η περίπτωση αφορά στον Ιρανό ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ, ο οποίος είναι περίπτωση. Είναι αυτό που λέμε Σεναριογράφος-Σκηνοθέτης κι ανήκει σε μια κατηγορία διαφορετική από τις άλλες πολλές της έννοιας σκηνοθέτης.

Από την αγαπημένη δική μας καλλιτέχνιδα του τραγουδιού, την ΑΡΛΕΤΑ, θα ξεκινήσω και θα σταθώ αρκετά  σε αυτό διότι το ίδιο κάνει κι η ταινία. Για μας είναι τιμή να βλέπουμε μια ιταλική ταινία κι όχι όποια κι όποια αλλά του ΤΖΑΝΙ ΑΜΕΛΙΟ- θα τα πω παρακάτω και για αυτόν-κι οι τίτλοι να σε ξαφνιάζουν…Ξεκινούν με το τραγούδι της αξέχαστης «μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες»…, ο θεατής αποσβολώνεται , και βλέπει να παίζει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το τραγούδι όσο διαρκούν οι τίτλοι αρχής. Οι οποίοι είναι καμωμένοι με τον πολύ παλιό κι «ορθόδοξο» τρόπο, να είναι σε ένα πλαίσιο, να τους συνοδεύει μουσικό θέμα κι ύστερα να αρχίζει η ταινία.